Roy-O-Rama

Enkele voorbeelden van all-time classics op het gebied van videogames zijn Chrono Trigger, Super Mario 64 en Tetris. Het maakt voor deze games weinig uit of je ze speelde toen ze voor het eerst in de winkels lagen, of dat je ze morgen voor het eerst speelt. Het blijven zeer goede games. Het wow-effect van een Mario 64 is door de 4K graphics van nu misschien wat minder, maar de strakke gameplay en enorme hoeveelheid fun die de game biedt zijn er nog steeds.

Nu ik de afgelopen weken Skyrim voor het eerst heb gespeeld denk ik dat die game ook wel in het rijtje klassiekers mag vallen. Bijna acht jaar na de release (het origineel verscheen op 11-11-11) zat ik gekluisterd aan de tv. Tientallen, zo niet honderden, skeletten, draugr, falmer, spinnen, mensen en natuurlijk draken heb ik afgeslacht met één doel: de wereld bevrijden van Alduin, een grote boze draak die de wereld bedreigt.

Sommige draken zijn overigens best behulpzaam, zoals deze Paarthurnax welke gevoiced wordt door Charles Martinet (de stem van Super Mario)

De wereld redden doe je natuurlijk niet in één dag en je gaat al helemaal niet zo snel mogelijk naar je einddoel. Nee, onderweg doe je allerlei grotere en kleinere klusjes voor de bevolking. Dit varieert van houtsblokken brengen naar de herberg tot het uitmoorden van een bandietenkamp, en van het terughalen van een verloren zwaard tot het omleggen van de keizer. Het mooie van alle missies is dat ze goed op elkaar lijken in te haken. Je hebt constant het gevoel dat je écht een verschil maakt met je keuzes.

Naast de main-quest zijn er verschillende andere grotere verhaallijnen die je kunt volgen waarbij de Dark Brotherhood (een duister gezelschap dat mensen vermoordt op commando van een lijk in een kist) één van de leukste is. De vampieren- en weerwolven zijn dan weer het minst boeiend, al eindigt die laatste wel met een mooi afscheid. Het mooie is echter dat ook de heel kleine missies, die je heel gemakkelijk kunt missen, óók waardevol kunnen zijn. Zo is er een missie die begint met het lezen van een boek dat in de bibliotheek te vinden is en je leidt naar een handig zwaard dat effectief is tegen de undead. De hele wereld van Skyrim zit vol met actie en dingen die je kunt doen. Gewoon een beetje rondlopen is enorm boeiend omdat je nooit weet wat je tegenkomt. De fast-travel opties zijn erg handig, maar lang niet altijd de ideale manier van transport.

Sommige dungeons zijn een beetje een dooie boel…

Keerzijde is wel dat je questlog overvol raakt en je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Op een gegeven moment had ik verschillende missies die ik nog moest afronden terwijl ik telkens een nieuwe begon. Niet handig, en erg zonde want de rewards zijn vaak top! Quest management is daarmee net zo belangrijk als je persoonlijke ontwikkeling. Je skills moet je namelijk wel blijven verbeteren en ook hier blinkt Skyrim in uit. Wil je zwaardvechten? Dat kan, met één hand of met twee, kies maar. Kies je voor één hand, dan kun je met je andere hand magie gebruiken, of een schild dragen. En wat dacht je van pijl-en-boog? Geen probleem!

Zelf heb ik me gericht op twee soorten combat: sluipen met pijl-en-boog en als back-up one hand combat met magie. Zo waren op het einde mijn sneak, archery, one hand combat en destruction magic erg hoog. Zaken waar ik nauwelijks iets mee deed waren restoration magic, pick pocketing en smithing. Alles kan en alles mag. De game is helemaal te kneden zoals je zelf wenst. Sinds Fallout 3 en Fallout: New Vegas heb ik geen game met zoveel opties gespeeld volgens mij.

De omgevingen in Skyrim, van de kleine dorpjes tot de grote steden, en van de groene bossen tot de duistere dungeons, alles is prachtig ontworpen. Er is ontzettend veel variatie in de landschappen en dit zorgt ervoor dat de wereld echt leeft. Ik was vooral onder de indruk van de oude vervallen dungeons waar de dwergen vroeger leefden en de steden Solitude en Whiterun. Menig maal verbaasde ik me over de grootte van het geheel en het feit dat dit draait op een kleine Nintendo Switch.

Whiterun is één van de eerste grote steden die je bezoekt en laat direct zien hoe indrukwekkend de wereld van Skyrim kan zijn

Uiteindelijk had ik voor mijn gevoel alles wel zo’n beetje gezien toen ik 80 uur op de teller had staan. Ik was net begonnen aan de vampieren questline van Dawnguard (één van de uitbreidingen) en tja, vampieren, meh. Op naar het einde dus! Daar begon ik ietwat te enthousiast aan waardoor ik snel stierf. R.I.P. Toch maar de Dawnguard dlc op m’n gemak doorlopen en met het wapen dat ik op het eind kreeg baande ik me alsnog een weg richting het einde.

De laatste wereld zit erg goed in elkaar en betrekt een hoop geschiedenis van Skyrim bij de quest. Het laatste gevecht met Alduin was weer ietwat stroef (daar merkte je een beetje dat het een wat veroudere game is) al mag dat de pret niet drukken. Na wat conversaties kun je terug naar de gewone wereld en daar is iedereen blij dat het grote kwaad geweken is. Je krijgt echter geen eind-filmpje te zien en je questlog staat nog altijd vol met side-quests en andere taken. Dat was ietwat teleurstellend, zo kan ik het toch minder goed afsluiten. Dus Bethesda, zorg ervoor dat ik aan het einde van de main-quest in The Elder Scrolls VI straks wel ‘The End’ te zien krijg. Dan is het helemaal goed!