Roy-O-Rama

Ahh, rpg’s, het blijft toch wel mijn favoriete genre eigenlijk. Mario-games zijn altijd awesome, maar alleen rpg’s raken me écht. Het grote voordeel is dat steeds meer games serieuze rpg-componenten krijgen. Denk bijvoorbeeld aan Horizon Zero Dawn en Deus Ex Mankind Divided. Beide absoluut geen traditionele rpg’s zoals bijvoorbeeld Final Fantasy maar beide games laten je personage groeien en sterker worden zoals jij zelf wilt. Ik zal ze nooit op een lijst met mijn favoriete rpg’s zetten, dat is voorbehouden aan games die in mijn ogen volledig rpg zijn.

Chrono Trigger is voor mij al ruim 20 jaar de beste game ooit en ook op Resetera wint de game jaar in jaar uit de titel most essential rpg. Die lijst van Resetera (voorheen NeoGAF) gebruik ik overigens om mijn prioriteiten te bepalen als het gaat om backlog/oude games. Het was bijvoorbeeld de reden dat Final Fantasy VI een van de eerste games was die ik speelde op mijn SNES Mini. Topgame trouwens!

Andere games die ik op basis van die lijst wil gaan spelen zijn Secret of Mana (SNES Mini), Final Fantasy XII (PS4) en Grandia I/II. Voor die laatste is er toevallig afgelopen week een HD remaster aangekondigd voor Switch, hoe ideaal is dat?! Minder ideaal zijn de games die lastig te spelen zijn nu. Skies of Arcadia en Chrono Cross zijn beide niet beschikbaar voor de huidige generatie consoles en de originele consoles zijn geen fijne combinatie met 4K/HD tv’s. Ik weet ook serieus niet meer of ik Skies of Arcadia voor GameCube nou wel of niet heb gehad/verkocht. Gezien het feit dat die game nu minimaal 100 euro oplevert op Ebay heb ik ‘m waarschijnlijk verkocht… Naja. Er is altijd hoop op een re-release via iets als de Virtual Console of via remasters. Van Grandia zag ook niemand dit aankomen namelijk.

Qua recente releases ben ik nog steeds bezig met het prachtige Octopath Traveler voor Nintendo Switch. Afgelopen weken was het veel te warm om te gamen en heb ik die game eigenlijk niet of nauwelijks gespeeld. Nu het afgekoeld is, én mijn vakantie is begonnen pak ik de game weer verder op. Daarna begin ik aan Cosmic Star Heroine, een game waar ik redelijk wat van verwacht gezien het feit dat het ook een ode is aan oudere rpg’s. I am Setsuna probeerde dit ook en viel tegen dus hopelijk kan CSH de verwachtingen wel waarmaken.

Volgende maand komt ook Dragon Quest XI uit en hoewel die game al lang hoog op mijn lijstje staat lijkt het erop dat ik ‘m ietsje naar achter verschuif door de vertraging met Octopath Traveler. Gelukkig heeft mijn game-planning geen keiharde deadlines zoals je soms op werk of op je studie hebt, dat zou de fun er behoorlijk uit halen. Het maakt voor een goede game ook écht niet uit wanneer je ‘m speelt. Dat heeft FFVI al wel aangetoond!

Anyway. Sinds mijn vorige blog over rpg’s zijn we ruim een jaar verder. In de tussentijd heb ik een aardig aantal rpg’s gespeeld en omdat ik geen tijd/zin heb om voor alles een volle blog te schrijven hier een aantal mini-reviews:

Final Fantasy VI: Meesterwerk. Niet alleen één van de beste rpg’s voor de oude vertrouwde Super Nintendo, maar één van de beste rpg’s ooit. Killer soundtrack, spannend verhaal met gedurfde twist en misschien wel de beste villain ooit. (10)
Xenoblade Chronicles 2: Ontzettend meeslepende game met een combat system dat in het begin veel te ingewikkeld is. Soms iets te anime, soms iets te frustrerend vanwege random belongingen, maar in the end een fantastisch mooie ervaring. (9)
Golf Story: Alle gevechten worden gehouden in de vorm van een golfwedstrijd en dus geen traditionele rpg. Wél een toffe afwisseling en lekker ontspannend om onderuitgezakt op de bank te spelen. (7)
Ni no Kuni II: Revenant Kingdom: De sequel die alles verbetert dat het eerste deel fout deed. Niet alleen rpg avontuur maar ook kingdom builder die je uitdaagt om goed na te denken. Soms wel wat zoetsappig en simpel. (7)
Octopath Traveler: Een moderne ode aan klassieke rpg’s. Uitgebreid verhaal van acht personages die elkaar helpen in hun persoonlijke zoektochten. Prachtige visuele stijl en uitdagende combat. (nog niet uitgespeeld, dus geen cijfer)

Deze E3 heb ik me verschillende keren geërgerd aan de manier waarop uitgevers hun nieuwe games aan ons lieten zien. Zo had Sony na het tonen van slechts één game (The Last of Us II) een pauze van ruim 10 minuten omdat ze van zaal gingen wisselen. Wie verzint zoiets? Het idee om een persconferentie te houden op een locatie die in de game zit, dit keer een kerk in TLOU2, is top! Maar blijf daar dan ook… Ik sta niet om 3.00 uur ‘s nachts op om vervolgens tien minuten te moeten wachten. In totaal had Sony slechts een uurtje waarin ze alles lieten zien, best weinig in vergelijking met vorige jaren. De meeste games waren bovendien duister, en zonder releasedatum. Hierdoor vraag ik me af of die games nog wel op de PS4 gaan verschijnen of dat ze verhuizen naar de PS5 die in 2020 in de winkels komt te liggen.

Nintendo was niet veel beter. Ze hebben al jaren geen echte conferentie meer en doen alles in een vooropgenomen Nintendo Direct. Het eerste kwartier was best goed, de releasedatum voor Hollow Knight werd bekendgemaakt, de nieuwe expansion voor Xenoblade 2 werd getoond en er was de welbekende sizzle reel met aankomende games. Hierna ging het echter over Smash Bros Ultimate. Voor 30 minuten. Bijna alles is wel verteld over de game en als niet-Smash-speler was dit ontzettend saai.

De beste persconferentie was dit keer van Microsoft. Hun Xbox One console heeft het lastig maar daar was niets van te merken. De ene na de andere WORLD PREMIERE werd getoond en er zaten echt veel vette games tussen. Sure, bijna alles komt ook op de PS4, maar het was MS die de games voor het eerst liet zien. Dat zorgt toch voor een positieve buzz rondom de Xbox One. Qua exclusives blijft het echter huilen met de pet op. Wederom krijgen we een Gears of War, Halo en Forza-game. De afgelopen tien jaar moeten we het daar al mee doen en het is direct de reden dat ik geen Xbox-gamer meer ben.

Devolver Digital had weer een bizarre persiflage op persconferenties en dit keer hebben ze zelfs een plastic munt uitgebracht die je kon kopen. Eerst dissen ze lootboxes en bitcoins en vervolgens kondigen ze hun eigen Lootboxcoin aan voor prijzen tussen de 100-130 dollar. Het ergste is nog dat die coin binnen no-time uitverkocht was… Men begrijpt het dan echt niet!

EA heb ik niet gekeken, Square Enix was een half uur lang trailers (daar hou ik wel van eigenlijk), Bethesda maakte Skyrim-grapjes en Ubisoft had natuurlijk weer dansende mensen op het podium om de aankomende Just Dance te vieren. Hoe apart of standaard hun conferenties ook waren, allemaal hadden ze wel een of meerdere toffe games. Daar gaat het uiteindelijk ook allemaal om natuurlijk. Want toffe games heb ik gezien. Als afsluiter daarom mijn top vijf van deze E3, op alfabetische volgorde:

Assassin’s Creed Odyssey


Cyberpunk 2077


Spider-Man


The Last of Us Part II


Xenoblade Chronicles 2 – Torna ~ The Golden Country


De aankondiging en trailers van Assassin’s Creed Odyssey hebben er ook voor gezorgd dat Assassin’s Creed Origins gestegen is op mijn most wanted lijstje. Ubisoft heeft die franchise echt 180 graden omgedraaid en er weer een volwaardige reeks van gemaakt. Dat had ik niet verwacht na de matige games die het geworden waren. Complimenten daarvoor!

Al met al dus weer veel games om toe te voegen aan mijn groeiende wish-list en dat is precies wat ik nu ook ga doen. Check ‘m hier!

Nintendo doet haar eigen ding. Dat is altijd zo geweest en zal hopelijk ook altijd zo blijven. Van de mega succesvolle NES en Wii tot de commerciële flops Virtual Boy en WiiU, Nintendo was altijd anders dan de rest. Ik hou daarvan. Zelfs na dertig jaar videogames spelen geniet ik nog altijd van Nintendo.

Momenteel doet de Nintendo Switch, een combinatie tussen handheld en console, het erg goed. In veel landen liggen de verkopen voor op het schema van de Wii en binnen 10 maanden zijn er al meer units verkocht als van de WiiU in vijf jaar tijd. Die successen komen doordat Nintendo a) heel duidelijk is over de Switch en de mogelijkheden en b) omdat er gewoon veel vette games zijn.

Voor Nintendo is dat echter niet genoeg, nee, zij kijken altijd verder dan de standaard. Dit keer denken ze letterlijk out of the box en kondigen ze Nintendo Labo aan. Check de video maar om een beeld te krijgen van wat het is.

Juist. Minigames die je bestuurt met accessoires van karton die je zelf maakt/in elkaar zet.

Laat het even bezinken.

Het is gericht op kinderen. Het is raar. Het is karton. Je moet zelf knutselen. Het is speelgoed. Het is awesome.

Alleen Nintendo kan dit bedenken op deze manier. De infra-rood sensor op de Joycon is ineens ontzettend logisch. HD Rumble ga je gebruiken om een doosje te laten lopen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik kan moeilijk bevatten hoe tof dit is, maar alle (echt alle) hands-on previews die ik gelezen heb zijn positief.

Ik heb dus ook de starter variety pack in bestelling staan. Voor 80 euro mag ik op Koningsdag lekker een beetje vouwen en piano spelen. Dat wordt super tof!

Volgend jaar verhuist mijn vaste werkplek van Wateringen (Den Haag) naar Amsterdam Duivendrecht. Mijn reistijd gaat daarmee van 12 minuten enkele reis naar 45 minuten enkele reis. Files niet meegerekend… Dat is natuurlijk behoorlijk naar. Dit zal vermoedelijk ook zijn uitwerking hebben op mijn beschikbare vrije tijd en daarmee het aantal games dat ik kan spelen. Wat dat betreft had ik op zich geen vijf games hoeven kopen afgelopen Black Friday, mijn backlog is daarmee met 33% gestegen terwijl ik juist zo goed op weg was!

Prioriteit 1 is om mijn backlog in 2018 weer onder de tien games te krijgen. Dit wordt niet heel gemakkelijk omdat een groot deel weer bestaat uit lange rpg’s. Maar liefst negen van de twintig games duren gemiddeld meer dan 25 uur om uit te spelen. Veel waar voor hun geld natuurlijk, maar onhandig als je een backlog wil wegwerken. Gelukkig zijn er ook een vijftal games die minder dan tien uur duren, dat ruimt lekker op!

Momenteel ben ik bezig met Xenoblade Chronicles 2 voor Nintendo Switch en tussendoor speel ik een beetje Layton’s Mystery Journey: Katrielle and the Millionaire’s Conspiracy op m’n tablet. Daarmee red ik het gemakkelijk tot in januari. Omdat het begin van 2018 minder vol zit met releases dan 2017 kan ik rustig gamen zonder nieuwe games aan te schaffen. Ni No Kuni 2 en Bayonetta koop ik later wel als ze afgeprijsd zijn (Black Friday FTW!). De eerste day one games komen volgens mij echt pas later in het jaar: God of War, Detroit, Dragon Quest XI en Project Octopath. Natuurlijk kan het altijd zijn dat er verrassingen zijn, of games die stiekem toch snel verschijnen, maar ik verwacht dat ik de eerste vier maanden ‘oude’ games speel.

Over oude games gesproken, mijn backlog bestaat uiteraard ook voor een groot deel uit Super Nintendo games dankzij de SNES Classic Mini. Sinds de release heb ik Mario World, Donkey Kong Country en Final Fantasy VI uitgespeeld en ik ben van plan om Secret of Mana, Super Metroid, Mega Man X, Yoshi’s Island en The Legend of Zelda: a Link to the Past nog te spelen. Het blijft fantastisch om games te spelen die 20 tot 25 jaar oud zijn en nog zo weten te boeien. Ik ben benieuwd of Nintendo volgend jaar de Nintendo 64 Classic Mini of GameBoy Classic Mini uit gaat brengen. Ik zou beiden kopen zonder nadenken.

Qua PlayStation-games zijn er steeds meer games die ‘enhanced’ zijn voor de PlayStation Pro. Een 4K resolutie, ondersteuning voor HDR, stabielere framerate… Ik krijg steeds meer de neiging om er ook eentje te kopen, al heeft het zonder 4K tv nog niet heel veel nut. Na mijn nieuwe koelkast wordt zo’n tv echter wel mijn eerste grote aankoop, vooralsnog lijkt het een Philips 49PUS6501 te worden. OLED staat wat mij betreft nog teveel in de kinderschoenen en de goedkoopste modellen zijn minimaal 1600 euro. Dan wacht ik nog wel ff en kies ik liever voor een ‘tussenoplossing’ voor de komende vijf jaar.

Ik verwacht dat er in 2018 geen nieuwe 3DS-games aangekondigd zullen worden die ik nog zal kopen. Dragon Quest VII en VIII zullen daardoor de laatste twee games zijn die ik speel voor deze geweldige handheld. Twee grootse rpg’s als afsluiting voor een grootse handheld. In het begin (2011!!) niet zo’n groot succes maar na een prijsverlaging en wat meer écht goede games kwam het toch goed.

Al met al genoeg te spelen nog en ik kijk uit naar de vele geweldige games die ik mag ervaren volgend jaar. De start van 2018 zal overigens zijn zoals altijd, met vuurwerk! Dat blijft een mooie traditie waarvan ik hoop dat ‘ie nog lang zal blijven bestaan. Ik wens iedereen (alle drie die verdwaalde lezers) een fantastisch en gezond 2018, dat al je wensen mogen uitkomen!

De Super Nintendo is mijn all time favoriete console. De games die ik erop speelde waren eigenlijk allemaal van ongekende klasse en hoewel ik daarna talloze games op een heleboel consoles heb gespeeld blijven de SNES-games me toch het meeste bij. Een simpel lijstje met Chrono Trigger, Yoshi’s Island, Super Mario Kart en Killer Instinct is al genoeg om de klasse te aan te tonen. Hier zal ook iedereen het wel mee eens zijn, op een eventueel verstokte oude SEGA-fanboy na die tegen beter weten in de Dreamcast zal noemen als beste console ooit…

In de hoogtijdagen van de Super Nintendo kocht ik overigens helemaal niet zoveel games als ik nu koop. Met een salaris van vier gulden en negen centen per uur duurde het al snel dertig tot vijftig uur voordat ik een game bij elkaar gewerkt had. Hierdoor heb ik niet alle games kunnen spelen die op mijn wish-list stonden. Mega Man X, Super Metroid, Secret of Mana of wat dacht je van een importversie van Final Fantasy VI? Nope, geen geld voor. Dankzij de Virtual Console van Wii en WiiU heb ik inmiddels wel Earthbound en Super Mario RPG gespeeld maar heel veel meer ook weer niet.

De Mini SNES is daarom een ideaal apparaat voor mij. Er staan minimaal acht games op die ik altijd al eens wilde (her)spelen. Daarnaast zijn er nog enkele games die waarschijnlijk te hardcore en old skool zijn maar die ik wel wil proberen. Dat wordt lachen! De complete lijst, voor degene die dit nog niet weten, is als volgt:

Contra 3: The Alien Wars
Donkey Kong Country
EarthBound
Final Fantasy 3 (VI)
F-Zero
Kirby Super Star
Kirby’s Dream Course
The Legend of Zelda: A Link to the Past
Mega Man X
Secret of Mana
Star Fox
Star Fox 2
Street Fighter 2 Turbo: Hyper Fighting
Super Castlevania 4
Super Ghouls ‘n Ghosts
Super Mario Kart
Super Mario RPG: Legend of the Seven Stars
Super Mario World
Super Metroid
Super Punch-Out!!
Yoshi’s Island

Bril-fucking-jant, en dat voor maar 90 euro!

Inmiddels ben ik goed onderweg met Final Fantasy VI en Super Mario World en damn, wat is dit genieten. Super Mario World zit zeer strak in elkaar met tig geheime levels en bij Final Fantasy VI spat de kwaliteit van het scherm. De personages, het verhaal, de presentatie en de soundtrack zijn van ongekend niveau. Daarnaast zit de game ook tjokvol met humor, iets dat latere Final-games toch wel missen eigenlijk.

Mijn RPG Zomer dit jaar was er eentje waarin ik geen ‘echte’ rpg’s speelde. Het bleef bij Deus Ex Mankind Divided en Horizon, maar de herfst maakt het meer dan goed met FFVI (en Monster Hunter Stories op 3DS, daarover later meer). Volgend jaar ga ik dat beter doen, want tegen die tijd heb ik de huidige SNES Mini games allemaal wel gespeeld en ga ik er andere games op laden die al twintig jaar op mijn wish-list staan. Kun je het voorstellen? Eindelijk Secret of Evermore, Lufia 2 en Treasure Hunter G spelen. Ik kan het nauwelijks geloven.

Recent zag ik Terminator II in de bioscoop, het was een opgepoetste rerelease in 3D. Erg tof om na heel veel jaar (ja, ik ben oud) deze film weer te zien. Er zijn door de jaren heen natuurlijk ontelbaar veel vervolgen geweest. Vaak komt het neer op ‘hetzelfde, maar dan grootser’ en dat pakt niet altijd goed uit. Bij Jurassic Park was het vervolg, The Lost World, minder gaaf dan het eerste deel. The Dark Knight was daarentegen in vrijwel alles de betere Batman-film ten opzichte van Batman Begins.

Bij videogames heb je dit verschijnsel uiteraard ook. Er zijn sequels die het origineel in alles overtreffen (Assassin’s Creed) en er zijn sequels die je liever niet had gespeeld. Een voorbeeld van die laatste is voor mij Dishonored 2. Het eerste deel heb ik enige tijd geleden met heel veel plezier gespeeld. Ik was verbaasd over de fun die ik had in een stealth game, iets waar ik niet altijd het geduld voor heb. Toen het vervolg werd aangekondigd keek ik er dan ook vol vertrouwen naar uit.

Al in het eerste level kwam ik er echter achter dat het in mijn ogen een exacte kopie is van de eerste game. Je speelt hetzelfde personage (okay, die koos ik zelf) maar dan zonder al je powers. De omgeving is hetzelfde, de gameplay is hetzelfde en uiteindelijk bouw je dus wel weer dezelfde krachten op. Toen ik in de vierde missie een game breaking bug tegenkwam, de missie ging niet verder nadat ik een doel had bereikt, was ik er klaar mee. De game ligt nu bij Gamemania Delft en ik hoef nooit meer een Dishonored game te spelen…

Een andere sequel, die ik wél met veel plezier speelde, was Deus Ex: Mankind Divided. Hoewel deze game ook meer van hetzelfde is klikte het hier wel direct. Jensen is een toffer personage misschien, en de setting spreekt ook meer tot de verbeelding. Dus terwijl vrijwel iedereen me Dishonored 2 aanraadde in plaats van Mankind Divided vond ik de tweede een veel leukere game. De derde sequel die ik afgelopen zomer speelde, Watch Dogs 2, is ook een aanrader. Het verhaal is een beetje teveel gericht op scriptkiddies maar de game levert alle fun die een GTA je geeft én heeft de extra twist door de hack mogelijkheden.

Volgens de reviews en ‘algemene opinie’ was Dishonored 2 de beste game van de drie, ikzelf heb er geen plezier aan beleefd. Dit toont weer eens aan dat reviews voor mij nietszeggend zijn, maar ook dat een toffe game zeker niet altijd een garantie voor een toffe sequel is.

I am Setsuna heeft een prachtige piano soundtrack en een gevechtssysteem dat herinnert aan de beste game ooit: Chrono Trigger. Ik was dan ook van plan om die game direct te gaan spelen en wel op PlayStation Vita. Helaas kwam de game nooit beschikbaar voor Vita in Europa. De PS4-versie leek me minder boeiend zo op het grote scherm en 40 euro voor een relatief korte game was ook wat veel. Dan maar wachten op een sale.

Een paar maanden na de release werd bekend dat I am Setsuna ook naar Nintendo Switch kwam, daar kun je de game zowel in handheld als tv mode spelen. Na Zelda heb ik de game dus direct geïmporteerd (de Japanse versie heeft ook Engelse teksten). Mijn eerste importgame sinds het DS-tijdperk én een eerbetoon aan klassieke rpg’s, ik was direct verliefd.

Na een tijdje spelen bleek echter dat het nogal saai was. De game speelt zich geheel af in een besneeuwde wereld en de prachtige piano soundtrack waar ik eerder over sprak bleek nogal eentonig in het spel zelf. Er zit ook totaal geen vaart in het spel en langzaam begon ik wat teleurgesteld te raken. Er zijn ook behoorlijk wat vreemde beslissingen zoals het ontbreken van een Inn in de dorpjes. Om te healen moet je tenten of cabins meenemen. Noem me ouderwets, maar een game die de nostalgiesnaar probeert te raken moet gewoon Inns hebben.

Wat me ook irriteerde is het feit dat je niet sterker wordt in de game. Bij een level-up krijg je enkel meer HP/MP en voor kracht ben je volledig afhankelijk van de wapens die je hebt. Die wapens kosten uiteraard allemaal geld en geld verdien je door items te verkopen die je krijgt na vijanden te verslaan. Je moet echter opletten met verkopen want de verkochte items gebruik je ook weer om magische aanvallen te kopen. Onnodig ingewikkeld, of nou, niet heel ingewikkeld, omslachtig is misschien een beter woord.

Het doel van de game is om Setsuna te begeleiden naar het heilige land waar ze zichzelf zal opofferen om de monsters te verjagen. Het verhaal lijkt in die zin wat op Final Fantasy X. Toen ik na lange tijd mezelf eindelijk naar het heilige land had gesleept bleek dat de (wat ik dacht) laatste dungeon helemaal niet de laatste te zijn. Er kwam nog een groot stuk achteraan en daar had ik simpelweg geen zin in. De game heb ik dus niet uitgespeeld uiteindelijk. Zeer jammer aangezien ik vooraf zo enthousiast was.

De makers van I am Setsuna komen in januari 2018 met een nieuwe game: Lost Sphear. De game is gemaakt met dezelfde engine maar kent nu gelukkig meerdere weertypen en niet enkel sneeuw. Dit keer ga ik meer reviews en ervaringen lezen op NeoGAF voordat ik de game koop. Ik ben een beetje het vertrouwen verloren. Die andere nostalgische rpg, Cosmic Star Heroine, is momenteel te spelen op PS4 en de makers willen ook graag een Switch-versie maken ooit. Misschien kan die de Chrono Trigger kriebel doen vergeten.

Dit jaar heb ik besloten om een top 5 (in willekeurige volgorde) te maken van games die getoond werden tijdens de E3 afgelopen week. Zoals verwacht is er veel Nintendo te zien, maar ook mijn PS4 gaat later dit jaar weer aan.

Ik trap af met de grootste verrassing van de E3: Mario + Rabbids: Kingdom Battle. Het is niet zozeer de aankondiging die me verraste aangezien de game eerder uitlekte, maar het feit dat het me een zeer toffe game lijkt! Vooraf dacht ik ‘ugh, die stomme Rabbids en Mario met guns, bah’. De game is echter een vrolijke turnbased strategie-game met humor! Dankzij de releasedatum 29 augustus weet ik nu al welke game ik in mijn vakantie in september ga spelen, direct een pre-order geplaatst dus.


De tweede titel is een stuk gewelddadiger en in een genre waar ik normaliter weinig mee heb. Wolfenstein II: The New Colossus is echter een game die me ontzettend gaaf lijkt. Bethesda had met de eerste Wolfenstein en Doom de afgelopen jaren al twee vette first person shooters neergezet en TNC lijkt dit voort te zetten. Nadeel is wel dat de game verschijnt op 27 oktober, tegelijk met maar liefst twee andere titels uit deze top 5.


Laten we direct maar de tweede PS4-game noemen: Assassin’s Creed Origins. Er is een heleboel te zeggen over de AC-franchise waarbij de Ezio-trilogie grote hoogte bereikte maar alles inkakte met AC III in Amerika. Dat was zo’n enorme teleurstelling dat ik nadien geen enkel deel meer aangeraakt heb. Ubisoft begreep dit op een gegeven moment ook en hield een pauze van twee jaar. Nu komt dit jaar, op 27 oktober, Assassin’s Creed Origins. Hiermee keren we terug naar de échte oudheid: Ancient Egypt. Van wat ik gezien heb is het een prachtige game in een toffe setting. Ik heb er vertrouwen in!


De vierde game is weer een Switch exclusive en een vervolg op één van de tofste rpg’s van de afgelopen jaren: Xenoblade Chronicles 2. Grote werelden, een epische soundtrack en een uitgebreid en diepgaand combat-systeem. Eigenlijk alles wat de eerdere delen ook hadden alleen nu met een anime-jasje. Dit was even wennen maar ik vind het er nog steeds geweldig uitzien! Een exacte releasedatum is er niet, de game komt uit in de winter van 2017. Een release in december zou mooi zijn zodat de Sint ‘m in mijn schoen kan stoppen.


De laatste game is mijn game of the show. Vooraf had ik dat al verwacht en toch werden de verwachtingen overtroffen, mede door de ontzettend lekkere theme song en de aanwezigheid van dinosaurussen. A-W-E-S-O-M-E ! Omdat ook deze game op 27 oktober uitkomt zullen de andere twee waarschijnlijk ff moeten wachten, maar dat geeft niet. Kan zelfs voordelig uitpakken omdat AC en Wolfenstein relatief snel in prijs dalen. Win-Win dus!


Natuurlijk waren er veel meer toffe titels te zien tijdens de E3, denk bijvoorbeeld aan de nieuwe God of War, Spider-Man en Detroit: Become Human (allen PS4). Deze games verschijnen echter op z’n vroegst pas in 2018. Daarom komen ze bewust niet in mijn top 5. Ik ben klaar met die jarenlange hype die vaak gecreëerd wordt (FFVII remake anyone?). De Metroid Prime 4 aankondiging doet me daarom ook nog niet veel. Eerst maar eens de games spelen die dit jaar verschijnen, en dat zijn er genoeg!

Vorig jaar was ik niet echt enthousiast voor en na de E3. Nintendo was vooral bezig met Zelda (achteraf gezien overtrof die game mijn stoutste dromen) en Microsoft wordt met elk jaar weer minder boeiend voor mij. Sony had wel een aantal aardige titels voor 2019 waardoor ik na vier jaar nog steeds wacht op die ene exclusive die Sony echt onderscheidt. Greatness awaits nog steeds…

Uncharted 4 en de Ratchet & Clank reboot zijn zeer goede games hoor, maar alweer deel zoveel in de serie. Ook zijn er zeer veel goede third party multiplatformgames verschenen met The Witcher 3 als hoogtepunt. Qua exclusives stelt Sony echter teleur. Overigens is het niet helemaal eerlijk om dit te zeggen terwijl ik Horizon nog niet gespeeld heb. Die game lijkt namelijk te voldoen aan alles wat ik wil van een Sony exclusive. De releasedatum, in dezelfde week als Nintendo Switch, was echter niet handig. Misschien dat ik er aan toe kom in juni nadat ik I am Setsuna op Nintendo Switch heb gespeeld.

Voor dit jaar verwacht ik veel meer van de E3. Microsoft gaat hun Xbox One 1.5, a.k.a. Project Scorpio, onthullen en hopelijk worden er ook vette games getoond. Eindelijk Crackdown 3? Het zou tijd worden! Sony heeft standaard toffe games om te laten zien en het wordt tijd dat ze ook releasedata voor dit jaar kunnen noemen. Als ze Spider-Man, Detroit en God of War dit jaar nog in de winkels kunnen leggen hebben ze een puike line-up!

De grootste aandacht gaat echter uit naar Nintendo. Hun volledige ‘persconferentie’ zal gericht zijn op Nintendo Switch releases voor 2017 (dat wil zeggen tot en met maart 2018) met uiteraard veel aandacht voor Super Mario Odyssey. Hier verwacht ik zoals altijd heel veel van. Stop er nog wat Xenoblade Chronicles 2 bij en een toffe nieuwe onaangekondigde game en Roy is tevreden. Een extraatje zou daarnaast ook zeker gewaardeerd worden. Denk aan een goede online strategie, een Virtual Console met GameCube-games en wat ports van WiiU-titels als Tokyo Mirage Sessions en Paper Mario Color Splash. De multiplayergames Splatoon 2 en Arms krijgen van Nintendo logischerwijs ook veel aandacht op E3, maar die zijn aan mij niet besteed.

Andere spelers tijdens E3 die zoals Square-Enix, Ubisoft en Bethesda, hebben in potentie ook veel gave games. Square heeft bijvoorbeeld Dragon Quest XI, Ubisoft kan Beyond Good & Evil 2 misschien eens laten zien en Bethesda zal waarschijnlijk met een nieuwe Wolfenstein komen.

Dankzij mijn pre-order had ik direct op 3 maart mijn Nintendo Switch in huis. Samen met een Pro Controller, beschermhoes en natuurlijk The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Normaliter ben ik niet zo’n Zelda-fan, ik heb enkel Wind Waker en Link’s Awakening uitgespeeld, maar Breath of the Wild gooit alles over een nieuwe boeg en het concept sprak me wel aan. Dit keer zijn de traditionele dungeons en wapens weg en spelen we in een gigantische open wereld waarbij de ontdekkingsreis centraal staat.


Het verhaal stelt niet zo veel voor. Link wordt 100 jaar na een bijna fataal gevecht met Ganon wakker en moet opnieuw proberen Zelda en Hyrule te redden. Het geheel wordt wat bemoeilijkt doordat Link zijn geheugen kwijt is en alle hulptroepen van weleer inmiddels niet meer bij ons zijn. Dit wil niet zeggen dat Link het helemaal in z’n eentje moet doen. Sommige volkeren in Hyrule kunnen flink oud worden en staan ook nu weer Link bij met raad en daad.

Na een korte introductie waarin het doel (versla Ganon) en de gameplay worden uitgelegd kun je doen en laten wat je wil. Ga je direct naar Ganon? Geen probleem, je kunt de game dan makkelijk binnen een uur uitspelen als je een beetje de route kent. Je kunt echter ook de wijde wereld intrekken en doen waar je zin in hebt. Verlaat het pad, beklim de bergen, keer elke steen om en je waant je in korte tijd in de beste open wereld game ooit. Er is zoveel te doen en je kunt het allemaal doen zoals je het zelf wilt. Alles is mogelijk. Nu denk je misschien, ‘alles, dat kan nooit’, maar binnen deze game kan het wel. Hoe je puzzels oplost is geheel aan jezelf.

Zelf ben ik in totaal tussen de 85 en 90 uur bezig geweest met Zelda en daarmee is het een van de meest gespeelde games ooit voor mij. Hoewel ik niet 100% behaald heb is het geheel wel afgerond inmiddels. Ik heb alle herinneringen teruggevonden, Zelda gered (meerdere keren zelfs), de belangrijkste wapens gevonden, zo’n 100 shrines doorlopen en Eventide Island voltooid. Het was een van de beste games die ik ooit gespeeld heb, en dat zo vlak na The Witcher 3! Dit jaar is qua games fantastisch begonnen voor me dus!

De Switch zelf is ook een genot om mee te spelen. Binnen twee tellen zit je vanuit sleep mode in de game, het schakelen tussen handheld en tv-mode is nagenoeg direct. De Pro Controller is heerlijk en ook de Joycons werken goed. Het OS is wat kaal door bijvoorbeeld het ontbreken van Netflix en YouTube al mag dat geen argument zijn. Als gaming device is dit puur genieten.

Sinds gisteren heb ik ook Puyo Puyo Tetris en Kamiko gekocht, en vandaag wordt Mario Kart 8 bezorgd. Daarmee ben ik de komende weken ook wel weer zoet, in ieder geval wel tot Final Fantasy XII voor PS4 verschijnt in juli. Zoals het er nu naar uitziet zal ik dan pas weer een game gaan spelen op ‘die andere console’, en mocht ik nou al eerder uitgekeken zijn op Tetris en Mario Kart, dan koop ik I am Setsuna, Shovel Knight, Snake Pass, of één van de andere pareltjes uit de eShop. Want er is genoeg. Heerlijk.