Roy-O-Rama

Trance Energy is niet meer, leve Energy. ID&T heeft een tijdje terug besloten dat Trance Energy verder moest als Energy en de muziek gevarieerder moest worden. Ik vond het onwijs jammer, want na Sensation, Innercity en Mystery Land is er nog maar weinig Trance over bij ID&T… Na de bekendmaking van de line-up was ik echter toch om! Helden als Marco V, Ferry Corsten en Tiësto zouden komen en dan maakt het me niet uit in welk hokje ze het feest willen stoppen!

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover, Energy The Network: Connect – Execute – Play (zoals het feest officieel heet) was daar. Rond half elf werd ik opgehaald door Laurens en Remco en ruim voor twaalf uur waren we binnen. Alles ging vrij snel bij de ingang dus dat beloofde veel goeds. Na het halen van de muntjes liepen we echter al tegen het grootste minpunt aan, er was geen normale floorplan zoals die altijd uitgedeeld worden. In plaats daarvan kon je gebruik maken van gratis Wi-Fi en inloggen op de mobiele site van Energy. Helaas werkt dat niet helemaal goed met 25.000 man… Je had zowat geen verbinding met je telefoon en als je verbinding had kreeg je maar een halve site. Slecht idee dus!

Door het gemis van een plattegrond was het even zoeken naar de Mainstage (Play) maar omdat we Marco V zagen draaien in Execute bleven we daar even hangen. Tiësto begon toch pas om twee uur. Marco V draaide een heerlijke set, lekkere bass, goeie tracks. Heerlijk! Een erg goed begin van de avond. Na Marco V begon Sander Kleinenberg en toen zijn we gaan zoeken naar Mainstage. Na flink wat omlopen kwamen we aan en we hoorden de laatste klanken van Avicii. Te weinig om er een goed oordeel over te geven, net als bij Kleinenberg. Tiësto begon wat gewoontjes maar in zijn drie uur durende set heb ik onwijs genoten. Het blijft een fantastische DJ die ontzettend goed weet welke tracks we willen horen. Superset! Overigens begon hij op een gegeven moment ook te praten door de microfoon en speelde hij zijn eigen MC. Hoewel hij het eigenlijk niet kan vond ik het toch tof! Tiësto komt er gewoon mee weg. Wat een held.

Na Tiësto was het de beurt aan Sander van Doorn en hier hebben we ook nog een flink stuk van gehoord. Deze set was echter wat minder en zo tegen zes uur zijn we huiswaards gegaan. Ondanks dat we eigenlijk maar twee volle sets gehoord hebben vond ik het een epische avond. Ik ben benieuwd of ze er volgend jaar een goed vervolg aan kunnen geven! Als afsluiter heb ik nog een filmpje van Tiësto op het moment dat hij Sky and Sand draait. Opgenomen met mijn Nokia N8.

Heerlijk!

Sinds 2004 ga ik jaarlijks naar Mystery Land (op 2008 na) en elke keer is het één groot feest. Lekker weer, een mooi festivalterrein, veel podia met DJ’s, allerlei soorten muziek en een geweldige sfeer. Dit jaar was het weer in de week voorafgaand aan Mystery Land erg klote en het terrein was op verschillende plekken ook behoorlijk modderig. Op de dag zelf hebben we echter zowat geen regen gehad en gelukkig flink wat zon. Door de harde wind was het af en toe nog wel redelijk fris, maar qua weer mochten we niet klagen!

Rond half 3 kwamen we het festivalterrein op en gingen we richting Q Dance. Ook dit jaar hadden ze een fantastisch podium met levensgrote schaakstukken. Toen we aankwamen was Wildstylez bezig en even later begon The Prophet. Beide sets waren prima, maar vooral The Prophet draaide vooral hitjes. Niets mis mee, maar wat vernieuwing mag best. Als derde zagen we de Noisecontrollers draaien en dit was een puike set. Rond half 6 was het echter tijd om te gaan eten (WAAR WAS MR. LONG?!) en ons richting Tiesto te begeven. Het is best lang geleden dat ik de Beste DJ Aller Tijden heb zien draaien, dus ik had er flink zin in! Bij de Kaleidoscope tent aangekomen was het echter nog drukker dan ik had verwacht… We konden echt NIET de tent in en moesten op het pad aan de rand blijven staan. Hier had ik niet veel zin in en na een aantal tracks zijn we daarom maar weer teruggegaan naar Q Dance. Ik was behoorlijk teleurgesteld. Arme ik.

Bij Q Dance was inmiddels B-Front aangeschoven en ook dit was een prima set. Ik kende deze DJ verder niet maar hij was goed bezig. Na B-Front was het tijd voor een surprise act: Psycho Punks live. Wat ‘live’ precies inhield kon ik niet echt ontdekken, maar ze beukten er lekker op los! Rond 8 uur was het tijd voor de verrassing van de avond: Zatox. Ook deze DJ kende ik niet maar hij had de beste/tofste set van de dag en ik was hierdoor wel over mijn Tiesto verdriet heen gelukkig. Toen hierna Frontliner aan de beurt was werd mijn vooroordeel weer bevestigd: deze gozer kan er niets van. Ik snap niet waar de populariteit nou vandaan komt, maar zowel op In Qontrol als gister op Mystery Land vond ik ‘m tegenvallen. Wat een aap. Tijd om weer wat rond te gaan lopen, op zoek naar poncho’s want er vielen ook wat regendruppels. Nog voor we poncho’s gevonden hadden (we hebben niet echt gezocht eigenlijk) was de regen weer opgehouden en konden we terug voor D-Block en S-Te-Fan. Normaal gesproken draaien ze een toffe set, maar vandaag hadden ze hun dag niet. Het leek bovendien wel of het volume wat lager stond dan eerder op de dag… Het laatste half uur was voor nóg een surprise act: Nosferatu. De enige hardcore DJ van de dag en hij begon lekker. Om de drukte voor te zijn hebben we niet de hele set afgemaakt en zijn we op huis aan gegaan. Uiteraard met flinke vertraging door die altijd fijne NS. Wat een ontzettend pauper bedrijf is het toch…

Over het algemeen heb ik me weer prima vermaakt op Mystery Land! Toch heb ik wat kanttekeningen. Allereerst hoort een DJ als Tiesto niet in een kleine tent te draaien. Je weet dat het ontzettend druk wordt en daar moet van te voren aan gedacht worden. Zorg dat het geluid bijvoorbeeld anders gericht wordt (zoals bijvoorbeeld bij Q Dance) zodat er meer mensen van de muziek kunnen mee genieten. Een open podium dus voortaan! Daarnaast was de afwisseling gewoon karig. Ik heb echt een podium gemist waar normale trance gedraaid werd! Gewoon even relaxed genieten van wat lievere melodieuze klanken en vocalen. Er hoeven daar echt geen grote namen te staan als Armin, liever niet zelfs, maar Aly & Fila, Above & Beyond, Roger Shah, Cosmic Gate en al die anderen die we wekelijks horen bij A State of Trance passen perfect op Mystery Land.

Door de drukte bij Tiesto en het gemist van de Trance tent was Mystery Land dit jaar eigenlijk meer een mini Q Dance festival. Nu was dat gewoon tof en zeker de moeite waard, het is niet echt waar Mystery Land voor staat helaas… Ik hoop dat ID&T dit volgend jaar toch beter doet anders moet ik misschien op zoek naar een ander zomerfeest.

Het afgelopen weekend stond helemaal in het teken van Oranje. Zowel de zaterdag als de zondag waren er grote events met die kleur als thema. Allereerst was er zaterdag De Q-Dance Feestfabriek, een feestje vanwege het 10-jarig bestaan van Q-Dance. Aangezien het logo van Q-Dance de kleur oranje heeft werd aangeraden om in die kleur te verschijnen. Hierdoor, en het feit dat het gehouden werd in de ArenA, kreeg De Feestfabriek als snel de bijnaam Sensation Oranje.

De weg naar de ArenA was behoorlijk klote, het stormde in Nederland waardoor we zeiknat op het station aankwamen en vanwege vallende takken had zowat elke trein vertraging. Eenmaal in Duivendrecht aangekomen reden er helemaal geen treinen meer, gelukkig reed de metro nog wel. Een uur later dan gepland arriveerden we eindelijk in de ArenA, helaas hadden we het Qlubtempo gedeelte gemist. We waren wel nog op tijd voor de Top 25. Deze top 25 was erg gaaf, maar het jammere was wel dat het vooral de nieuwere tracks waren. Hardstyle bestaat langer dan drie jaar, maar dat was niet uit deze top 25 te halen. Het was wel een onwijs feest verder, vuurwerk, balonnen, juichende mensen. Heerlijk.

De rest van de nacht waren allemaal sets van verschillende DJ’s als Headhunterz, Frontliner, Donkey Rollers, Digital Punkz, etc. Namen die het gros van de lezers hier niet veel zal zeggen, maar geloof me dat ze er een dik feest van maakten. Het was echt een topavond die de hitte in de ArenA en absurde prijzen voor drinken deed vergeten.

Rond half 7 in de ochtend vertrok de trein weer huiswaarts, of nou, richting Den Bosch dit keer. Ik had die middag namelijk ook nog een balletvoorstelling van mijn zusje en nichtjes… Iets waar ik eeeeeecht geen zin in had op dat moment. Maar goed, familie is belangrijk dus moest het maar. Eventjes een paar uur slapen en rond half 1 opstaan en met mijn pa richting de schouwburg. Praatje gemaakt met de rest van de familie, iedereen succes gewenst en toen begon het. Hmm… Geen klassieke muziek, maar dikke beats! De hele voorstelling was totaal anders dan ik had verwacht, het was zoveel meer dan alleen klassiek ballet! Jazz, modern, streetdance, alle vormen kwamen langs. Het schattigst waren natuurlijk de huppelde konijntjes (kleuterdans) maar ook de streetdance dames waren erg tof. Ik was erg onder de indruk van de hele voorstelling: goede muziek en lekker gevarieerd. De beste danseres was trouwens mijn zusje! Voor meer info over de dansschool Dream Dance kijk je op de website: *klik* (goed heh Daphne, gratis reclame!).

Na de voorstelling moest ik weer direct met de trein terug naar het Westen van het land. Even langs huis en dan direct door naar Den Haag om de Finale van het WK te kijken. Door (weer) vertragingen kon ik niet echt eten en moest ik het doen met een bodem van twee halfbevroren boterhammen met pindakaas. In Den Haag was het al goed druk en om half 9 was de aftrap. We hadden weer afgesproken in Square op het Plein en zowat iedereen was er al. Snel wat te drinken bestellen voor de wedstrijd begon (20 drankjes tegelijk bestellen leverde me 50 cent korting op!) en toen begon het. Uren van spanning en nagelbijten. De wedstrijd zelf was echt heel slecht met weinig goed voetbal. De scheids gaf veel te veel kaarten, Nederland liet zich verleiden tot het maken van veel overtredingen, we misten een aantal grote kansen en diep in de verlenging scoorde Spanje het winnende doelpunt… Weer niet gelukt dus. Potverdorie!

Al met al een druk en vermoeiend weekend met helaas niet de gewenste afloop. Over twee jaar in Polen en de Oekraïne zijn we er weer bij (begin september begint de kwalificatie alweer!) en dan gaan we met z’n allen weer achter Oranje staan. HUP HOLLAND HUP!

Mijn favoriete CD-reeks is op zeker In Search of Sunrise van Tiesto. Deze trance-reeks begon eind 1999 en is inmiddels toe aan haar achtste deel. Deze nieuwste CD die sinds een weekje te koop is, is echter niet van Tiesto. Over dit achtste deel hebben we het zometeen, eerst even een stapje terug in de tijd naar het jaar 2000.

Vanuit de middelbare school heb ik veel hiphop en rap meegekregen maar op de TU was het grootste deel van mijn vriendenclub trance/techno liefhebber. In het begin moest ik er niet veel van hebben, maar met uitgaan kom je er toch mee in aanraking. Langzaam veranderde mijn smaak mee en ik was direct fan van Tiesto dankzij zijn Innercity CD. Langzaam verdiep je jezelf dan steeds meer en meer in de muziek en de betreffende artiesten. CD’s, livesets, compilaties, alles luister je. Zodoende kwam ik op een gegeven moment op de In Search of Sunrise CD’s. Ik gok dat het rond het derde deel was dat in 2002 verscheen. Met terugwerkende kracht werd ik ook fan van de eerste twee delen en elk nieuw aangekondigd deel veroorzaakte een kleine hype vergelijkbaar met een nieuwe Final Fantasy en nooit stelden de CD’s teleur. Net als bij Final Fantasy is het ook onmogelijk om een volgorde te geven aan de verschillende delen, het geheel is gewoon altijd goed. Qua losse tracks zijn er echter wel een aantal favoriet en deze staan hier dankzij Youtube:

Nu zijn dit maar vier tracks, maar de lijst goede nummers is eindeloos… Elke keer als ik de CD’s luister is het weer genieten. Elke keer verbaas ik me over de kwaliteit. Zo mooi… In Search of Sunrise is de beste reeks aller tijden! Begin dit jaar was er echter een grote schok te verwerken! Tiesto had Blackhole al verlaten en kondigde nu ook nog eens aan dat hij stopt met ISOS en verder gaat met een nieuwe verzamelaar genaamd A New Dawn welke eind dit jaar uitkomt. De naam In Search of Sunrise is voor Blackhole, de uitgever, echter te groot om te laten liggen dus gingen ze op zoek naar een nieuwe DJ welke het mixalbum wilde doen. Het is uiteindelijk Richard Durand geworden die je misschien kent van tracks als Always the Sun en Into Something. Tevens was Richard Durand bekend onder zijn andere artiestennaam G-Spott (ja, dat was voor mij ook een openbaring toen ik het net op Wikipedia las)!

Ik heb ISOS8 nu een paar keer geluisterd en de eerste keer had ik echt het gevoel dat dit gewoon een hoop magie miste. “Niemand kan Tiesto opvolgen voor deze reeks”. Na een aantal keer verdween dat gevoel echter en ging ik beter luisteren. Langzaam ging ik het allemaal steeds meer waarderen en ik ben nu van mening dat het gewoon een waardig deel is in de reeks! Een onwijs groot compliment dus voor Richard Durand, want het is geen gemakkelijke taak om zomaar de beste DJ aller tijden op te volgen. Alle fans van eerdere ISOS CD’s moeten deze ook gewoon in huis halen, hij is het waard! Als afsluiter gooi ik er nog even twee toffe track van ISOS 8 in:

Geniet er van, want daar is In Search of Sunrise voor!

Zo rond de wisseling van basisschool naar middelbaar was Eurodance dé muziekstroom die in was. Deze toegankelijke rave muziek, meestal vergezeld door een zangeres en rapper was enorm populair. Artiesten als 2 Unlimited en 2 Brothers on the Fourth Floor scoorden wereldwijd dikke hits. Ik was uiteraard groot fan van deze muzieksoort en dan vooral van 2 Unlimited. In totaal heb ik drie 2 Unlimited albums gekocht: No Limits, Real Things en hun Greatest Hits compilatie. Hierna gingen Ray en Anita namelijk uit elkaar en namen twee vrouwen de naam 2 Unlimited over. Dit ging natuurlijk helemaal nergens over en was pure naam-uitmelking, maar zo werkt het nou eenmaal.

Voor mij persoonlijk was No Limit de eerste echte kennismaking met 2 Unlimited. Deze nummer één hit sloeg in als een BOM en betekende voor 2 Unlimited hun wereldwijde doorbraak. Ze hadden hiervoor al een heel album uitgebracht met tracks als Twilight Zone en Get Ready For This. Dit waren redelijke successen in vooral Nederland, België en de UK. Ik kwam er overigens later pas achter dat deze tracks van 2 Unlimited waren toen ik een special op TV zag.

Persoonlijke favoriet was hun single Faces:

Waarom Faces precies mijn favoriet was weet ik eigenlijk niet meer. Het is een track die eigenlijk heel anders was dan de rest en als ik er nu naar luister moet ik bekennen dat No Limit, Get Ready For This en Twilight Zone eigenlijk gewoon leuker zijn. Vreemd is dat… Naja, het blijft mooi om zo eens in de zoveel tijd te luisteren en kijken. Als je ziet wat voor achterlijke kleding ze toen aan hadden en wat een slechte clips er toen gemaakt werden verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ga eens een rondje YouTube doen, heerlijke nostalgie!

No no limits, we’ll reach for the sky!
No valley to deep. No mountain too high.
No no limits, we’ll reach for the sky,
we do what we want and we do it with pride.

Toen ik van de middelbare school af kwam luisterde ik vooral hip-hop; 2Pac, Wu-Tang, Dr. Dre, etc. Dankzij een nieuwe vriendengroep op de TU kwam ik in aanraking met trance en daar rolde ik langzaam in. De CD die me uiteindelijk overtuigde was Tiësto live at Innercity, nog steeds één van de beste albums ooit. Langzaam maar zeker ging ik steeds meer trance, en ook techno, luisteren. We gingen stappen in de Hollywood Music Hall in Rotterdam omdat daar in de kelder een techno-zaal was en er waren plannen om in december 2001 ook daadwerkelijk naar Innercity te gaan. Helaas was ik te laat met kaartjes kopen dus kon ik niet mee… Mijn eerste grote feest was Sensation 2002, een half jaar later. Vanaf toen ging het echt los: ik was trance-fan.

Eind 2002 was ik ook wél op tijd met een kaartje kopen en dat was mijn eerste Innercity. Het begin van iets moois! Op die avond, welke de USSR als thema had, hoorde ik ook Tiësto voor het eerst draaien en man, wat een geweldige set… Andere toppers van de avond waren onder andere Sister Bliss, Marco V en Lady Dana. Lekker divers zoals je ziet. Dat was ook de kracht van Innercity: veel verschillende zalen met allemaal hun eigen muziekstijl. Favoriete track van de avond was voor mij Loneliness van Tomcraft, te beluisteren via het altijd handige YouTube.

In 2003 en 2004 ging ik ook weer naar Innercity. In 2003 was het thema Rio de Janeiro en in 2004 was het de beurt aan Las Vegas. Ik vond vooral het Rio thema toen goed uitgewerkt, want naast de standaard zomerse sferen was er ook een zaal gebaseerd op de sloppenwijken. Aangezien hier techno gedraaid werd klopte het perfect met de uitstraling. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik was zwaar onder de indruk. Ik weet ook nog wel dat we in de line up een Japanse naam zagen staan voor die technozaal en we moesten daar heen! Even later bleek het echter te gaan om Takkyu Ishino en niet om Yoji Biomehanica… Een kleine teleurstelling op een anders prima avond. Tiësto was ook weer van de partij, maar door de enorme drukte was de sfeer toch wat minder wat mij betreft. Hoogtepunt van de avond waren mijn five seconds of fame die nog steeds na te kijken zijn op de DVD van dit evenement! 2004 was, ondanks dat Tiësto er niet was, misschien wel het beste jaar Innercity voor mij. Op de mainstage hadden we Ferry Corsten en Marco V wat natuurlijk altijd garant staat voor kwaliteit, maar het was de trance-zaal die onwijs tof was. Het was de eerste, en enige, keer dat ik Gabriel & Dresden zag en hoorde draaien. Dit Amerikaanse duo is vooral bekend van verschillende remixen en hun track As the rush comes (als Motorcycle). Ze waren toentertijd het beste op het gebied van vocale trance en ik heb zowat de hele set mee staan schreeuwen. Zo mooi…

Hoewel 2004 voor mij dus een succes was, was dat voor de verkopen niet. De kaartverkoop bleef achter en het was bij lange na niet uitverkocht. Waarom dat precies was, ik heb geen idee? De muziek was fantastisch en er was variatie genoeg. ID&T besloot om het in 2005 compleet anders te doen en haalde trance en hardstyle uit de line up en verving dat met electro en minimal. Brr. Voor mij was het in één klap afgelopen. Innercity was van belangrijkste feest van het jaar gebombardeerd tot experiment van ID&T. Het sloeg voor ID&T helaas niet aan en weer was het niet uitverkocht. In 2006 ging ID&T met die nieuwe concept door, maar dit was de laatste keer. De stekker ging uit Innercity… Gelukkig heb ik in 2005 Mystery Land ontdekt voor mijn ‘alle muzieksoorten op één feest’-feest. Dit jaar ga ik ook weer!

De Amsterdam RAI, waar Innercity altijd werd gehouden, is een groot complex met veel verschillende zalen. Door de grootte ideaal voor een feest, maar het had ook zijn keerzijde. Je moest af en toe echt grote afstanden afleggen om van de ene zaal naar de andere te komen en er waren verplichte looproutes ingesteld. Wat mij betreft was dat het enige minpunt aan een verder prima lokatie. In april ga ik voor het eerst sinds 2004 weer eens naar de RAI voor een feest. In Qontrol is namelijk de 17e. Op In Qontrol zijn er ‘maar’ vier zalen, dus veel lopen zal het niet zijn. Ik ben benieuwd hoe het is, maar ik heb er wel zin in!

In 2008 was Qlimax één van de tofste feesten waar ik geweest ben. Helaas kwam het er in 2009 niet van en moet ik het doen met de registratie van Q-Dance op Blu Ray. Afgelopen vrijdag lag deze in de brievenbus en net als vorig jaar is het weer een trio-release: Blu Ray, DVD, CD. Op de CD staat het album, gemixt door de DJ die dat jaar de headline is. In dit geval Brennan Heart. Vorig jaar was Brennan nog de openingsact met een wat suffe set, maar hij is wat meer echte hardstyle gaan draaien en het album is dan ook zeker de moeite waard. Ik had de CD echter al een tijdje digitaal staan dus die kende ik al: een prima mix-album met, natuurlijk, veel eigen tracks. Lekker om zo af en toe te luisteren als je bijvoorbeeld aan het bloggen bent!

Het ging me echter om de Blu Ray registratie natuurlijk, het hele evenement beleven in 1080p met DTS surround sound! Het eerste dat opvalt is dat de Blu Ray dit jaar een volwaardige release is geworden inclusief hoofdmenu en extra’s. Vorig jaar was de Blu Ray enkel de live-registratie die meteen begon te spelen en na afloop weer vooraan begon. Op één puntje dus in ieder geval al een flinke verbetering! Het tweede dat mij opviel was de beeldkwaliteit, deze is echt 100 keer beter! Het beeld is echt haarscherp en precies wat je mag verwachten van een Blu Ray uitgave. Daar waar het vorig jaar van tijd tot tijd flink korrelig was, is dat nu nergens meer. Het geluid is verder niet veranderd, dat was al subliem. Zorg wel voor een goeie sub, die bass moet je niet horen, die moet je voelen!

Inhoudelijk is er niet veel op de live-registratie aan te merken; je krijgt de intro’s van de verschillende DJ’s en een paar minuten van de betreffende set. Het enige probleem van deze opzet is dat de intro’s bij Qlimax steeds langer lijken te worden. Hierdoor is er niet echt één opbouwende lijn te zien als je zit te kijken omdat deze constant wordt onderbroken door die intro’s. Ik vind dit een beetje een zorgwekkende ontwikkeling, Sensation is ook deels kapot gegaan doordat de showfactor een te belangrijke rol ging spelen. Dat is leuk voor de toeristen (bij Qlimax waren ook weer tig verschillende nationaliteiten aanwezig) maar het is wel een beetje jammer vind ik. Maar goed, dat is een probleem van het feest zelf, niet van de Blu Ray. Het blijft verder ook gewoon lekkere muziek die je hoort en zeker het stuk van Technoboy was erg goed. Hij blijft toch een beetje favoriet. Hieronder een kleine preview van Technoboy:

Overigens is de DVD exact hetzelfde als de Blu Ray, maar dan in gewone kwaliteit.

Naast de registratie van Qlimax staat er op de disc ook nog een ‘making of’ van het feest met wat interviews met de DJ’s enzo en een ‘making of’ van de registratie. Deze laatste toont alle verschillende camera’s die aanwezig waren tijdens Qlimax en je hoort iemand de camera’s kiezen die de beelden tonen. Best leuk om te zien hoe zoiets werkt, maar na twee minuten ben je de stem HE-LE-MAAL zat. Drie! Twee! Drie! Vier! Vijf! Drie naar het publiek draaien! Een! Zeven! Zes! Drie! AARGH STFU!

Anyway, de extra’s zijn wat mij betreft niet boeiend. De live-registratie wel. Die is erg gaaf en wordt de komende maanden mijn achtergrondmuziek als ik ga opruimen en stofzuigen enzo. De beeld- en geluidskwaliteit is stukken beter dan vorig jaar en het geheel komt ook gewoon professioneler over. Must-have voor de hardstlyle fanaten onder ons en gegarandeerd kippenvel!

Vroeger, toen ik nog maar een klein jochie was en cd’s nog niet in de winkel lagen, luisterde je muziek via cassettebandjes en LP’s. LP’s zijn heel grote zwarte schijven met daarin groeven. Deze schijven werden op een platenspeler rondgedraaid en via een naald die door de groeven ging kwam er geluid uit. Mijn ouders hadden (en hebben nog steeds) een flinke LP collectie met daarin onder andere Deep Purple, Queen en zelfs Michael Jackson’s Thriller. Dit is dan ook de muziek waar ik vanuit huis uit mee opgegroeid ben. Van mijn vaders kant kwam vooral de rock met als belangrijkste rockband Queen. Van mijn moeders kant kwam meer de soul en Motown muziek. De soul is langzaam verandert in mijn voorliefde voor (old skool) hip hop maar ik ben nooit uitgegroeid tot een rocker ofzo. Sterker nog, ik vind het vreselijk zelfs! Er zijn wat liedjes in bijvoorbeeld Guitar Hero die wel tof zijn, maar ik zal nooit een CD van Guns ‘n Roses of Metallica opzetten ofzo. Nee, het is bij (vooral) Queen gebleven.

Uit mijn jeugd zijn er twee dingen die ik vooral herinner als ik terug denk aan Queen. Allereerst was er natuurlijk het overlijden van Freddy Mercury. Toen dit eind 1991 gebeurde was dat een flinke schok, maar ook een moment van bezinning. Homoseksualiteit en HIV werden in één klap bespreekbaar en wij hadden in de klas zelfs een ingelaste les daarover. Ook het Jeugdjournaal berichtte toen best veel over deze onderwerpen. Inmiddels is Nederland zo ver dat het een normaal onderwerp is en HIV volgens mij helemaal niet zoveel meer voorkomt gelukkig. Het tweede dat me binnen schiet als ik aan Queen denk is Another One Bites the Dust. Deze track bleef namelijk hangen op onze platenspeler waardoor je op een gegeven moment alleen nog maar hetzelfde hoorde: Another one gone and another one gone and another one gone and another one gone and another one gone… en omdat het qua timing perfect in het liedje past valt het pas na flink wat herhaling op. Zelfs toen ik de LP op cassette aan het zetten was en naast de platenspeler zat duurde het nog even voordat ik het door had. Toen ik jaren later CD’s ging kopen van Queen ging er een wereld voor me open…

Queen in de jaren '70. Kapsalons bestonden toen nog niet.

Het bekendste nummer van Queen is uiteraard Bohemian Rapsody welke jaarlijks op nummer één staat in de Top 2000, maar het is niet mijn persoonlijke favoriet. Ik vind tracks als The Show Must Go On, Love of my Love (video van de week) en Innuendo vele malen mooier. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik die nummers hoor, zoveel gevoel is er in verwerkt. Ik had ook, achteraf gezien natuurlijk, graag bij het concert in Wembley ’86 willen zijn. Dat had me echt een onvergetelijke ervaring geleken, misschien nog wel meer bijzonder dan de eerste keer dat ik Tiësto live zag en hoorde draaien op mijn eerste Innercity, en dat was legendarisch! Helaas gaat dat nooit meer gebeuren, ondanks dat Queen af en toe nog optreedt met een andere zanger. Voor mij is dat alleen niet Queen meer zo zonder Freddy Mercury.

Roy-O-Rama zou Roy-O-Rama trouwens niet zijn als we dit hele verhaal toch nog even gaan linken aan videogames. Zo is er bijvoorbeeld Singstar Queen waarbij je allerlei liedjes van Queen zelf mee kan zingen op de PlayStation 3. Ook zitten er ook wat liedjes van Queen in Guitar Hero zodat je ze mee kan drummen of gitaren, maar het meer interessante is Rock Band. In deze game zitten de meeste Queen liedjes en er gaan zelfs geruchten over een aparte Rock Band Queen zoals ook de Beatles hebben gekregen. Mocht deze ooit uitkomen dan ben ik de eerste die ‘m koopt! Mocht het niet waar zijn, dan ga ik voor de goedkoopste Rock Band en download ik de 10 Queen liedjes uit de Rock Band store. Even afwachten tot de E3 is geweest dus.

Een aantal vaste lezers wilde weer eens een muziekblog en nu ik Sophie Sugar ontdekt heb kan ik mooi aan die wens voldoen. Sophie Sugar is een dame die al een aantal jaar in de trance-wereld bezig is als DJ/producer en ik had ook wel eens van haar gehoord, maar er nooit lang stil bij gestaan. Er komen zoveel namen langs elke week bij ASOT dat je nooit alles kan bijhouden. Een enkele keer, als een artiest echt indruk maakt, blijf je er wel hangen, zoals bij Shah het geval was, maar meestal zijn het toch de grote namen waar je naar luistert. De meeste grotere artiesten hebben ook een eigen radioshow zodat het makkelijk is om te blijven luisteren naar hun heerlijke sets.

Sinds afgelopen weekend is er een radioshow bijgekomen: Symphony, van Sophie Sugar. Allereerst over Sophie Sugar. Zoals gezegd is ze al een aantal jaar bezig en heeft ze onder andere de track Fallen to Far geproduceerd (deze track is toevallig ook de video van de week op Roy-O-Rama). Daarnaast heeft ze op verschillende feesten gedraaid, bijvoorbeeld op het Engelse ASOT 400 feestje afgelopen lente. Sophie Sugar is al sinds d’r jeugd muzikaal actief natuurlijk en zit sinds kort bij het label van Armin: Armada. Het afgelopen jaar is een goed jaar voor haar geweest met een aantal leuke titels/awards waardoor ze nu echt kan doorstromen naar de top. Ik ben benieuwd of we d’r in 2010 op wat grote feesten als Trance Energy mogen aanschouwen, dat lijkt me best okay namelijk!

Haar radioshow Symphony is een maandelijks item op Digitally Imported dat afgelopen augustus is begonnen. Inmiddels zijn er dus vier afleveringen verschenen en ze klinken allemaal even goed. De stijl is ‘uplifting trance’ en dat wil zeggen dat het de wat meer energieke en dansbare trance is. Waar Shah en Armin in hun radioshows wat meer de rustige trance draaien is Sophie energieker. Qua opzet is het vergelijkbaar met de rest, de nieuwste tracks, een track of the month en een klassieker. De tracks worden door mevrouw Sugar aan elkaar gepraat en aangezien ze Brits is gebeurt dat dus met een heerlijk Engels accent. De show duurt in totaal ongeveer 60 minuten en is dus ideaal om even lekker in een uurtje wat energie op te doen.

Je kunt meer over Sophie Sugar vinden op haar website. Hier zijn ook wat tracks te beluisteren en dat raad ik iedereen natuurlijk ook aan. Een aantal van jullie kan ook meteen beginnen met fan worden trouwens, dan hoef ik niet over drie jaar: zei ik toch te zeggen (Werner: ik doel op Aly & Fila )!

Als ik er even over nadenk is muziek luisteren misschien wel een grotere hobby van me dan games spelen. De hele dag luister ik muziek. Vooral trance gedraaid door Shah, Tiesto en Armin, maar ook klassiekers van Michael Jackson en Queen komen regelmatig langs. Op werk staat de hele dag de radio aan en ook onderweg op de fiets of in de trein heb ik regelmatig wat muziek op staan. Een paar keer per jaar ga ik ook naar een groot Dancefeest en afgelopen weekend was het weer tijd voor het beste feest van het jaar: Mystery Land. Ik ga nu al een aantal jaar naar Mystery Land en het is een jaarlijks hoogtepunt. Natuurlijk is de muziek geweldig, maar het zijn vooral de sfeer en de setting die het zo’n waanzinnige ervaring maken. Overal om je heen zijn mensen echt aan het feesten en is het gezellig. Heerlijk.

De dag begon wat later dan normaal, pas rond 14u verschenen we op het terrein. We zijn bewust wat later gegaan omdat de DJ’s in het begin minder interessant waren en het later op de avond juist los zou gaan. Om niet om 17u al moe te zijn begonnen we dus wat later. De reis naar het terrein ging lekker, alleen het pinnen van de nodige cash en het fouilleren duurde eigenlijk ‘nét’ even te lang… Maar ja, dat heb je als je besluit om wat later te gaan. Toen we eenmaal binnen waren muntjes gehaald en meteen iets te eten genomen. Zodra we de tentjes zagen was ik meteen blij: Mr. Long was aanwezig! Deze Vietnamees had naast zijn overheerlijke Loempia’s dit keer ook Nasi en Bami met saté. We kozen simpel voor de loempia’s om daarna een vers gemaakte smoothie te namen bij het tentje ernaast. Ja mensen, waar je vroeger enkel halfbakken patat met slappe kroketten kon kopen kun je nu prima eten op festivals!

Eenmaal onze versnaperingen naar binnen gewerkt te hebben was het tijd voor muziek! Op naar Q-Dance om op de berg, in de zon te genieten van de beukende beats die de hardstyle DJ’s daar uit de speakers lieten knallen. Het eerste dat we zagen was het fantastische podium dat de mensen opgebouwd hadden. Een enorme clown met lichtgevende ogen (zie foto). De eerste DJ die we hoorden was Headhunterz en hij draaide vooral bekende tracks. Op zich niets mis mee, maar ik wil ook wel wat nieuws horen natuurlijk. Na Headhunterz kwamen Noisecontrollers die een met Headhunterz vergelijkbare set draaiden. Tatanka volgde hier weer na en deze was mijn favoriet van de dag. Na een geweldige intro draaide Tatanka erg lekker en vooral nieuwe tracks die ik niet kende kwamen aan bod!

Na Tatanka was het weer tijd om even te gaan eten. Na even overleggen werd besloten een broodje Doner en (Hollanders als we zijn) wat patat te halen. Hoewel het broodje Doner niet kon tippen aan die van Vatan was het een prima broodje. Vervolgens verplaatsten we ons naar een ander podium: High Contrast, oftewel ‘de Trance-tent’. In voorgaande jaren draaiden hier Armin, Tiesto, Cor Fijneman, en vele anderen en dit jaar kwamen we speciaal voor Marco V. Ik had me echter vergist in de tijd en in plaats van 19u begon Marco V pas om 19.30u. Dit was verder niet heel erg, want Nic Chagal (de helft van Cosmic Gate) draaide er voor en deze had heerlijke vocale tracks. Genieten geblazen en stiekem ook wel een lekkere afwisseling na al het eerdere gebeuk. Toen Marco V eenmaal begon ging de hele zaal meteen los. Er werd wat minder vocale trance gedraaid en wat meer tech-trance. Hoewel het niet helemaal mijn genre is vond ik het toch een geweldige set! Marco V blijft een held en verdient eigenlijk gewoon een plekje op de Mainstage, zoals vroeger…

Het was ondertussen vrij donker geworden buiten en, omdat de zon verdwenen was, een stuk kouder. Tijd om de vesten uit de kluisjes te halen en weer richting Q-Dance te gaan. Hier draaide nu DJ Luna en de muziek was over gegaan van Hardstyle naar Early Rave; net ietsje sneller en minder melodieus. Niet helemaal ons ding en toen rond 22u de eerste regendruppels naar beneden vielen zijn we naar huis gegaan. De terugreis verliep erg vlot en om half 12 lag ik al weer in mijn bedje. Moe maar voldaan.

Zoals elk jaar was ook dit jaar dus weer geweldig. Volgend jaar koop ik weer een kaartje, wie gaat er mee?