Archive for the ‘Games’ Category
E3 is BACK! Soort van…
Deze ochtend heb ik mijn eerste Corona vaccinatie (Moderna) gehad en dat was het enige dat vandaag op mijn to do lijst stond. Heb dus mooi even de tijd om terug te blikken op de E3 die afgelopen dagen gehouden werd. In tegenstelling tot ‘vroeger’ is het natuurlijk geen grote beursvloer meer waar duizenden gamers bij elkaar komen. Nee, het zijn online shows met soms een presentator, soms wat trailers, soms een Teams interview en soms een beetje van alles. Dat alleen zorgt er al voor dat de sfeer een beetje mist. Desalniettemin had ik er best veel zin in. Het afgelopen jaar was namelijk erg rustig qua games en aankondigingen. Niet dat ik niets te spelen heb (backlog ftw), maar je wilt toch altijd een beetje meesurfen op de hype van die paar écht epische blockbusters.
Als ik nu dan terug kijk waren er niet echt schokkende nieuwe games. Bij Xbox werden de eerste beelden voor Starfield eindelijk getoond, en dat was vooral een scene in space. Daarnaast waren er onder andere jrpg Eyden Chronicles en een nieuwe Plague Tale die me verrasten. Titel van de show was echter Flight Sim. Daarvan wisten we al dat die zou verschijnen, maar nu weten we wanneer (juli) en hebben we de eerste uitbreiding gezien (TopGun eind dit jaar). Heel vet! En vrijwel alles komt naar GamePass.
Nintendo had net als Xbox een prima show, zonder écht te shockeren. Metroid Dread werd na jaaaaren eindelijk officieel aangekondigd, Shin Megami Tensei V werd eindelijk getoond én we zagen nieuwe beelden van Breath of the Wild 2. Daarnaast waren er wel veel te veel remakes. Monkey Ball, Advance Wars, Mario Party… Dat is wel een beetje jammer en moet echt stoppen. Dat begint bij onszelf. Dus hierbij een oproep om geen remasters meer te kopen. Dank je.
Sony was niet aanwezig, die zitten volledig in de arrogante modus en dat is te merken. Ze gaan het nog lastig krijgen de komende jaren als ze niet wat veranderen. De andere third party developers hadden weinig speciaals. Capcom had niets dat ik zo kan benoemen, Square Enix had een vreemde ninja game met de Final Fantasy franchise erop geplakt en dat was nogal CHAOS! Ubisoft had de bekende games met AC Valhalla uitbreidingen, Rainbow Six spin-offs, Far Cry 6, etc. Oh en een nieuwe Mario x Rabbids. Die heeft vrije movement dus kan nog wel interessant worden voor me.
Verder was het allemaal een beetje meh. Heeft allemaal te maken met de hele Corona-pandemie, snap ik, alleen had ik zelf wat hoop op wat meer. Verder totaal niet erg ofzo, want zoals gezegd heb ik meer dan genoeg te spelen nog. Momenteel is dat Ratchet & Clank – Rift Apart. Wederom een sterk deel in deze action platform franchise en zelfs met leuke nieuwe personages. Aanrader voor iedereen die van rennen, springen en/of schieten houdt. En het is zo mooi op mijn LG OLED.
Nu even mijn wishlist updaten.
Third time’s the charm, right?
Nee. Ook de derde poging om Final Fantasy VIII uit te spelen is mislukt. Wat is het toch met deze game die zo langzamerhand mijn videogame antagonist wordt…? Het begon allemaal in het nog jonge huidige millenium. Mijn laatste maanden op de middelbare school tikten weg en een heel nieuw leven op de universiteit lonkte. Voordat de eindexamens begonnen wilde ik nog één epische videogame spelen en gelukkig was de nieuwste Final Fantasy net uitgekomen voor pc. In die tijd speelde ik niet superveel games, en ik had de huidige consoles (PlayStation en Nintendo 64) niet. FFVIII voor pc was dus een geschenk uit de hemel.
Mijn pc was niet heel krachtig en haalde de minimale requirements voor FFVIII niet. Ik had echter wel een Monster 3D Voodoo 3FDX kaart, dus mijn hoop was daarop gevestigd. Helaas moest ik al vrij snel concluderen dat dit echt niet ging werken. De cd-rom drive was zo traag dat voor elke video die startte mijn scherm kei lang zwart bleef en meer dan 20 fps heb ik niet gehaald volgens mij. De epische intro en de prachtige muziek zijn me echter altijd bijgebleven, en dan specifiek de ballroom scene. Nog altijd één van de meest betoverende video’s in een game ooit.
Jaren later, ik zat inmiddels al een paar jaar in Delft, had ik een PlayStation 2 gekocht. In die tijd was men bij Sony nog verstandig en kon je oude games ook spelen. Helemaal blij met mijn PlayStation 2 en die features kocht ik Final Fantasy VIII. Met volle teugen genoot ik van Squall en Rinoa en alles verliep voorspoedig. Tot de aanval van Galbadia Garden op Balamb Garden… Daar vecht je op een gegeven moment in het klaslokaal en dan is het de bedoeling dat je tegen de andere SeeD praat. Op de één of andere manier lukte me dat nooit. Ik heb urenlang rondjes gelopen door Balamb om het volgende event te triggeren, maar er gebeurde niets. Een game breaking bug dacht ik en daarmee stopte ook poging twee om Final Fantasy VIII uit te spelen.
Enkele jaren geleden verscheen Final Fantasy VIII remastered en natuurlijk was ik direct geïnteresseerd. De game ging op mijn wish-list en toen bekendgemaakt werd dat de game naar GamePass zou komen was het helemaal duidelijk. Final Fantasy VIII: Poging Drie kwam eraan! Het duurde overigens wel erg lang voordat de game daadwerkelijk op GamePass verscheen, volgens mij dik een jaar na de aankondiging (en FFX/X-2 is er ook nog niet). Maar goed, de game is inmiddels 20 jaar oud, die paar maanden maken dan niets meer uit.
Op mijn superkrachtige Xbox Series X met supersnelle SSD is het misschien wat vreemd om een game van 20 jaar terug te spelen, maar het doet me niets. Niet heel lang terug heb ik nog Dragon Quest 1 (1986!) gespeeld en dat vond ik vermakelijk. De mooie intro spatte wederom van mijn scherm, de prachtige soundtrack klonk weergaloos uit mijn speakers. Ja. Dit wordt de playthrough waarin ik de game ga uitspelen! Niet in de laatste plaats geholpen door enkele boosters die het spelen makkelijker maken. Zo is er 3x snelheid (wel zo fijn als je het verhaal al grotendeels kent) en Max HP. Die laatste zorgt ervoor dat alle aanvallen op jouw team teniet gedaan worden. Althans… Dat dacht ik. Hier kom ik op terug.
Ik vloog door de eerste twee discs heen, enkele vrienden walgden van het rennen door de game, maar dit had ik allemaal al gezien. Na zo’n 10 uur was ik bij de aanval van Galbadia Garden waar ik jaren terug vast liep. Heel even dacht ik dat het nu weer zover was, maar toen bleek dat ik nooit met de SeeD gepraat had. Er zitten twee kids naast, en die praten ook. Dus. Euh. Er was helemaal geen game breaking bug. Beeeeetje jammer, maar soit, verleden tijd. We gaan door! Disc 2 doorlopen. Disc 3 doorlopen. Lekker. Op naar het einde!
Zo tegen het einde waren er een paar battles waarbij ik toch personages had die te harde klappen kregen. De booster Max HP blijkt nutteloos te zijn als de vijand harder slaat dan jouw max HP. Oei. Dat maakte het alsnog wat lastig misschien. Naja, iedereen had LIFE magic dus eventuele sterfgevallen revive ik wel weer. Ja toch? Nou nee. De eindbaas heeft namelijk aanvallen die gericht zijn aan het hele team. En daar ging ik nat. Ik heb nog wel wat geprobeerd met SHELL magic die damage halveert, maar ook dan is de schade te groot. De schade op laten vangen door mijn summons is tevens geen optie, want in de final dungeon zijn al je menu’s gelocked. Die vrijspelen is in theorie mogelijk, maar in die battles loop ik tegen hetzelfde probleem van zware damage aan. Door het rushen door de game ben ik te zwaar under leveled. Eens meer lukt het me dus niet om Final Fantasy VIII uit te spelen.
Voor nu heb ik het opgegeven, maar ooit gaat het me lukken. Ik weet nu helemaal wat me te wachten staat en weet wat ik moet fixen om er wel doorheen te komen. Misschien komt er ooit zelfs een Final Fantasy VIII remake. Dat zou wel tof zijn. Voor nu gaat FFVIII weer de spreekwoordelijke kast in om er over een aantal jaar weer uit te komen voor poging 4. Daar 4 mijn geluksgetal is zal het dan wel lukken.
Toch?
2020, een goed jaar
In 2020 heb ik maar liefst 27 games uitgespeeld. Dat is ongeveer tien meer dan gemiddeld de drie voorgaande jaren. Nu komt dat voor een groot deel omdat ik een aantal kleinere games heb gespeeld en dlc los mee tel, maar toch. Good job Roy. Mijn backlog zal ook wel flink afgenomen zijn dan. Toch?
Mijn backlog is gegroeid. Hard. Allemaal de schuld van GamePass.
GamePass is simpel gezegd de Netflix van Games, exclusief voor Xbox. Met mijn nieuwe next-gen super awesome Xbox Series X en GamePass heb ik nu veel te spelen. Wat denk je bijvoorbeeld van Doom Eternal, Control, Final Fantasy VIII en Yooka Laylee 2? Allemaal toffe games. Het voelt bovendien aan of ik al die games gratis speel omdat mijn GamePass abo nog wel even doorloopt en allang betaald is. Hmm. Genieten.
De aanschaf van de Series X ging best makkelijk trouwens. Ik had bij Wehkamp zowel een pre-order voor PS5 als Series X, maar beide in dezelfde week kopen was te duur vanwege de verhuizing. De keuze was toen snel gemaakt al deed het wel een beetje pijn dat ik een PS5 pre-order moest afzeggen. Hopelijk kan ik later dit jaar gewoon een PS5 aanschaffen als ik dat wil en hoef ik niet te wachten tot er fatsoenlijke voorraad is.
Die verhuizing kostte trouwens veel tijd. In mijn appartement, of nou specifiek de berging, had ik echt veel troep verzameld door de jaren heen. Veel ervan is weggegooid, maar er zijn ook veel spulletjes naar de Kringloop gegaan. Hopelijk zijn daar veel mensen nu blij mee gemaakt. Van alles wat ik niet weg heb gedaan was het volume alsnog drie volle Kubox containers. Met de hulp van vrienden en familie was het desalniettemin in een paar uurtjes ingepakt.
De twee maanden dat ik bij m’n ouders verbleef verliepen vervolgens boven verwachting goed. Thuiswerken ging prima door de extra kamer die ze over hebben en alles werd voor me geregeld. Super relaxed. Alleen heb ik nauwelijks games gespeeld. Op zolder zitten daar was toch minder chill dan op mijn eigen bank. Kun je nagaan, zonder verhuizing had ik dik over de 30 games gezeten!
Inmiddels zit ik alweer dik twee maanden in Orthen en het bevalt meer dan goed. De ruimte is heerlijk, ik woon nu overal dichtbij en ik heb zelfs al bijna alle plintjes liggen! Komende lente ga ik me bezig houden met de tuin. Tips zijn welkom. Roy-O-Rama zal in 2021 waarschijnlijk wel meer gevuld worden met content, en misschien dat ik ook eens moet kijken naar een nieuwe host. Hosting2Go is in twee jaar tijd van 40 naar 70 euro gegaan. Bovendien kan ik wel een nieuwe layout gebruiken. One thing at a time though. Eerst maar eens bepalen welke game ik ga spelen de komende tijd.
Top 5 2020:
Ori & The Will of the Wisps
The Last of Us II
Xenoblade Chronicles: Definitive Edition
Final Fantasy VII Remake
Assassin’s Creed Valhalla
23 jaar verder, wat een verschil
Als je semi verplicht thuis moet blijven, moet je daarmee om leren gaan. Nu ben ik sowieso wel een beetje een huismus, maar zelfs ik heb af en toe toch een beetje een naar gevoel over de situatie. Mijn super vriendelijke postbode zet m’n pakketjes voor de deur en maakt zich snel uit de voeten, mijn oma eet niet meer wekelijks bij mijn ouders, en ik werk al vier weken thuis zonder ook maar een kilometer te rijden. Het zijn bijzondere tijden en dat zal niemand ontkennen.
Buiten het werk dat ik doordeweeks gewoon verzet ben ik uiteraard ook bezig met mijn gewone hobbies. Denk aan bijvoorbeeld Netflix en videogames, maar mijn verhuizing slokt regelmatig veel tijd op. Ik heb al een indeling gemaakt voor alle kamers (in Paint natuurlijk) en de indeling voor de verhuiscontainers is ook klaar. Dat is wel een voordeel als je ruim een half jaar vooraf weet dat je gaat verhuizen! Hopelijk gaat alles wel volgens plan en gooit het Corona-virus geen roet in het eten. Ik zit niet echt te wachten op een vertraging en wil gewoon per november in mijn nieuwe huisje wonen. Buiten de wens dat iedereen gezond blijft is dat mijn grootste wens op dit moment. De meeste andere zaken zijn bijzaken.
Een van de bijzaken is de volgende generatie spelcomputers: de PlayStation 5 en de Xbox Series X. Van beide weten we nog niet wanneer ze precies in de winkels liggen en hoeveel ze gaan kosten. Stiekem mogen ze van mij zo laat mogelijk uitkomen, ná de verhuizing minimaal. Het is een beetje zonde om een nieuwe console te kopen als je daar geen tijd voor hebt. Sowieso is het misschien verstandig om te wachten tot m’n verjaardag in maart. Dan ben ik zeker goed gesetteld en weten we een beetje hoe ze beiden presteren qua bouwkwaliteit.
Mijn backlog is groot genoeg om een vertraging op te vangen. Zo heb ik pas recent Assassin’s Creed Odyssey gespeeld, een game die inmiddels anderhalf jaar oud is. De game vertelt het verhaal van Kassandra, een Spartaanse vrouw die als klein kind van een berg gegooid wordt. Ze vecht zich terug naar Sparta om de verantwoordelijken aan te pakken. Dit alles in een reis door Griekenland en alle bijbehorende eilanden. Je komt langs bekende gebouwen en ontmoet historische figuren als Socrates. Zelfs enkele mythische wezens kruisen je pad, en vervolgens je zwaard. Het is een prachtige game en het heeft me zo’n 80 uur gekost om het grootste deel van de game te spelen. Naast de main quest zijn er talloze boeiende sidequests om je bezig te houden.
Ik ben niet direct na de main quest verder gegaan met de DLC uitbreidingen omdat ik inmiddels Final Fantasy VII remake binnen had gekregen. Deze game staat al 15 jaar op mijn wish-list en is een remake van een van de meest bijzondere games ooit. Omdat dit nogal een last is om te dragen, én omdat AC Odessey zo’n machtig avontuur is, heb ik een week lang geen game gespeeld. Beide games verdienden de volle aandacht. De één een waardige afsluiting en de ander een moment van bezinning.
Vandaag speelde ik de eerste twee hoofdstukken van FFVII en van het horen van de eerste klanken van de main theme tot de ontmoetingen met Aerith, Tifa en de rest… Het zorgt voor kippenvel en wekt een gevoel van nostalgie op. Terug naar een tijd dat er nog geen enkele last op mijn schouders lag. Ik was middelbare scholier en doorliep fluitend alle toetsen. Een beetje verlegen flirten met meisjes, in het weekend voetballen en in de avond Final Fantasy VII spelen. Het waren mooie tijden waarbij alles nog in het vooruitzicht lag. Inmiddels ben ik volwassen, heb een leuke fulltime baan, maar onbezorgd ben ik niet meer. Het is daarom extra bijzonder om weer Final Fantasy VII te spelen.
Vooraf was ik wat ‘bang’ om te beginnen. Kan de game wel aan de verwachtingen voldoen? Hoe lang moeten we wachten op de andere delen? Kloppen de berichten op internet die klagen over veranderingen in het verhaal? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik de eerste uren heb genoten. Van de graphics. Van de muziek. Van de battles. Van de personages. Het is een moderne invulling van een zeer oud vertrouwd iets.
Final Fantasy VII remake is voor mij daarom eigenlijk de perfecte game tijdens deze Corona-crisis. Het zorgt ervoor dat we met liefde terug kunnen kijken naar een tijd die nooit meer terug gaat komen, maar laat zien dat de toekomst nog altijd prachtige dingen kan opleveren.
150!
Zeven jaar geleden registreerde ik me op de website Howlongtobeat.com om mijn backlog te tackelen en het heeft me ontzettend geholpen met de focus en volgorde van het spelen van games. Hiervoor bleef ik maar games kopen zonder dat ik de tijd had om ze te spelen. Dit is niet alleen zonde van het geld, maar teveel keuze demotiveert je om iets te gaan doen. Velen zullen het wel herkennen van Netflix waar je zoveel keus hebt dat je soms langer aan het zoeken bent dan dat je daadwerkelijk een serie kijkt…
Howlongtobeat werkt voor mij omdat het toont hoe lang ik waarschijnlijk over een game ga doen. Iedereen die een game uitspeelt vult in hoe lang ze er over hebben gedaan en daar rolt een gemiddelde uit. Hierdoor kan ik kiezen welke game ik wanneer speel. Een lange rpg begin ik niet vlak voor de feestdagen als ik elke vrije dag volgeboekt heb met sociale ‘verplichtingen’. Nee, in die periode speel ik simpelere games die je even tussendoor kunt doen. Denk daarbij aan platformgames bijvoorbeeld.
Gisteren kon ik mijn 150e game toevoegen aan de completed lijst en dit was voor mij een momentje van bezinning. Ronde getallen doen dat soort dingen met mensen, of je nou 10 jaar wordt, je 100e wedstrijd in oranje speelt, of je 150e game uitspeelt. Het voelt bijzonder en geeft je motivatie om door te gaan. Mijn 150e game was The Adventures of Captain Spirit, een interactief verhaal dat als opstapje naar Life is Strange 2 dient.
Dat ik Howlongtobeat succesvol noem betekent overigens niet dat ik ergens de afgelopen zeven jaar een lege backlog had. Ik heb altijd wel een kleine ‘voorraad’ van games door sales tijdens Black Friday, of een abonnementenservice als Gamepass van Xbox. Zeker Gamepass heeft mijn backlog de afgelopen tijd met 10 games doen stijgen (een verdubbeling). Inmiddels zijn er drie games van weggestreept (eerder speelde ik al het fantastische Ori and the Blind Forest uit en genoot ik van Fallout-kloon The Outer Worlds).
Voor de eerste twee maanden van 2020 staat het verder wegspelen van Gamepass-titels op de planning om vanaf maart wat nieuwe games te spelen op de PlayStation 4. We krijgen dan in drie achtereenvolgende maanden Final Fantasy VII Remake, Cyberpunk en The Last of Us 2! Hopelijk kunnen die games hun hoge verwachtingen waarmaken. Omdat eind 2020 de nieuwe generatie consoles gaat verschijnen in de vorm van PlayStation 5 en Xbox Series X is het de bedoeling dat ik alle PlayStation 4 en Xbox One games dit jaar wegwerk. Dan kunnen die naar de berging zodat mijn tv-meubel niet helemaal vol komt te staan.
Nintendo lijkt vooralsnog een beetje een tussenjaar te hebben wat redelijk goed uitkomt. Wel heb ik daar nog Dragon Quest XI voor liggen en komt de remaster van de eerste Xenoblade uit. Nintendo’s hybrid hoeft dus zeker niet te vrezen voor een gebrek aan aandacht in 2020. Wanneer ik ze ga spelen hangt af van het release-schema vanaf juni en dat krijgen we te horen op de aankomende E3. Dit jaar neem ik er weer lekker een week voor vrij zodat ik alles live kan volgen. Dat heb ik in 2019 wel gemist namelijk al zal ik een vakantie in New York altijd boven de E3 verkiezen.
Ik bedenk me trouwens dat ik nog niets over VR heb geschreven en dat ik moet ik eigenlijk wel echt gaan doen nog. Herinner me eraan als ik hier tijdens carnaval 2020 nog niets over heb gemeld! Voor nu ga ik aan de slag met game 151. Ciao!
Ports, remasters en remakes
In plaats van alleen maar nieuwe games maken developers ook vaak dezelfde game nog een keer. De een vindt het een goedkope manier om nog een keer geld te verdienen aan hetzelfde product terwijl de ander het een godsgeschenk vindt. Uiteindelijk ligt de waarheid natuurlijk in het midden en moet je het beoordelen per geval. Zo. Dat was de wijze boodschap van deze blog. Bedankt voor je tijd en nog veel game plezier!
…
Ja, natuurlijk ga ik nog een paar voorbeelden geven! Deze maand speelde ik bijvoorbeeld de remake van The Legend of Zelda: Link’s Awakening uit op Nintendo Switch. Dit is een remake van een oude GameBoy (Color) game en mijns inziens het beste voorbeeld van hoe je een remake maakt. Link’s Awakening is voor mij de leukste (en daarmee beste?) top down Zelda-game en ik was daarom direct enthousiast toen de remake werd aangekondigd. Het is alweer 25 jaar geleden dat ik die game speelde en het werd daarom weer tijd voor een nieuwe sessie.
De nieuwe grafische stijl past perfect bij de game en er werden nieuwe quality of life toevoegingen beloofd. Zo hoef je niet meer te wisselen van item als je zware voorwerpen moet optillen (power bracelet accessoire) of wil rennen (Pegasus boots accessoire). Deze zitten nu onder een knop geprogrammeerd en daarmee zit er meer flow in de game. Bovendien kun je nu locaties op de plattegrond markeren, vergelijkbaar met Breath of the Wild, als je ergens later terug wil komen. Super handig als je een piece of heart ontdekt waarvoor je de hookshot nodig hebt als je deze nog moet verdienen.
De muziek heeft een prachtige upgrade gekregen en de toch al goede muziek klinkt nu nog beter. Er gaat een verhaal op internet rond over hoe één van de muzikanten van de remake vroeger al de muziek uit Link’s Awakening speelde op haar blokfluit terwijl haar moeder vond dat ze meer tijd moest besteden aan huiswerk. Leuke anekdote over het volgen van je droom natuurlijk. Eén van de nieuwe features die ik niet gebruikt heb is trouwens de dungeon designer. Je kunt dit zien als een mini Zelda Maker zoals we ook Mario Maker hebben maar dan veel minder uitgebreid. Je kunt hier wat verschillende kamers uit bestaande dungeons aan elkaar linken en vervolgens spelen. Dat is niet aan mij besteed.
Volgend jaar komt er nog een grote remake uit. De langverwachte Final Fantasy VII Remake. De vooruitzichten zijn vooralsnog positief en de remake van Link’s Awakening heeft me nog meer vertrouwen gegeven dat remakes het origineel kunnen overtreffen. Zolang de makers het maar met een duidelijke visie doen, en er passie in stoppen.
Qua remasters is het vaak erg wisselend wat men uitpoept. Zo zijn veel remasters niet meer dan dezelfde game met een hogere resolutie of betere framerate. Als je dan een remaster uitbrengt van een PS3-game op de PS4 ben ik niet echt onder de indruk. Ook de remaster van Grandia die ik afgelopen zomer speelde op mijn Nintendo Switch was als remaster een beetje onder verwachting. Natuurlijk was de resolutie wat hoger en was er een filter toegepast op de character sprites in de game, maar er zijn behoorlijk wat scenes waarbij die filters ineens uitgeschakeld waren. Dat is natuurlijk wat goedkoop.
De game zelf was gelukkig enorm goed, en voor mij de eerste keer dat ik ‘m kon spelen aangezien ik in 2000 geen PlayStation had. Hoofdpersoon Justin is een geboren avonturier en trekt er al snel met zijn beste vriendin op uit om een land uit een legende te ontdekken. Langs talloze gevarieerde locaties en met een enorm kleurrijke cast doorloop je de game. Ik heb er echt de hele tijd van genoten en kan iedereen die van jrpg’s houdt de game aanraden. Grandia II zat trouwens in dezelfde remaster, maar die heb ik nog niet gespeeld. Die staat voor volgend jaar ergens gepland.
Ports zijn een heel ander verhaal en vaak geen enkel probleem. Zo heb je bijvoorbeeld Red Dead Redemption II, een gigantische blockbuster die binnenkort geport wordt naar pc nadat PS4 en XBO gamers al een jaar kunnen genieten van de cowboys. Er zijn ook ports van games die al jaren oud zijn maar voor het eerst naar een nieuw platform komen, zoals Skyrim. Hier beginnen sommige gamers al wat sneller te mopperen over een gebrek aan originaliteit enzo. Desalniettemin heb ik ervan genoten zoals je hebt kunnen lezen.
Er zijn overigens ports van games die nog veeeeel ouder zijn. Kijk maar naar de Mana Collection. Hierin zitten drie games die eerder verschenen voor GameBoy en Super Nintendo. Drie games die zo’n 25 jaar geleden uitkwamen en door velen al gespeeld zijn via emulatie. De Mana Collection verandert helemaal niets aan de originele games. Het zijn regelrechte rom-dumps. Kritiek is hier al een stuk begrijpelijker als je dit nu voor 40 euro op de markt zet. Het is echter wel de eerste keer dat Trials of Mana in het Westen uitgebracht werd nadat het origineel nooit vertaald werd. Ja, en dan heb je in mijn ogen dus wel een product dat de aanschaf waard is.
De beste ports zijn echter die zoals Dragon Quest XI S voor Nintendo Switch. Vorig jaar verscheen het fantastische DQXI al voor PlayStation 4 en dit jaar voor Nintendo Switch. In dat jaar hebben de makers onder andere een volledige 2D mode toegevoegd, alsmede een orkestrale soundtrack en verschillende QOL upgrades. Dit is met recht de definitive edition. Ik ga dit dus nog een keer spelen terwijl ik dat normaliter niet zomaar doe, zeker niet binnen een jaar.
Genoeg remakes, remasters en ports dus die de moeite waard zijn. Wat mij betreft komen er bovendien nog veel meer! Ik zou namelijk graag nog eens wat GameCube games spelen die ik niet (uit)gespeeld heb door allerlei verschillende redenen. Denk aan Eternal Darkness en Paper Mario: The Thousand Year Door. Beide games mogen zo geport worden naar Nintendo Switch, al is een remaster met hogere resolutie ook zeker gewild. Nummer één op de lijst met most wanted remasters is echter Chrono Cross. Dit vervolg op mijn favoriete game aller tijden is nooit in Europa uitgebracht. Natuurlijk is het te spelen via emulatie maar ik zou ‘m graag kopen en op moderne hardware spelen. De soundtrack is in ieder geval veelbelovend. Dus ja. Doe mij die maar.
RPG Zomer 2019
Skyrim kreeg eerder al een hele blog voor zichzelf en ik zal er niet verder op ingaang. Weet alleen dat het een fantastische game is. Ook nu nog, acht jaar na de originele release. Haal ‘m voor Nintendo Switch als je de game nog niet gespeeld hebt!
Skyrim is niet de enige rpg die ik deze zomer zal spelen aangezien eind deze maand de Collection of Mana zal verschijnen. De collectie omvat Mystic Quest, Secret of Mana en Trials of Mana. De eerste hiervan is een port van een GameBoy-game terwijl de andere twee geport worden vanaf de Super Nintendo. Mystic Quest was (is?) één van mijn favoriete games op GameBoy en ondanks dat het een vrij simpele korte game is heb ik echt weer zin om het te spelen. En dat ga ik het laatste weekend van augustus dus ook doen.
Secret en Trials zijn wat later aan de beurt aangezien eind augustus tevens Astral Chain verschijnt. Weliswaar geen rpg, maar opzeker een potentiële topper voor Switch! Secret of Mana is overigens een game die al heeeeeeel lang op mijn lijstje staat om te spelen. Vergelijkbaar met Final Fantasy VI die ik pas voor het eerst speelde op de SNES Mini. Talloze emulators in het verleden hebben de rom opgestart, ZSNES op mijn Pentium 100, SNES 9X op mijn PSP, RetroArch op mijn Shield tv… Elke keer kwam ik tot de conclusie ‘yup, dit werkt, binnenkort maar eens gaan spelen’ en nooit kwam het ervan.
Dit keer heb ik me voorgenomen om er wel echt aan te beginnen, het is de eerste keer dat ik ‘m origineel op een handheld kan spelen. Dat is wel genieten natuurlijk. Voor Trials of Mana geldt ongeveer hetzelfde, alleen was dat altijd een fanvertaling omdat de game nooit officieel in het Westen verscheen. Top dat dit dus eindelijk gebeurt! Square overdrijft trouwens direct door van Trials ook direct een volwaardige 3D remake aan te kondigen voor 2020. Of ik die ga spelen volgend jaar zien we dan wel weer.
Nu we het toch over 2020 hebben, dat jaar zit BOMVOL rpg’s die ik wil spelen. Een kort lijstje (want ik hou van lijstjes):
> Final Fantasy VII Remake
> Cyberpunk 2077
> Tales of Arise
> Genshin Impact
> Grandia I + II HD
> Trials of Mana
> Xenoblade Chronicles X2
Okay, die laatste verzin ik ter plekke maar de rest wordt awesome. FFVII komt zelfs in maart al! Nu is maart altijd een fantastische maand en dat wordt nu nog beter. Na jaren en jaren wachten gaan we eindelijk in moderne graphics terug naar Midgar. Hoewel er van alles fout kan gaan heb ik er inmiddels wel weer vertrouwen in dat Square dit niet verneukt.
Cyberpunk komt van de makers van The Witcher 3 en dat alleen al is het waard om een game te hypen. The Witcher 3 is één van dé games van de generatie en heeft alles wat ik van een open wereld rpg wens. Als Cyberpunk ook maar een beetje in de buurt komt ben ik tevreden. Tales of Arise lijkt na een heleboel matige Tales-games weer een deel te zijn met een volwaardig budget. Genshin Impact is een mix tussen Breath of the Wild en Tales, wat meer dan genoeg potentie biedt. De Grandia remasters zijn meer dan welkom, Grandia is namelijk nog een serie die ik al jaren wil beginnen.
Er staat dus meer dan genoeg op stapel voor 2020. 2019 duurt echter nog wel even en heeft naast de Mana collectie ook nog Dragon Quest XI S op Nintendo Switch. De RPG Herfst van 2019 wordt dus ook geweldig!
Skyrim
Enkele voorbeelden van all-time classics op het gebied van videogames zijn Chrono Trigger, Super Mario 64 en Tetris. Het maakt voor deze games weinig uit of je ze speelde toen ze voor het eerst in de winkels lagen, of dat je ze morgen voor het eerst speelt. Het blijven zeer goede games. Het wow-effect van een Mario 64 is door de 4K graphics van nu misschien wat minder, maar de strakke gameplay en enorme hoeveelheid fun die de game biedt zijn er nog steeds.
Nu ik de afgelopen weken Skyrim voor het eerst heb gespeeld denk ik dat die game ook wel in het rijtje klassiekers mag vallen. Bijna acht jaar na de release (het origineel verscheen op 11-11-11) zat ik gekluisterd aan de tv. Tientallen, zo niet honderden, skeletten, draugr, falmer, spinnen, mensen en natuurlijk draken heb ik afgeslacht met één doel: de wereld bevrijden van Alduin, een grote boze draak die de wereld bedreigt.
Sommige draken zijn overigens best behulpzaam, zoals deze Paarthurnax welke gevoiced wordt door Charles Martinet (de stem van Super Mario)
De wereld redden doe je natuurlijk niet in één dag en je gaat al helemaal niet zo snel mogelijk naar je einddoel. Nee, onderweg doe je allerlei grotere en kleinere klusjes voor de bevolking. Dit varieert van houtsblokken brengen naar de herberg tot het uitmoorden van een bandietenkamp, en van het terughalen van een verloren zwaard tot het omleggen van de keizer. Het mooie van alle missies is dat ze goed op elkaar lijken in te haken. Je hebt constant het gevoel dat je écht een verschil maakt met je keuzes.
Naast de main-quest zijn er verschillende andere grotere verhaallijnen die je kunt volgen waarbij de Dark Brotherhood (een duister gezelschap dat mensen vermoordt op commando van een lijk in een kist) één van de leukste is. De vampieren- en weerwolven zijn dan weer het minst boeiend, al eindigt die laatste wel met een mooi afscheid. Het mooie is echter dat ook de heel kleine missies, die je heel gemakkelijk kunt missen, óók waardevol kunnen zijn. Zo is er een missie die begint met het lezen van een boek dat in de bibliotheek te vinden is en je leidt naar een handig zwaard dat effectief is tegen de undead. De hele wereld van Skyrim zit vol met actie en dingen die je kunt doen. Gewoon een beetje rondlopen is enorm boeiend omdat je nooit weet wat je tegenkomt. De fast-travel opties zijn erg handig, maar lang niet altijd de ideale manier van transport.
Sommige dungeons zijn een beetje een dooie boel…
Keerzijde is wel dat je questlog overvol raakt en je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Op een gegeven moment had ik verschillende missies die ik nog moest afronden terwijl ik telkens een nieuwe begon. Niet handig, en erg zonde want de rewards zijn vaak top! Quest management is daarmee net zo belangrijk als je persoonlijke ontwikkeling. Je skills moet je namelijk wel blijven verbeteren en ook hier blinkt Skyrim in uit. Wil je zwaardvechten? Dat kan, met één hand of met twee, kies maar. Kies je voor één hand, dan kun je met je andere hand magie gebruiken, of een schild dragen. En wat dacht je van pijl-en-boog? Geen probleem!
Zelf heb ik me gericht op twee soorten combat: sluipen met pijl-en-boog en als back-up one hand combat met magie. Zo waren op het einde mijn sneak, archery, one hand combat en destruction magic erg hoog. Zaken waar ik nauwelijks iets mee deed waren restoration magic, pick pocketing en smithing. Alles kan en alles mag. De game is helemaal te kneden zoals je zelf wenst. Sinds Fallout 3 en Fallout: New Vegas heb ik geen game met zoveel opties gespeeld volgens mij.
De omgevingen in Skyrim, van de kleine dorpjes tot de grote steden, en van de groene bossen tot de duistere dungeons, alles is prachtig ontworpen. Er is ontzettend veel variatie in de landschappen en dit zorgt ervoor dat de wereld echt leeft. Ik was vooral onder de indruk van de oude vervallen dungeons waar de dwergen vroeger leefden en de steden Solitude en Whiterun. Menig maal verbaasde ik me over de grootte van het geheel en het feit dat dit draait op een kleine Nintendo Switch.
Whiterun is één van de eerste grote steden die je bezoekt en laat direct zien hoe indrukwekkend de wereld van Skyrim kan zijn
Uiteindelijk had ik voor mijn gevoel alles wel zo’n beetje gezien toen ik 80 uur op de teller had staan. Ik was net begonnen aan de vampieren questline van Dawnguard (één van de uitbreidingen) en tja, vampieren, meh. Op naar het einde dus! Daar begon ik ietwat te enthousiast aan waardoor ik snel stierf. R.I.P. Toch maar de Dawnguard dlc op m’n gemak doorlopen en met het wapen dat ik op het eind kreeg baande ik me alsnog een weg richting het einde.
De laatste wereld zit erg goed in elkaar en betrekt een hoop geschiedenis van Skyrim bij de quest. Het laatste gevecht met Alduin was weer ietwat stroef (daar merkte je een beetje dat het een wat veroudere game is) al mag dat de pret niet drukken. Na wat conversaties kun je terug naar de gewone wereld en daar is iedereen blij dat het grote kwaad geweken is. Je krijgt echter geen eind-filmpje te zien en je questlog staat nog altijd vol met side-quests en andere taken. Dat was ietwat teleurstellend, zo kan ik het toch minder goed afsluiten. Dus Bethesda, zorg ervoor dat ik aan het einde van de main-quest in The Elder Scrolls VI straks wel ‘The End’ te zien krijg. Dan is het helemaal goed!
Completed games – een update
Eindelijk weer een blog, aangezien ik bijna jarig ben! Omdat mijn Nintendo Switch afgelopen week twee jaar is geworden (we vieren het altijd samen) start ik met wat Switch-games die ik de afgelopen maanden heb gespeeld. Sinds mijn vorige game-update, dat was de RPG-zomer blog van afgelopen zomer, heb ik drie Switch-games voltooid: Octopath Traveler (9), Cosmic Star Heroine (7) en de Champions’ Ballad dlc van Breath of the Wild (8). Aangezien Octopath als derde eindigde in 2018 kun je je voorstellen dat ik dat een toffe game vond. Cosmic Star Heroine is een simpele turnbased rpg die zijn inspiratie onder andere haalt uit Chrono Trigger. Natuurlijk kan die game niet tippen aan haar voorbeeld maar het is een prima game voor tussendoor. Met een weekendje ben je er doorheen en het is best vermakelijk.
De beste van de drie is echter The Champions’ Ballad, de uitbreiding voor The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Het is al even geleden dat ik BotW speelde en ik moest weer flink wennen aan de controls. Combineer dat met de zeer pittige start (één hit en je sterft) en ik stond op het punt om ermee te stoppen voordat het daadwerkelijk was begonnen. De game is echter zo goed dat ik bleef proberen en uiteindelijk had ik alles weer onder controle en lukte het me om het begin achter me te laten. Wat volgde was 10 tot 15 uur puur genieten, zoals dat ook al het geval was in de volledige game. Wat mij betreft is de Champions’ Ballad dus een waardige uitbreiding op de beste game voor Nintendo Switch.
Hoe tof ik de Switch ook vind, het afgelopen jaar was voor PlayStation met echt heel veel goede en toffe games. De afgelopen maanden heb ik Rise of the Tomb Raider (6), Dragon Quest XI (10 voor act 1 en 2, endgame zuigt), Spider-Man (8), Life is Strange: Before the Storm (8), Detroit (9), God of War (10) en Kingdom Hearts III (8) gespeeld. Allemaal prima games met elk hun eigen plus- en minpunten. De een is grafisch weer wat mooier en de ander heeft weer een iets boeiender verhaal. Het zijn echter allemaal games die de moeite waard zijn om te spelen.
Sowieso zijn voor mijn gevoel de laatste tijd echt veel games de moeite waard om te spelen. Natuurlijk heb je flops als Fallout 76 en Anthem, maar daarvan wist ik vooraf al dat het niets voor mij is. Zelf weet ik inmiddels wel redelijk goed wat een toffe game is en wat niet. Dat is deels gebaseerd op de makers van de game (Nintendo is vaak favoriet), maar ook op basis van wat er geschreven wordt over een game. Hierbij zijn dan niet de ‘professionele’ reviews van doorslag, maar juist de korte ervaringen van vrienden, kennissen of zelfs andere games op fora als FOK! of Resetera. Tot slot is het gewoon heel belangrijk om te weten welke genres je wel en niet liggen.
Momenteel speel ik de rerelease van Final Fantasy IX op Nintendo Switch. Lang was dit mijn favoriete Final Fantasy-game maar deel VI heeft nogal indruk gemaakt en gooit hoge ogen om genoemd te worden als beste deel in de serie. IX blijft overigens wel erg sterk met een fantastische character development voor veel personages in de game. Niet alleen de struggles van Vivi en zijn ‘waar kom ik vandaan’-dilemma, maar ook Steiner en natuurlijk Dagger ontwikkelen zich van gekaderd personage in een vaste rol tot volwassen en zelf denkende personages.
Ik wil tot slot nog even afsluiten met een game die niet echt uitgespeeld kan worden: Tetris. De beste puzzelgame aller tijden is weer terug. Dit keer op PlayStation 4 in de vorm van Tetris Effect, een game waarbij beeld en geluid geïntegreerd worden in het spel. Met terugwerkende kracht wil ik Tetris Effect graag uitroepen tot GOTY 2018 zelfs! Fan-tas-tisch om te spelen. Hiervoor wil ik nu ook een VR headset…
Game of the Year 2018
Jaja, ik weet het. Ik heb laaaaang niet alles van 2018 gespeeld. Deze lijst is dan ook vooral om terug te blikken op wat ik gespeeld heb dat in 2018 verscheen. Ondanks dat dit slechts zeven titels zijn moet ik concluderen dat het een zeer goed jaar was! Vooraf wist ik al dat het een Sony-jaar zou zijn en dat blijkt ook uit de lijst. Let’s a go!
1. God of War is echt op het allerlaatste moment mijn game of the year geworden. De game heeft het gewonnen van Hollow Knight op verhaalontwikkeling. De band tussen Kratos en zijn zoon wordt in de game steeds sterker en het verhaal eindigt echt prachtig. Combineer dat met de sublieme graphics en heerlijke ode aan de eerste drie delen en je hebt de ingredienten voor een GOTY.
2. Hollow Knight wordt dus tweede maar is geenszins een verliezer. Deze Metroidvania heeft een heerlijke setting en artstyle en evenaart qua gameplay bijna Zelda: Breath of the Wild op het gebied van het ontdekken van de spelwereld. Je hebt volledige vrijheid om te gaan en staan waar je wil, er is geen rechte route naar de eindbaas. Subliem, zeker als je bedenkt dat het een indeigame is die gemaakt is door drie man! Aanrader.
3. Octopath Traveler stond al op mijn wish-list sinds de aankondiging. Ik ben zeer gevoelig voor deze retro art-style en de hele game is een ode aan Final Fantasy VI waar je ook het verhaal volgt van alle personages in de game. In Octopath heb je acht personages en elk verhaal is boeiend tot het einde. Must play voor alle rpg-fans!
4. Detroit: Become Human is een game vergelijkbaar met Heavy Rain. Hoewel Heavy Rain een krachtiger verhaal heeft is Detroit de betere game. Meer opties/paden naar het einde en je hebt nu écht het gevoel dat je keuzes het einde bepalen. Ik baalde er trouwens ontzettend van dat twee van mijn favoriete personages stierven op het eind. Dat voelde als een ontzettende misser en ik heb daardoor direct het laatste hoofdstuk opnieuw gespeeld. Met een paar andere keuzes was hun leven ook weer gered.
5. Spider-Man geeft je een ontzettend gevoel van vrijheid. Een totaal ander soort gevoel van vrijheid dan Hollow Knight weliswaar aangezien Spider-Man vrij lineair is, maar wel gewoon vrijheid. Je slingert en springt door New York met ontzettend veel gemak! Complimenten aan de makers om dit zo goed in elkaar te zetten. Tevens is het natuurlijk een feest van herkenning met alle personages die meedoen, van Doc Oc tot MJ. Heerlijk en de perfecte ode aan de vorig jaar overleden Stan Lee.
6. Dragon Quest XI is de perfecte old skool rpg in een modern jasje. Totdat de end credits voorbij zijn. De game begint dan namelijk vrolijk aan zijn derde hoofdstuk. Ik was totaal verward door deze beslissing van de makers en begrijp het tot de dag van vandaag niet… Dragon Quest XI eindigt super mooi met een goed einde dat opoffering vereiste. En dan schrappen ze dat met het derde hoofdstuk waarin de moeilijkheidsgraad ook ineens omhoog schiet. Hierdoor slechts een zesde plek in plaats van de nummer één positie…
7. Ni No Kuni 2 is een aardige rpg die veel beter is dan zijn voorganger, maar nog steeds geen TOPgame is. Het speelt lekker weg, ziet er mooi uit maar komt nergens écht op gang. Het verhaal is wat suffig en misschien zelfs wat kinderlijk. City building was echter wel erg leuk, hierdoor is het gevoel van progressie erg sterk aanwezig.
Ik wilde onder de lijst een toffe trailer plaatsen van God of War, maar de story trailer verklapt alles dus dat gaan we niet doen. Ik hou het bij de accolades trailer waarin je wat quotes van andere media ziet (minder belangrijk dan Roy-O-Rama weliswaar…). Ook zij zijn vrij unaniem over God of War.
Al met al een aantal zéér goede games dus, en dan moet ik nog games als Cosmic Star Heroine en Assassin’s Creed Odyssey spelen.