Stand By Me
Het is alweer een ruime maand geleden dat ik Final Fantasy XV uitspeelde. Al die tijd heb ik zitten denken over de manier waarop ik de game zou behandelen op mijn blog. Momenteel heb ik eigenlijk nog steeds geen idee hoe ik de game tot zijn recht laat komen in woord of beeld. Ik heb talloze screenshots gemaakt tijdens mijn gamesessies en er veel over geschreven op Facebook en FOK! Dat is dus niet wat ik hier opnieuw ga doen.
Als ik aan de game terug denk kom ik vaak uit bij het einde, dat maakte namelijk heel veel indruk. Het laatste kampvuur van de hoofdrolspelers, de scène met Noctis en Luna en vooral de aftiteling met de klanken van Stand By Me, uitgevoerd Florance + The Machine. Het nummer alleen is al ijzersterk maar als je net de game hebt uitgespeeld en je ziet alle foto’s van Prompto nog eens voorbij komen…
*stil*
Het is het mooiste einde van een epische roadtrip die je maar kunt bedenken.
Ik vind het daarom ook zo jammer dat er toch flink wat gamers zijn die de game hebben opgegeven. Ze hebben helemaal gelijk als ze roepen dat de sidequests wat simpel zijn enzo maar damn. Als je wat minder dwangneurotisch het lijstje quests afwerkt en je verdiept in het verhaal opent zich zo’n mooie game, eentje die het tien jaar wachten écht waard is geweest. Een achtbaan van gebeurtenissen en emoties die zijn gelijke bijna niet kent.
Deze Final is verre van perfect, maar het totaalpakket is zoveel meer dan de som der delen. Het is episch, prachtig, ontroerend, frustrerend, emotioneel, vrolijk, grappig, uitdagend en één daarmee van mijn favoriete Final Fantasy-games aller tijden. Ik heb er echt van genoten en kan alleen maar hopen dat er in de toekomst meer mensen van gaan genieten. Desnoods door de game een tweede kans te geven als op een later tijdstip alle dlc beschikbaar is.
Rest mij nu nog één ding, het delen van Stand By Me:
Add your comment
You must be logged in to post a comment.