Roy-O-Rama

In 2004 ging ik voor het eerst naar Mystery Land en tien jaar later ga ik nog steeds. Helaas ben ik niet bij elke editie aanwezig geweest, maar de teller staat toch op een respectabele acht keer aanwezig. De vraag welke het tofst was is lastig te beantwoorden, eigenlijk waren alle edities wel erg tof. Of het nu regende of ontzettend zonnig was, elke keer was er wel goede muziek en sfeer. Het enige minpuntje dat ik me echt kan herinneren is de veel te kleine tent voor Tiësto een paar jaar terug.

Dit jaar ging ik met een behoorlijk grote groep, in totaal waren we met z’n achten. Aangezien iedereen uit een ander deel van Nederland komt hebben we op het terrein zelf afgesproken. Stefan en ik waren er als eerste, rond 14.00 uur waren we binnen op de Main Stage. Maarten en William waren ongeveer een uur later met Marlou, Claudia, Tenzin en Keith nog een half uur later. Stefan en ik hadden inmiddels een rondje terrein gehad en hadden al de Japanse Stage, Main Stage en Q-Dance bezocht. Op de Main Stage dronken we een biertje bij Umek en bij Q-Dance hebben we onder andere Bass Modulators en Noisecontrollers meegepakt waarvan Noisecontrollers eigenlijk wat tegenviel. Teveel rustige momenten en geen lekkere opbouw.

Na Q-Dance zijn we naar de Big Top gegaan voor een stuk Sander van Doorn en MakJ. Sander van Doorn eindigde erg sterk en MakJ begon erg tof. Helaas gebruikte hij steeds hetzelfde trucje: classic gevolgd door eentonige beats. Zonde, want de potentie was er zeker. Na Big Top zijn we wat gaan eten om weer terug te keren naar de Main Stage voor de slotartiesten.

We konden nog het einde meepakken van Nervo wat wel aardig klonk maar kwamen voor Yellow Claw. Hun mixtapes op Soundcloud vind ik erg tof, maar live horen ze niet op Mystery Land als je het mij vraagt. Teveel geschreeuw om een moshpit en wall of death (wat?) en daardoor erg onwennig publiek. Dimitri Vegas & Like Mike, het duo dat volgde, bracht de sfeer gelukkig weer terug met een lekkere set.

De afsluiter van de avond was Hardwell, de huidige nummer één DJ van de wereld, en dat merkte je. Het was ontzettend druk, té druk misschien zelfs wel. De set was echter dermate tof dat het allemaal niet uitmaakte. We hebben tot iets voor elven heerlijk genoten van de set van Hardwell. En ja, het was redelijk voorspelbaar, met bekende tracks, maar boeiend, het mocht voor deze keer gewoon.

Tegen het eind van de avond werd er afgesloten met het traditionele vuurwerk, maar dat was niet zo spectaculair als ik gewend ben. Voor mijn gevoel is het vuurwerk op Q-Dance, waar ik normaal afsluit, grootser en spectaculairder. Maar goed, volgend jaar sluiten we misschien daar wel weer af!

De gehele tijd op het festivalterrein hebben we overigens geen druppel regen gehad terwijl het de hele week ervoor heeft geregend. Het was ook wel behoorlijk drassig overal, maar ID&T weet wel hoe ze daarmee om moeten gaan. Genoeg houtsnippers en planken overal. Het eten en de drank was ook weer prima verzorgd, kortom, een topdag!

Speedlink heeft hun populaire Medusa 5.1-headset eindelijk ook geschikt gemaakt voor consolegamers en FOK! is gaan luisteren of het de moeite waard is om het geval op je hoofd te zetten tijdens het gamen op de bank met een controller in je hand.

Surround sound is voor mij nog steeds de grootste en belangrijkste stap geweest in de audiovisuele evolutie van videogames. Natuurlijk is het leuk dat de graphics er steeds op vooruit gaan, maar de mogelijkheid om te horen wat er achter je gebeurt voegt ook daadwerkelijk iets toe. Toen ik vorige generatie een Xbox kocht was een speakerset dus direct de logische volgende aanschaf en jarenlang heb ik die set gebruikt om games en films een extra dimensie te geven.

Recent ben ik echter verhuisd en de kleine, toch wat lelijke, surroundspeakers wil ik niet meer in mijn woonkamer hebben. Omdat ik niet weet wat voor oplossing ik ga zoeken, ben ik gaan snuffelen voor een tussenoplossing die ik vond in de 5.1-headset van Speedlink. De Medusa NX richt zich vooral op gamers en heeft naast de luisteropties ook een microfoon zodat voicechat direct mogelijk is.

In de doos van de Medusa NX 5.1 surround console gaming headset zit naast de koptelefoon en een zooi aansluitkabels ook nog een tweetal kastjes. Het ene kastje is de decoder en de ander is de afstandsbediening. Qua aansluitingen kun je gebruik maken van zowel optische als coaxiale aansluitingen voor de surround mogelijkheden alsmede de analoge zwart-oranje-groene tulpjes.

In de koptelefoon zitten acht speakers verwerkt terwijl het gewicht op slechts 310 gram blijft steken. Het snoer is 4,3 meter lang, wat je behoorlijk wat bewegingsruimte geeft. De decoder is zo opgebouwd dat je eventueel toch je speakers nog kunt aansluiten en gebruiken terwijl je de headset op hebt; er zit bijvoorbeeld nog een optische uitgang op. Handig!

Toen ik de koptelefoon eenmaal op mijn hoofd had zitten, viel me op dat deze zwaarder is dan ik in eerste instantie had verwacht. Normaal draag ik weinig grote koptelefoons en mijn Senheiser is de helft lichter voor mijn gevoel. Toch zit de Medusa niet vervelend, mijn oren passen ondanks de grootte in de schelp en de kussens zijn lekker zacht. Na een flinke sessie gamen op de PS3 had ik enkel een beetje een warm hoofd, maar volgens mij heb je dat met elke grote koptelefoon.

Het belangrijkste is natuurlijk hoe het geluid klinkt en daarvoor heb ik verschillende dingen getest: film, games en muziek. De muziek was ‘gewoon’ stereo maar klonk verder erg helder en voor mijn gevoel beter dan via mijn gewone combi van telefoon en oordopjes. Als game speelde ik Stacking op PlayStation 3 en dit klonk geweldig. De soundtrack van deze game is natuurlijk sowieso ijzersterk, maar via de Medusa klinkt het ontzettend vol en beter dan via mijn oude surround speakers. Wat film betreft net zo, het klonk allemaal vele malen beter dan ik ooit had durven denken.

Tel bij dit alles nog op dat ook de voicechatmogelijkheden goed werken en je hebt een nagenoeg perfecte koptelefoon voor de consolegamers met een Xbox 360 en/of PlayStation 3.

Conclusie
Ik ben helemaal weg van de Medusa-koptelefoon; het geluid klinkt ontzettend goed en het ding zit prima op je hoofd. De twee belangrijkste punten doet het dus goed. Tevens heb je de mogelijkheid om in games te communiceren via voicechat en ook dat werkt. Alles dik in orde! Wel moet ik zeggen dat 170 euro (adviesprijs) een behoorlijke som geld is en dat ik geen vergelijkingsmateriaal ken op dit moment, maar desalniettemin durf ik het een aanrader te noemen.

Aangezien we tickets hadden waar een extra uur toegang aan verbonden zat stonden we rond 20.30 uur al in de Brabanthallen, erg vroeg voor iets dat tot 7.00 uur duurt… De planning was dan ook vooral om de rust te houden. Het opwarmuurtje dat Armin van Buuren zelf draaide was dat ook: rustig. Het was zelfs ietwat Balearic te noemen, met als hoogtepunt de nieuwste track van Roger Shah. Shah was overigens geen deel van de line up, maar zou wel aanwezig zijn. Op dat moment wist ik echter nog niet waarvoor.

Om 21.00 uur was de officiële opening en tijd om naar de groene zaal te gaan. Daar zouden Super 8 & Tab draaien, gevolgd door Ørjan Nilsen. Beide acts zijn geen enorm grote namen, maar prima voor de eerste paar uurtjes van een groot feest. De set van S&T was wat gewoontjes, maar Nilsen draaide erg lekker. We hebben daar echter niet de hele set van meegekregen omdat we naar de roze zaal wilden. Voor het eerst in de geschiedenis was er namelijk een volledig vrouwelijke zaal en om 23.30 uur zou zangeres Betsie Larkin daar optreden. We pikten nog een klein stukje Nifra mee die een erg leuke performance neerzetten, zowel qua muziek als qua enthousiasme. Betsie viel helaas wat tegen live, mede door te harde muziek en te weinig stemvermogen. Ofzo. Het kwam in ieder geval niet helemaal goed over terwijl ze één van mijn favoriete tracks aller tijden heeft gezongen.

Na Betsie was het tijd voor de grote pauze. Even wat eten en rustig zitten. Overal werd je netjes en snel geholpen en het broodje döner was heerlijk! De avond ging verder met het laatste stukje van Arty en vervolgens Gareth Emery. Emery zette een prima set neer, maar het was geen trance. Het leek meer op A State of Tiësto wat hij neerzetten, niet echt gepast. Ondanks de knaller Maximal Crazy.

Na Emery was er weer een bezoekje aan roze gepland. Dit keer was het Emma Hewitt die live zou gaan zingen. Zij heeft wat meer volume in haar stem, maar ook dit keer was ik niet echt onder de indruk. Sophie Sugar nam het van Hewitt over en als ze zoals haar radioshows draait zou dat wel goed komen dacht ik. Helaas was het niet wat we ervan verwachtten. Een beetje eentonige tracks in het begin. Gelukkig zijn er totaal vijf zalen en vertrokken we richting de blauwe zaal voor Koning Ferry Corsten. Hij zetten wat mij betreft de beste set van de avond neer. Al meer dan 10 jaar een fantastische dj. Check ook zeker zijn laatste album.

De rest van de avond zijn we in de blauwe zaal gebleven, enkel voor een broodje kroket heen en weer gelopen. De optredens die de avond afmaakten waren van Cosmic Gate, Aly en/of Fila en John O’Callaghan. Heerlijke sets allemaal, maar na thuiskomt bleek dat ik mijn grote vriend Shah gemist heb. Hij stond aan het begin van de set van Aly & Fila naast de Egyptisch dj om hun nieuwe track te promoten. Jammer dat ik dit gemist heb! Zo mooi…

Rond 6.30 uur was het tijd om taxi Ruyken te bellen om ons naar Bed & Breakfast Ruyken te brengen. Dat was allemaal erg goed geregeld! Ik was gebroken, en moest de dag er na om 15.00 uur al weer in Utrecht zijn voor een FOK!meet. I’m too old for this shit, maar oh my, wat heb ik genoten! Op naar ASOT 600!

Het eerste evenement van 2011 waar ik bij aanwezig was, was Energy. Vroeger stond dit feest bekend als Trance Energy, maar omdat één stroming te beperkt is werd het Energy. Grote namen als Tiesto en Marco V waren aanwezig en ik heb een fantastische avond gehad. De set van Tiesto was één van zijn beste, ooit. Vlak na Energy verscheen bovendien het album Club Life van Tiesto en ook dit werk was weer uitstekend. Dat Thijs nog steeds trendsetter is bleek in oktober toen de track Blessed in de top 40 verscheen. Zo’n negen maanden nadat het nummer op het album stond!

In april was het tijd voor A State of Trance 500, de 500e aflevering van de gelijknamige radioshow van Armin van Buuren. Omdat het feest in de Brabanthallen gehouden werd kon ik daar bij zijn en ook dit was een topavond. De zaal waar Armin zelf draaide was veel te druk, maar met onder andere Roger Shah en Paul Oakenfold was onze zaal zeker gelijkwaardig. De bijbehorende albumrelease, met maar liefst vijf cd’s, luister ik tot op de dag van vandaag nog steeds geregeld. Het is een mooie samenvatting van de laatste jaren in de trance-scene.

In de zomer is het traditie dat ik naar Mystery Land ga. In 2011 was dat echter niet het geval. De kaartjes waren maar liefst 75 euro, en het ontbreken van een trance-tent in 2010 waren voor mij reden om het feest over te slaan. Ik moest die dag ook mijn ouders ophalen van Schiphol, dus dat kwam mooi uit. Toen we rond 23u echter langs het terrein reden, toevallig hmm, zag ik het vuurwerk. Dat miste ik dus. Tranen. De dag erna verschenen ook op YouTube weer de gebruikelijke filmpjes. Weer kippenvel en tranen. In 2012 ga ik dus weer gewoon. Mijn zomer is niet af zonder Mystery Land.

Er was wel een ander festival waar ik geweest ben. Electronic Family. Een redelijk kleinschalig feest van Armin en zijn vriendjes wat ik vooraf zag als lief tussendoortje. Het bleek echter het feest van het jaar te worden met geweldige dj’s en een ontzettende klapper als afsluiting. My gawd, wat geweldig! Ook hier gaan we dit jaar weer heen dus. Knallen!

In het najaar zijn traditioneel de DJ Mag-awards voor beste dj ter wereld en ongeveer tegelijk is het Amsterdam Dance Event. De uitslag van de awards waren dit jaar voor het eerst tijdens dat event, in Amsterdam. Producer David Guetta ging er met de hoofdprijs vandoor, Armin werd tweede gevolgd door Tiesto. Hoewel ik het er zelf niet mee eens ben heb ik wel vrede met de uitslag.
Het bijbehorende feestje, Armada Night, was wel aardig, maar werd gehouden op een matige locatie. Wat ik dit keer ga doen tijdens ADE weet ik dus nog niet. Misschien een kijkje nemen bij Guetta? Daar schijnen nogal wat schone dames rond te lopen namelijk…

Het laatste feest van het jaar voor mij is Qlimax. Het was gelukt om kaartjes te kopen dus vertrokken we richting Arnhem voor bekendste hardstyle-event van het jaar. Dit keer met dagje Arnhem! Best een leuke stad ook, dus het eten van hamburgers en een bezoekje Pathé zijn een nieuwe traditie. Qlimax zelf was awesome zoals verwacht, maar legt het net af als het gaat om ‘feest van het jaar’. Electronic Family wint die vanwege de verrassing en de opzet.

Nou, dat was het jaaroverzicht wat betreft. Komende tijd volgen nog overzichten met games, films en andere zaken. Stay tuned!

Zoals jullie eerder al konden lezen waren we ‘s middags al in Arnhem voor een hapje eten en een bioscoopbezoek voor Nova Zembla. Het event van de avond was echter Qlimax! Na de bios zijn we weer richting station gelopen (Arnhem heeft een klein centrum lijkt het) om van daaruit de pendelbus naar het Gelredome te nemen.

Een kleine tien minuten later stonden we op het parkeerterrein en weer een kleine tien minuten later waren we binnen. Alles ging zoveel soepeler dan verwacht dat we om 22:00 uur al binnen waren, een uur voor de officiële opening. Op dat moment was Stana aan het draaien en dat was maar matig. Hardhouse is niet mijn ding. Wel konden we mooi de zaal bekijken, een biertje drinken en een goeie plek uitzoeken voor de opening.

Om 23:00 uur was het zover! Het doek viel en we kregen direct al een geweldige lichtshow met vuurwerk te zien! De avond was nu al geslaagd. Als eerste begon Coone, een DJ die wat meer Jump-achtige Hardstyle draait. Zijn set beukte echt al direct goed los en het optreden van The Opposites maakt het feest compleet. Heerlijke opening!

Headhunterz en Noisecontrollers volgden als tweede en derde DJ en beide zetten de goede lijn van Coone voort. Goeie sets van beiden. Ik ben sindsdien ook fan van Let me Lose my Mind! Heerlijk nummer, hieronder te bekijken:

Wie hierna ging draaien weet ik niet helemaal meer. Het is OF Zatox (awesome) OF Zany (slechtste van de avond). Het is ook niet handig dat ze twee DJ’s achter elkaar inplannen die allebei een korte naam hebben die begint met ZA natuurlijk… Daar hebben ze bij Q niet over nagedacht! Verbeterpuntje voor volgend jaar. Waarom Zany overigens zo matig was dit jaar weet ik niet, normaal gesproken knalt hij zijn nummers er lekker doorheen, maar nu was het opbouw, afbouw, opbouw, afbouw, het zette nooit echt goed door. De set kabbelde maar een beetje voort en de remix van Nothing Else Matters kennen we nu wel.

De volgende twee DJ’s kende ik beide niet. Zowel Ran-D als Gunz 4 Hire zijn mij onbekend. Ran-D bouwde langzaam op met wat meer hardcore-achtige tracks en G4H knalde daar overheen met een liveset. Wat er precies live was weet ik niet, dat merk ik nooit zo goed met Hardstyle. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld sets van Roger Shah die zijn keyboard erbij pakt en heel dramatisch knopjes indrukt! Het einde van G4H was echt op het randje van mijn tolerantie maar ik genoot er wel van.

De afsluiter van de avond, held The Prophet, hebben we niet meer gevolgd. Het was inmiddels 06:00 uur en met de lange terugreis nog voor de boeg was het tijd om af te taaien. Thuis heb ik de set nog wel even geluisterd, maar ik denk dat het toch net even te hard was. Hardcore gaat me nét te ver vaak. Rond 09:00 uur was ik thuis en een klein half uurtje later sliep ik. Moe, maar zo voldaan. Volgend jaar gaan we weer en in de tussentijd wacht ik op de blu-ray registratie!

Afgelopen donderdag werd bekendgemaakt dat Armin van Buuren op nummer twee was geëindigd in de DJ Mag top 100 verkiezingen van 2011. Verslagen door David Guetta. Geheel onterecht als je het mij vraagt, maar goed, dat krijg je als je mensen laat kiezen. Met de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen ben ik het ook nooit eens bijvoorbeeld.

De uitslag van de verkiezingen werden dit jaar overigens voor het eerst in Nederland gehouden, tijdens het Amsterdam Dance Event. ADE is een jaarlijks terugkerend evenement dat een aantal dagen duurt en gehouden wordt in… Amsterdam. Dit jaar was ik er voor het eerst zelf ook bij, en wel op Armada Night op vrijdag 21 oktober in de Passenger Terminal Hall aan de haven. Toen we na een voorspoedige treinrit en wandeling aankwamen bij het gebouw stond er een enorme rij, het duurde opzeker een half uur voordat we naar binnen konden. Het gebouw is duidelijk niet op die drukke toegangsstroom berekend.

Er waren twee zalen, een mainstage en een kleinere zaal. In de grote zaal draaiden achtereenvolgens Orjen Nielsen, Roger Shah, Armin van Buuren, W&W en Sied van Riel. In de kleine zaal geen idee, dat was vooral Levels en Calling wat de klok sloeg. Wel had die zaal als voordeel dat het helemaal niet druk was en je dus in twee tellen wat te drinken kon gaan halen. Tevens was er een laag plafond wat een leuke sfeer met zich meebracht. Beetje underground idee.

Orjen Nielsen zette echt een leuke set niet. Niet alleen qua tracks, maar ook qua performance. Hij stond te zwaaien en te springen als een malle en dat droeg echt bij aan de sfeer. Het is altijd leuker als je ziet dat een DJ zelf ook plezier in zijn optreden heeft. Na Nielsen was het de beurt aan Shah, en hij was één van de redenen dat Armada Night op mijn kalender verscheen. Ik ben enorme fan van zijn balearic sound en geniet altijd van de klanken die hij uit de speakers tovert. Ook dit keer weer waren het heerlijke tracks, maar toch kwam het minder over dan normaal. Dit had twee redenen. Als eerste stond de muziek veeeel te zachtjes en als tweede was het publiek simpelweg kut. Ik denk dat meer dan de helft stil stond en aan het praten was. WTF. Ga dan naar een café ofzo! Check bovenstaand filmpje ook maar, je hoort er gewoon gepraat tussendoor. Erg, heel erg vervelend.

Bij Armin stond het geluid gelukkig wat harder, en wij wat verder vooraan, waardoor dit de set van de avond werd. Armin pakte groots uit met onder andere vuurwerk en slingers, het werd echt een feest. Mijn tune of the year is ook al bekend overigens, An Angel’s Love is kippenvel-opwekkend mooi! Na Armin begon het duo W&W en dat was allemaal best aardig, maar we besloten dat het tijd was om even bij de andere zaal weer te gaan kijken. Eventjes wat rustiger aan doen enzo, we zijn ook de jongsten niet meer natuurlijk. We pakten op het einde nog even wat van Sied van Riel mee. Die viel me behoorlijk tegen, erg saaie en monotone set. Tijd om naar huis te gaan dus, de eerste trein vertrok om 5:30 uur ongeveer en die zouden we makkelijk redden. Op Den Haag HS moesten we natuurlijk wel flink wachten, maar rond 7:00 uur was ik thuis en vlak daarna sliep ik. Ondanks de flink tegenvallende punten een heerlijke nacht gehad!

De muziek van Final Fantasy-games is zo goed dat de soundtracks erg populair zijn. Zo populair dat hele orkesten de muziek spelen in uitverkochte concertzalen. Van één van deze concerten is nu een dvd uitgebracht: Tokyo, november 2010.

Het concert
Returning Home is een specifiek onderdeel van de Distant Worlds-concertreeks die de wereld over gaat. Vorig jaar keerden ze voor een dubbel concert terug naar Japan en deze uitvoering staat nu op deze dvd.

Het concert trapt af met One Winged Angel, misschien wel de bekendste track uit de hele franchise. Een gedurfde zet (waar eindig je mee?), maar erg geslaagd. Hierna komen zo’n beetje alle populaire nummers aan bod; Aerith’s Theme, Chocobo Medley, Zanarkand, Dancing Mad en natuurlijk de Victory Theme. De enige track die ik mis is Melodies of Life uit Final Fantasy IX. Maar met inmiddels veertien delen kan ik ze dat wel vergeven. Melodies of Life stond overigens wel op Distant Worlds II – More music from Final Fantasy, één van de twee losse cd’s die eerder zijn verschenen.

Het leuke aan de concerten is dat je niet enkel een orkest ziet spelen, maar dat er ook beelden uit de games worden getoond. Scènes uit alle delen komen langs bij de betreffende nummers en in de Chocobo Medley zie je hoe de grote vogel door de jaren heen steeds van uiterlijk is veranderd. Erg tof en verreweg ook het leukste nummer, na afloop zit je geheid met een glimlach op je gezicht.

De audio-discs
Mocht je één van beide concerten willen luisteren in plaats van kijken, dan kan dat ook. Er zijn namelijk twee discs meegeleverd met elk een deel van het concert. Dit is ideaal voor bijvoorbeeld in de auto of onderweg op je old skool discman!

De kwaliteit van beide discs is hetzelfde als alle normale audio cd’s, met stereogeluid. Je levert dus wel ietsje in als je het vergelijkt met de 5.1-kwaliteit van de dvd, maar een echt minpunt is dit niet te noemen. De ervaring is gewoon anders, maar niet per se slechter.

De extra’s
Als extra staan er nog wat leuke dingen op de dvd als een kijkje achter de schermen. Hier zien we Nobuo Uematsu en Masashi Hamauzu (beide componisten in de Final Fantasy-franchise) die samen met dirigent Arnie Roth de hele boel bespreken. We volgen ze de dag voor de concerten, tijdens de repetities, en tijdens de concerten zelf. Ook horen we ze vertellen over het hele gebeuren en hoe ze met elkaar samenwerken. Dit alles geeft een leuke kijk op het concert en maakt het wat persoonlijker.

Als je dit hele artikel hebt gelezen ben je waarschijnlijk sowieso al geïnteresseerd in de muziek van Final Fantasy en dan kan ik niets anders doen dan je aanraden deze dvd te kopen. Twijfel je nog, check dan eerst op YouTube wat meer filmpjes en laat je overtuigen. Het is namelijk zeker de moeite waard! De muziek van Final Fantasy is altijd erg sterk en uitgevoerd door een enorm orkest geeft je enkel nog meer kippenvel.

De concertreeks Distant Worlds gaat overigens nog steeds de hele wereld over. Vooral Amerika krijgt redelijk wat concerten, maar ze zijn ook al in Europa geweest. Mochten ze ooit in Nederland komen, dan ga ik er zeker heen. Tot die tijd zet ik de dvd af en toe aan.

Electronic Family Festival (EFF) is een festival dat georganiseerd werd door Alda Events en je kon aan alles merken dat Armin van Buuren een flink aandeel had. De line-up was extreem goed voor een dergelijk klein festival, er was een stage vernoemd naar A State of Trance en hij draaide naast de afsluitende set op de mainstage ook drie korte back-to-back sets.

Op zaterdag moest ik eerst nog even werken van 8u tot 11:15u wat betekende dat ik vroeg op moest. Gelukkig was ik de vrijdag ervoor vrij en heb ik alvast veel vooraf uitgerust… Rond 12:00u waren we uiteindelijk op weg naar de trein om via een extreem soepele rit, zowel qua trein als qua bus, iets na 14:00u op het terrein aan te komen. Het eerste dat opviel was dat het een vrij klein festivalterrein was. Op Mystery Land is de Q-Dance stage alleen al groter gok ik. Maar goed, dat mag de pret niet drukken natuurlijk! We liepen direct naar de mainstage waar op dat moment Aly en/of Fila op het podium stond(en). We waren precies op tijd ook om de track van het jaar mee te pikken:

Om 14:30 begonnen Gabriel & Dresden, een duo dat na lange afwezigheid weer terug is in de trancescene. Dit optreden was HET optreden dat ik moest zien. Helaas vielen ze onwijs tegen. Ze draaiden wat oude klassiekers in een nieuw jasje, maar verder was het allemaal te Amerikaans ofzo. Ik voelde in ieder geval geen klik zoals ik die in 2004 op Innercity nog wel met ze had. Zonde. Want hun remix van ‘Promises‘ is magisch mooi.

Tussendoor ben ik overigens wel 100 keer naar het toilet gegaan. Ik denk dat de drie blikjes Red Bull vrij veel aandacht vroegen van mijn blaas. Gelukkig werd het gaandeweg iets minder, maar damn… Dat was behoorlijk vervelend. Gelukkig was dat allemaal wel goed opgezet, meeeeer dan genoeg wc’s. De verschillende barren aan de zijkant van het terrein waren ook in grote getale aanwezig en dankzij de leuke barmeisjes keerde je altijd met een glimlach op je gezicht terug. Erg goed geregeld allemaal!

Na G&D draaiden respectievelijk Gareth Emery en Markus Schulz die allebei prima sets neer hebben gezet. We zijn tussendoor even grote eetpauze gaan houden, weer zonder lange wachtrijen, en hebben toen wat kunnen horen van de B2B-sets van Armin. Deze klonken wat gek, je hoorde duidelijk dat het twee DJ’s waren die steeds hun eigen tracks kozen. De flow was minder als je gewend bent van zulke artiesten. Vanaf de plek waar we zaten te eten kon je ook de Space Ibizi/lounge/Balearic stage bekijken, maar hier stonden misschien maar 10 man. Het geluid daar werd ook compleet overstemd door de ASOT stage. Persoonlijk vond ik dat stukje Ibiza dus wat overbodig terwijl ik wel een grote fan ben van de Balearic sound zoals we die van bijvoorbeeld Roger Shah kennen.

Toen het wat donkerder begon te worden kwam er nog meer sfeer; de lichten hadden meer invloed en het werd ook wat drukker. Ferry Corsten draaide een heerlijke set met mijn persoonlijke favoriet Made of Love. Helemaal niets op aan te merken Ferry!

De afsluiter van de avond was, uiteraard, Armin van Buuren. Hoewel ik het een held vind vanwege alles wat hij doet en betekent voor Trance vind ik ‘m als DJ meestal wat lafjes. Alsof hij anderhalf uur aan het opbouwen is zonder echt te knallen. Nou, dit keer verbaasde hij me en ik vond het één van de beste sets van Armin, ooit. Toen de lasers aangingen en er een parade met balonnen door het publiek liep was het feest ook compleet. Wat een geweldige afsluiter van de avond. Uiteindelijk vertrokken we drie minuten voor het einde, tijdens het encore ‘In and out of Love’ van Armin zelf. Tijdens deze track barstte ook het vuurwerk los en met kippenvel op mijn armen en rug liepen we terug naar de bus.

Tot volgend jaar Electronic Family!

De laatste blog op Roy-O-Rama is alweer ruim twee weken geleden online geplaatst. In de tussentijd is er weinig nieuws verschenen, op een enkele video van de week na. De afgelopen weken heb ik het ook veel te druk gehad eigenlijk, de eerste twee weken fulltime werken vallen me altijd zwaar. Wanneer doe ik de boodschappen? Wanneer doe ik de was? Een vrije dag is dan ook helemaal niet zo vrij meer helaas. Bloggen schiet er dan snel bij in en ik ga dan liever op de bank hangen om Friends te kijken (seizoen 3 inmiddels) of te gamen (Fallout New Vegas: Old World Blues DLC).

Toch wil ik jullie weer eens wat nieuws voorschotelen. Dit keer wordt het een blog over blog-ideeën die het nooit gered hebben tot volwaardige blog. Dit zijn artikelen waarvan ik aanvankelijk dacht dat het een onwijs leuk stukje zou worden, maar dat simpelweg niet is geworden. Eén van die onderwerpen is toiletten. Van een vriendin hoorde ik dat zij een blog had geschreven voor Wereld Toiletdag, en dat deze één van de meest gelezen artikelen is geworden. Ik heb sindsdien een aantal foto’s van toiletten gemaakt (op vakantie, op werk, thuis, etc.) maar het is nooit uitgegroeid tot complete blog. Inmiddels heb ik de foto’s ook niet meer, dus er komt geen toilettenblog vrees ik…

Een andere blog waar ik aan begonnen ben is een Nokia-blog, maar dit werd een heel saai artikel. Het gaat op dit moment dramatisch slecht met Nokia, de verkopen kakken in, de updates blijven uit en de Windows Phone-modellen laten nog wel even op zich wachten. Toch ben ik zeer tevreden over mijn N8. TV kijken, foto’s/video’s maken, internetten, muziek luisteren en bellen werkt als een zonnetje. Daarnaast komen er talloze toffe apps uit. Het enige dat ik mis is Appie (van Albert Heijn) en een app waarmee ik mijn gamescollectie kan inscannen en exporteren naar mijn PC. Maar van die laatste weet ik niet of dat überhaupt wel bestaat? Tips zijn welkom, ook voor niet-Nokia telefoons.

Een spin-off op mijn niet verschenen Nokia-blog was een Youtube-blog. Hierin wilde ik de tofste filmpjes plaatsen die ik met mijn N8 opgenomen heb, aangevuld met een aantal Youtube-klassiekers. Dit is uiteindelijk niet doorgegaan omdat er simpelweg veeeeeel te veel op Youtube staat dat leuk is om door te linken. Bovendien is het niet wenselijk om teveel linkjes in een artikel te zetten omdat mensen dan wegklikken van je site. Alle video’s embedden is ook geen optie omdat dat veel te druk wordt. Ik hou het dus maar gewoon op mijn favoriete, eigen gemaakte filmpje. Tiesto draait Sky & Sand op Energy 2011. Opgenomen met een Nokia N8.

Ook was ik ooit eens begonnen aan een stukje geschiedenis over mezelf, met als focus mijn hobby videogames. Wat was het eerste dat ik speelde? Wat zijn mijn favoriete games aller tijden? Hoe zie ik de toekomst? Dit komt er in de toekomst ook nog wel, maar het stuk dat ik geschreven heb was veel te lang. Bovendien komt er op FOK!games nog een keer een column, en dat wil ik dan gaan combineren.

Qua bioscoopfilms is het de afgelopen tijd best goed trouwens. Ik vond Harry Potter 7.1 en 7.2 erg leuk en spektakelvol. Cars 2 en Transformers 3 zijn tof en precies wat je er van te voren van verwacht. Daar had ik ook niets bijzonders over te vertellen voor in een blog dus, ook al zijn zulke grote films vaak wel goed voor de views. Gisteren zag ik trouwens Attack the Block, een film over een gang in Londen die het opneemt tegen aliens. Ik had er nog geen trailers van gezien en de film draait maar één keer per dag, maar hij is hilarisch! Ik heb zoooo hard gelachen soms! Ga er deze week nog heen, want volgende week draait hij waarschijnlijk niet meer en dat is zonde.

Afgelopen weekend wilde ik ook wat schrijven over de dramatische gebeurtenissen in Noorwegen en de rol die Nederland speelde in het zieke hoofd van de dader. Maar ik kreeg geen woord op papier. Ik word zo droevig als ik getuigenverklaringen lees en zo woedend als ik de motieven van de dader lees dat ik mezelf gewoonweg niet kan zetten tot er over schrijven. Vreselijk! De dood van Amy Winehouse wil ik ook nog wel noemen trouwens. Deze kwam totaal niet als een schok en de vraag was niet ‘of’, maar ‘wanneer’. Het is zonde dat artiest met zulk talent zich dood zuipt en snuift, maar ik heb geen meelij met zoiets.

Tot slot ben ik ooit begonnen aan een blog over merken. Ik ben zelf redelijk merkenvast, mijn jeans zijn standaard van Ecko, mijn hagelslag is van Venz en ik drink enkel Karvan Cevitam limonade. Deze blog heb ik nooit afgemaakt omdat het me gewoonweg niet interessant leek voor de lezers, who cares dat ik enkel Albert Heijn pindakaas eet of het liefst op K-Swiss loopt? Juist, niemand. Mensen om me heen weten dat soort dingen sowieso wel.

A State of Trance is de grootste radio-show ter wereld. Wekelijks draait Armin van Buuren de nieuwste Trance-tracks en wordt de show geluisterd door miljoenen luisteraars wereldwijd. Toen vijf jaar geleden aflevering 250 voor de deur stond bedacht Armin dat het wel leuk was om een feestje te geven. In de toenmalige Asta in Den Haag werd een hele avond live radio gemaakt en het was een groot succes. Vanaf dat moment is A State of Trance een jaarlijks feestje geworden met onder andere events in New York, Antwerpen, Buenos Aires, Miami, Johannesburg en… Den Bosch! Nadat een eerder aflevering in Den Bosch aan de Pettelaarse Schans gehouden werd was het nu de beurt aan de Brabanthallen.

A State of Trance 500 in de Brabanthallen was verdeeld over vijf zalen met meer dan 40 DJ’s van over de hele wereld. Het is daarmee het grootste Trance-event TER WERELD. En ik was erbij!

De avond begon zoals vaker in Delft met een hapje thuisbezorgd eten van JustEat.nl en een treinreis. Rond 23:00u waren we in Den Bosch en na een stukje lopen en een vlotte entree stonden we binnen. De ‘mainstage’, A State of Blue, was toen al vol en we besloten om naar de andere grote zaal, A State of Green, te gaan. Er waren ook nog Red, Yellow en Orange trouwens. In Green stond op dat moment Andy Moore te draaien en dat klonk al direct goed! Om twaalf uur was het tijd voor de eerste held van de avond: Paul Oakenfold. Deze oude rot treedt niet zoveel op in Nederland (laatste keer dat ik ‘m zag en hoorde draaien was tijdens Mystery Land 2005) en ik was ook zeer enthousiast toen zijn naam in de line-up voor Den Bosch stond. Oakenfold draaide erg goed, inclusief een aantal klassiekers in een nieuw jasje. Heerlijke set en de avond kon toen eigenlijk al niet meer stuk!

Na Oakenfold was het de beurt aan het Duitse duo Cosmic Gate. Hoewel Cosmic Gate over het algemeen erg lekker draait en veel toffe eigen nummers heeft, vond ik het dit keer wat minder. Alle sets die ik van ze gehoord heb dit jaar zijn ongeveer hetzelfde. Tuurlijk, het klinkt niet slecht, maar het is zo voorspelbaar als tegenwind in Delft. Tijd voor een broodje frikandel en een biertje dus!

Cosmic Gate werd afgelost door een ander duo: Aly & Fila uit Egypte. Bij Aly & Fila is het altijd afwachten of ze ook daadwerkelijk met z’n tweeën optreden of dat er enkel eentje komt. In het begin leek het alsof er maar eentje was, maar uiteindelijk kwam de tweede er ook bij. Ondanks alle verwarring was het een lekkere set zoals we van Aly & Fila gewend zijn. Niets bijzonders, gewoon een dikke voldoende.

Het was inmiddels diep en de nacht en de opbouw was erg goed de afgelopen uren wat betekende dat het tijd was voor wat steviger werk. Tijd voor John ‘O Callaghan uit Ierland. Het volume was inmiddels ook goed hard gegaan en de bass die voelde je goed in de maag. Super! Het toffe was dat ‘O Callaghan ook een flink aantal van zijn eigen vocale tracks tussendoor draaide en die tracks goed in de set pasten, ondanks dat het de ‘hardste’ set van de avond was. Na Oakenfold was dit duidelijk de favoriet van de avond. Helaas voor ‘O Callaghan bleef dat niet zo.

Roger Shah moest immers nog komen en sinds een jaar of drie is dit één van mijn grootste helden van de huidige Trance-scene. Shah draait binnen een stroming die ‘balearic’ heet wat simpelweg neerkomt op ‘lounge-trance’. Mooie klanken, vocalen, zeegeluiden. Een soort moment van rust in een grote zaal met duizenden uitzinnige mensen. Het is moeilijk om te beschrijven als je de muziek niet kent, maar het is fantastisch en bijna euforisch. Ik kan iedereen ook (nogmaals) zijn mixalbums aanraden: Magic Island; Music for Balearic People.

Rond een uur of zes in de ochtend was Shah klaar en mocht Sean Tyas het feest afsluiten in Green. Na een klein kwartiertje hebben we echter besloten dat het wel mooi was geweest en heb ik mijn pa gebeld zodat deze ons kon ophalen. Lang geleden dat ik opgehaald en thuisgebracht ben na een feest, maar het was heeeeeeerlijk! Een miljoen keer beter dan met de NS naar huis gaan!

A State of Trance 500 was een superfeest en één van de beste feesten ooit zelfs, hoog in de regionen met De Feestfabriek, Innercity 2003 en Tiësto in Concert. De afgelopen week heb ik alle sets die zijn uitgezonden nog eens geluisterd en het is zonde dat ik mezelf niet in vijven kon opdelen. Alles is zo goed… Wow. Een speciale melding overigens voor Above & Beyond die in Blue draaiden op het moment dat ik bij Oakenfold was. De set van A&B is ook meesterlijk goed. Helden. Na Energy in februari hebben we nu dus al weer een super gaaf feest gehad dit jaar. Nu al een topjaar!

Ik denk overigens dat ik volgende week weer eens een CD ga kopen. A State of Trance 500, een album met maar liefst vijf CD’s, verschijnt dan in de winkels en zoiets moet je gewoon fysiek hebben.