Roy-O-Rama

I am Setsuna heeft een prachtige piano soundtrack en een gevechtssysteem dat herinnert aan de beste game ooit: Chrono Trigger. Ik was dan ook van plan om die game direct te gaan spelen en wel op PlayStation Vita. Helaas kwam de game nooit beschikbaar voor Vita in Europa. De PS4-versie leek me minder boeiend zo op het grote scherm en 40 euro voor een relatief korte game was ook wat veel. Dan maar wachten op een sale.

Een paar maanden na de release werd bekend dat I am Setsuna ook naar Nintendo Switch kwam, daar kun je de game zowel in handheld als tv mode spelen. Na Zelda heb ik de game dus direct geïmporteerd (de Japanse versie heeft ook Engelse teksten). Mijn eerste importgame sinds het DS-tijdperk én een eerbetoon aan klassieke rpg’s, ik was direct verliefd.

Na een tijdje spelen bleek echter dat het nogal saai was. De game speelt zich geheel af in een besneeuwde wereld en de prachtige piano soundtrack waar ik eerder over sprak bleek nogal eentonig in het spel zelf. Er zit ook totaal geen vaart in het spel en langzaam begon ik wat teleurgesteld te raken. Er zijn ook behoorlijk wat vreemde beslissingen zoals het ontbreken van een Inn in de dorpjes. Om te healen moet je tenten of cabins meenemen. Noem me ouderwets, maar een game die de nostalgiesnaar probeert te raken moet gewoon Inns hebben.

Wat me ook irriteerde is het feit dat je niet sterker wordt in de game. Bij een level-up krijg je enkel meer HP/MP en voor kracht ben je volledig afhankelijk van de wapens die je hebt. Die wapens kosten uiteraard allemaal geld en geld verdien je door items te verkopen die je krijgt na vijanden te verslaan. Je moet echter opletten met verkopen want de verkochte items gebruik je ook weer om magische aanvallen te kopen. Onnodig ingewikkeld, of nou, niet heel ingewikkeld, omslachtig is misschien een beter woord.

Het doel van de game is om Setsuna te begeleiden naar het heilige land waar ze zichzelf zal opofferen om de monsters te verjagen. Het verhaal lijkt in die zin wat op Final Fantasy X. Toen ik na lange tijd mezelf eindelijk naar het heilige land had gesleept bleek dat de (wat ik dacht) laatste dungeon helemaal niet de laatste te zijn. Er kwam nog een groot stuk achteraan en daar had ik simpelweg geen zin in. De game heb ik dus niet uitgespeeld uiteindelijk. Zeer jammer aangezien ik vooraf zo enthousiast was.

De makers van I am Setsuna komen in januari 2018 met een nieuwe game: Lost Sphear. De game is gemaakt met dezelfde engine maar kent nu gelukkig meerdere weertypen en niet enkel sneeuw. Dit keer ga ik meer reviews en ervaringen lezen op NeoGAF voordat ik de game koop. Ik ben een beetje het vertrouwen verloren. Die andere nostalgische rpg, Cosmic Star Heroine, is momenteel te spelen op PS4 en de makers willen ook graag een Switch-versie maken ooit. Misschien kan die de Chrono Trigger kriebel doen vergeten.