Roy-O-Rama

Als je semi verplicht thuis moet blijven, moet je daarmee om leren gaan. Nu ben ik sowieso wel een beetje een huismus, maar zelfs ik heb af en toe toch een beetje een naar gevoel over de situatie. Mijn super vriendelijke postbode zet m’n pakketjes voor de deur en maakt zich snel uit de voeten, mijn oma eet niet meer wekelijks bij mijn ouders, en ik werk al vier weken thuis zonder ook maar een kilometer te rijden. Het zijn bijzondere tijden en dat zal niemand ontkennen.

Buiten het werk dat ik doordeweeks gewoon verzet ben ik uiteraard ook bezig met mijn gewone hobbies. Denk aan bijvoorbeeld Netflix en videogames, maar mijn verhuizing slokt regelmatig veel tijd op. Ik heb al een indeling gemaakt voor alle kamers (in Paint natuurlijk) en de indeling voor de verhuiscontainers is ook klaar. Dat is wel een voordeel als je ruim een half jaar vooraf weet dat je gaat verhuizen! Hopelijk gaat alles wel volgens plan en gooit het Corona-virus geen roet in het eten. Ik zit niet echt te wachten op een vertraging en wil gewoon per november in mijn nieuwe huisje wonen. Buiten de wens dat iedereen gezond blijft is dat mijn grootste wens op dit moment. De meeste andere zaken zijn bijzaken.

Een van de bijzaken is de volgende generatie spelcomputers: de PlayStation 5 en de Xbox Series X. Van beide weten we nog niet wanneer ze precies in de winkels liggen en hoeveel ze gaan kosten. Stiekem mogen ze van mij zo laat mogelijk uitkomen, ná de verhuizing minimaal. Het is een beetje zonde om een nieuwe console te kopen als je daar geen tijd voor hebt. Sowieso is het misschien verstandig om te wachten tot m’n verjaardag in maart. Dan ben ik zeker goed gesetteld en weten we een beetje hoe ze beiden presteren qua bouwkwaliteit.

Mijn backlog is groot genoeg om een vertraging op te vangen. Zo heb ik pas recent Assassin’s Creed Odyssey gespeeld, een game die inmiddels anderhalf jaar oud is. De game vertelt het verhaal van Kassandra, een Spartaanse vrouw die als klein kind van een berg gegooid wordt. Ze vecht zich terug naar Sparta om de verantwoordelijken aan te pakken. Dit alles in een reis door Griekenland en alle bijbehorende eilanden. Je komt langs bekende gebouwen en ontmoet historische figuren als Socrates. Zelfs enkele mythische wezens kruisen je pad, en vervolgens je zwaard. Het is een prachtige game en het heeft me zo’n 80 uur gekost om het grootste deel van de game te spelen. Naast de main quest zijn er talloze boeiende sidequests om je bezig te houden.

Ik ben niet direct na de main quest verder gegaan met de DLC uitbreidingen omdat ik inmiddels Final Fantasy VII remake binnen had gekregen. Deze game staat al 15 jaar op mijn wish-list en is een remake van een van de meest bijzondere games ooit. Omdat dit nogal een last is om te dragen, én omdat AC Odessey zo’n machtig avontuur is, heb ik een week lang geen game gespeeld. Beide games verdienden de volle aandacht. De één een waardige afsluiting en de ander een moment van bezinning.

Vandaag speelde ik de eerste twee hoofdstukken van FFVII en van het horen van de eerste klanken van de main theme tot de ontmoetingen met Aerith, Tifa en de rest… Het zorgt voor kippenvel en wekt een gevoel van nostalgie op. Terug naar een tijd dat er nog geen enkele last op mijn schouders lag. Ik was middelbare scholier en doorliep fluitend alle toetsen. Een beetje verlegen flirten met meisjes, in het weekend voetballen en in de avond Final Fantasy VII spelen. Het waren mooie tijden waarbij alles nog in het vooruitzicht lag. Inmiddels ben ik volwassen, heb een leuke fulltime baan, maar onbezorgd ben ik niet meer. Het is daarom extra bijzonder om weer Final Fantasy VII te spelen.

Vooraf was ik wat ‘bang’ om te beginnen. Kan de game wel aan de verwachtingen voldoen? Hoe lang moeten we wachten op de andere delen? Kloppen de berichten op internet die klagen over veranderingen in het verhaal? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik de eerste uren heb genoten. Van de graphics. Van de muziek. Van de battles. Van de personages. Het is een moderne invulling van een zeer oud vertrouwd iets.

Final Fantasy VII remake is voor mij daarom eigenlijk de perfecte game tijdens deze Corona-crisis. Het zorgt ervoor dat we met liefde terug kunnen kijken naar een tijd die nooit meer terug gaat komen, maar laat zien dat de toekomst nog altijd prachtige dingen kan opleveren.