Archive for the ‘Overig’ Category
Third time’s the charm, right?
Nee. Ook de derde poging om Final Fantasy VIII uit te spelen is mislukt. Wat is het toch met deze game die zo langzamerhand mijn videogame antagonist wordt…? Het begon allemaal in het nog jonge huidige millenium. Mijn laatste maanden op de middelbare school tikten weg en een heel nieuw leven op de universiteit lonkte. Voordat de eindexamens begonnen wilde ik nog één epische videogame spelen en gelukkig was de nieuwste Final Fantasy net uitgekomen voor pc. In die tijd speelde ik niet superveel games, en ik had de huidige consoles (PlayStation en Nintendo 64) niet. FFVIII voor pc was dus een geschenk uit de hemel.
Mijn pc was niet heel krachtig en haalde de minimale requirements voor FFVIII niet. Ik had echter wel een Monster 3D Voodoo 3FDX kaart, dus mijn hoop was daarop gevestigd. Helaas moest ik al vrij snel concluderen dat dit echt niet ging werken. De cd-rom drive was zo traag dat voor elke video die startte mijn scherm kei lang zwart bleef en meer dan 20 fps heb ik niet gehaald volgens mij. De epische intro en de prachtige muziek zijn me echter altijd bijgebleven, en dan specifiek de ballroom scene. Nog altijd één van de meest betoverende video’s in een game ooit.
Jaren later, ik zat inmiddels al een paar jaar in Delft, had ik een PlayStation 2 gekocht. In die tijd was men bij Sony nog verstandig en kon je oude games ook spelen. Helemaal blij met mijn PlayStation 2 en die features kocht ik Final Fantasy VIII. Met volle teugen genoot ik van Squall en Rinoa en alles verliep voorspoedig. Tot de aanval van Galbadia Garden op Balamb Garden… Daar vecht je op een gegeven moment in het klaslokaal en dan is het de bedoeling dat je tegen de andere SeeD praat. Op de één of andere manier lukte me dat nooit. Ik heb urenlang rondjes gelopen door Balamb om het volgende event te triggeren, maar er gebeurde niets. Een game breaking bug dacht ik en daarmee stopte ook poging twee om Final Fantasy VIII uit te spelen.
Enkele jaren geleden verscheen Final Fantasy VIII remastered en natuurlijk was ik direct geïnteresseerd. De game ging op mijn wish-list en toen bekendgemaakt werd dat de game naar GamePass zou komen was het helemaal duidelijk. Final Fantasy VIII: Poging Drie kwam eraan! Het duurde overigens wel erg lang voordat de game daadwerkelijk op GamePass verscheen, volgens mij dik een jaar na de aankondiging (en FFX/X-2 is er ook nog niet). Maar goed, de game is inmiddels 20 jaar oud, die paar maanden maken dan niets meer uit.
Op mijn superkrachtige Xbox Series X met supersnelle SSD is het misschien wat vreemd om een game van 20 jaar terug te spelen, maar het doet me niets. Niet heel lang terug heb ik nog Dragon Quest 1 (1986!) gespeeld en dat vond ik vermakelijk. De mooie intro spatte wederom van mijn scherm, de prachtige soundtrack klonk weergaloos uit mijn speakers. Ja. Dit wordt de playthrough waarin ik de game ga uitspelen! Niet in de laatste plaats geholpen door enkele boosters die het spelen makkelijker maken. Zo is er 3x snelheid (wel zo fijn als je het verhaal al grotendeels kent) en Max HP. Die laatste zorgt ervoor dat alle aanvallen op jouw team teniet gedaan worden. Althans… Dat dacht ik. Hier kom ik op terug.
Ik vloog door de eerste twee discs heen, enkele vrienden walgden van het rennen door de game, maar dit had ik allemaal al gezien. Na zo’n 10 uur was ik bij de aanval van Galbadia Garden waar ik jaren terug vast liep. Heel even dacht ik dat het nu weer zover was, maar toen bleek dat ik nooit met de SeeD gepraat had. Er zitten twee kids naast, en die praten ook. Dus. Euh. Er was helemaal geen game breaking bug. Beeeeetje jammer, maar soit, verleden tijd. We gaan door! Disc 2 doorlopen. Disc 3 doorlopen. Lekker. Op naar het einde!
Zo tegen het einde waren er een paar battles waarbij ik toch personages had die te harde klappen kregen. De booster Max HP blijkt nutteloos te zijn als de vijand harder slaat dan jouw max HP. Oei. Dat maakte het alsnog wat lastig misschien. Naja, iedereen had LIFE magic dus eventuele sterfgevallen revive ik wel weer. Ja toch? Nou nee. De eindbaas heeft namelijk aanvallen die gericht zijn aan het hele team. En daar ging ik nat. Ik heb nog wel wat geprobeerd met SHELL magic die damage halveert, maar ook dan is de schade te groot. De schade op laten vangen door mijn summons is tevens geen optie, want in de final dungeon zijn al je menu’s gelocked. Die vrijspelen is in theorie mogelijk, maar in die battles loop ik tegen hetzelfde probleem van zware damage aan. Door het rushen door de game ben ik te zwaar under leveled. Eens meer lukt het me dus niet om Final Fantasy VIII uit te spelen.
Voor nu heb ik het opgegeven, maar ooit gaat het me lukken. Ik weet nu helemaal wat me te wachten staat en weet wat ik moet fixen om er wel doorheen te komen. Misschien komt er ooit zelfs een Final Fantasy VIII remake. Dat zou wel tof zijn. Voor nu gaat FFVIII weer de spreekwoordelijke kast in om er over een aantal jaar weer uit te komen voor poging 4. Daar 4 mijn geluksgetal is zal het dan wel lukken.
Toch?
23 jaar verder, wat een verschil
Als je semi verplicht thuis moet blijven, moet je daarmee om leren gaan. Nu ben ik sowieso wel een beetje een huismus, maar zelfs ik heb af en toe toch een beetje een naar gevoel over de situatie. Mijn super vriendelijke postbode zet m’n pakketjes voor de deur en maakt zich snel uit de voeten, mijn oma eet niet meer wekelijks bij mijn ouders, en ik werk al vier weken thuis zonder ook maar een kilometer te rijden. Het zijn bijzondere tijden en dat zal niemand ontkennen.
Buiten het werk dat ik doordeweeks gewoon verzet ben ik uiteraard ook bezig met mijn gewone hobbies. Denk aan bijvoorbeeld Netflix en videogames, maar mijn verhuizing slokt regelmatig veel tijd op. Ik heb al een indeling gemaakt voor alle kamers (in Paint natuurlijk) en de indeling voor de verhuiscontainers is ook klaar. Dat is wel een voordeel als je ruim een half jaar vooraf weet dat je gaat verhuizen! Hopelijk gaat alles wel volgens plan en gooit het Corona-virus geen roet in het eten. Ik zit niet echt te wachten op een vertraging en wil gewoon per november in mijn nieuwe huisje wonen. Buiten de wens dat iedereen gezond blijft is dat mijn grootste wens op dit moment. De meeste andere zaken zijn bijzaken.
Een van de bijzaken is de volgende generatie spelcomputers: de PlayStation 5 en de Xbox Series X. Van beide weten we nog niet wanneer ze precies in de winkels liggen en hoeveel ze gaan kosten. Stiekem mogen ze van mij zo laat mogelijk uitkomen, ná de verhuizing minimaal. Het is een beetje zonde om een nieuwe console te kopen als je daar geen tijd voor hebt. Sowieso is het misschien verstandig om te wachten tot m’n verjaardag in maart. Dan ben ik zeker goed gesetteld en weten we een beetje hoe ze beiden presteren qua bouwkwaliteit.
Mijn backlog is groot genoeg om een vertraging op te vangen. Zo heb ik pas recent Assassin’s Creed Odyssey gespeeld, een game die inmiddels anderhalf jaar oud is. De game vertelt het verhaal van Kassandra, een Spartaanse vrouw die als klein kind van een berg gegooid wordt. Ze vecht zich terug naar Sparta om de verantwoordelijken aan te pakken. Dit alles in een reis door Griekenland en alle bijbehorende eilanden. Je komt langs bekende gebouwen en ontmoet historische figuren als Socrates. Zelfs enkele mythische wezens kruisen je pad, en vervolgens je zwaard. Het is een prachtige game en het heeft me zo’n 80 uur gekost om het grootste deel van de game te spelen. Naast de main quest zijn er talloze boeiende sidequests om je bezig te houden.
Ik ben niet direct na de main quest verder gegaan met de DLC uitbreidingen omdat ik inmiddels Final Fantasy VII remake binnen had gekregen. Deze game staat al 15 jaar op mijn wish-list en is een remake van een van de meest bijzondere games ooit. Omdat dit nogal een last is om te dragen, én omdat AC Odessey zo’n machtig avontuur is, heb ik een week lang geen game gespeeld. Beide games verdienden de volle aandacht. De één een waardige afsluiting en de ander een moment van bezinning.
Vandaag speelde ik de eerste twee hoofdstukken van FFVII en van het horen van de eerste klanken van de main theme tot de ontmoetingen met Aerith, Tifa en de rest… Het zorgt voor kippenvel en wekt een gevoel van nostalgie op. Terug naar een tijd dat er nog geen enkele last op mijn schouders lag. Ik was middelbare scholier en doorliep fluitend alle toetsen. Een beetje verlegen flirten met meisjes, in het weekend voetballen en in de avond Final Fantasy VII spelen. Het waren mooie tijden waarbij alles nog in het vooruitzicht lag. Inmiddels ben ik volwassen, heb een leuke fulltime baan, maar onbezorgd ben ik niet meer. Het is daarom extra bijzonder om weer Final Fantasy VII te spelen.
Vooraf was ik wat ‘bang’ om te beginnen. Kan de game wel aan de verwachtingen voldoen? Hoe lang moeten we wachten op de andere delen? Kloppen de berichten op internet die klagen over veranderingen in het verhaal? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik de eerste uren heb genoten. Van de graphics. Van de muziek. Van de battles. Van de personages. Het is een moderne invulling van een zeer oud vertrouwd iets.
Final Fantasy VII remake is voor mij daarom eigenlijk de perfecte game tijdens deze Corona-crisis. Het zorgt ervoor dat we met liefde terug kunnen kijken naar een tijd die nooit meer terug gaat komen, maar laat zien dat de toekomst nog altijd prachtige dingen kan opleveren.
150!
Zeven jaar geleden registreerde ik me op de website Howlongtobeat.com om mijn backlog te tackelen en het heeft me ontzettend geholpen met de focus en volgorde van het spelen van games. Hiervoor bleef ik maar games kopen zonder dat ik de tijd had om ze te spelen. Dit is niet alleen zonde van het geld, maar teveel keuze demotiveert je om iets te gaan doen. Velen zullen het wel herkennen van Netflix waar je zoveel keus hebt dat je soms langer aan het zoeken bent dan dat je daadwerkelijk een serie kijkt…
Howlongtobeat werkt voor mij omdat het toont hoe lang ik waarschijnlijk over een game ga doen. Iedereen die een game uitspeelt vult in hoe lang ze er over hebben gedaan en daar rolt een gemiddelde uit. Hierdoor kan ik kiezen welke game ik wanneer speel. Een lange rpg begin ik niet vlak voor de feestdagen als ik elke vrije dag volgeboekt heb met sociale ‘verplichtingen’. Nee, in die periode speel ik simpelere games die je even tussendoor kunt doen. Denk daarbij aan platformgames bijvoorbeeld.
Gisteren kon ik mijn 150e game toevoegen aan de completed lijst en dit was voor mij een momentje van bezinning. Ronde getallen doen dat soort dingen met mensen, of je nou 10 jaar wordt, je 100e wedstrijd in oranje speelt, of je 150e game uitspeelt. Het voelt bijzonder en geeft je motivatie om door te gaan. Mijn 150e game was The Adventures of Captain Spirit, een interactief verhaal dat als opstapje naar Life is Strange 2 dient.
Dat ik Howlongtobeat succesvol noem betekent overigens niet dat ik ergens de afgelopen zeven jaar een lege backlog had. Ik heb altijd wel een kleine ‘voorraad’ van games door sales tijdens Black Friday, of een abonnementenservice als Gamepass van Xbox. Zeker Gamepass heeft mijn backlog de afgelopen tijd met 10 games doen stijgen (een verdubbeling). Inmiddels zijn er drie games van weggestreept (eerder speelde ik al het fantastische Ori and the Blind Forest uit en genoot ik van Fallout-kloon The Outer Worlds).
Voor de eerste twee maanden van 2020 staat het verder wegspelen van Gamepass-titels op de planning om vanaf maart wat nieuwe games te spelen op de PlayStation 4. We krijgen dan in drie achtereenvolgende maanden Final Fantasy VII Remake, Cyberpunk en The Last of Us 2! Hopelijk kunnen die games hun hoge verwachtingen waarmaken. Omdat eind 2020 de nieuwe generatie consoles gaat verschijnen in de vorm van PlayStation 5 en Xbox Series X is het de bedoeling dat ik alle PlayStation 4 en Xbox One games dit jaar wegwerk. Dan kunnen die naar de berging zodat mijn tv-meubel niet helemaal vol komt te staan.
Nintendo lijkt vooralsnog een beetje een tussenjaar te hebben wat redelijk goed uitkomt. Wel heb ik daar nog Dragon Quest XI voor liggen en komt de remaster van de eerste Xenoblade uit. Nintendo’s hybrid hoeft dus zeker niet te vrezen voor een gebrek aan aandacht in 2020. Wanneer ik ze ga spelen hangt af van het release-schema vanaf juni en dat krijgen we te horen op de aankomende E3. Dit jaar neem ik er weer lekker een week voor vrij zodat ik alles live kan volgen. Dat heb ik in 2019 wel gemist namelijk al zal ik een vakantie in New York altijd boven de E3 verkiezen.
Ik bedenk me trouwens dat ik nog niets over VR heb geschreven en dat ik moet ik eigenlijk wel echt gaan doen nog. Herinner me eraan als ik hier tijdens carnaval 2020 nog niets over heb gemeld! Voor nu ga ik aan de slag met game 151. Ciao!
Ports, remasters en remakes
In plaats van alleen maar nieuwe games maken developers ook vaak dezelfde game nog een keer. De een vindt het een goedkope manier om nog een keer geld te verdienen aan hetzelfde product terwijl de ander het een godsgeschenk vindt. Uiteindelijk ligt de waarheid natuurlijk in het midden en moet je het beoordelen per geval. Zo. Dat was de wijze boodschap van deze blog. Bedankt voor je tijd en nog veel game plezier!
…
Ja, natuurlijk ga ik nog een paar voorbeelden geven! Deze maand speelde ik bijvoorbeeld de remake van The Legend of Zelda: Link’s Awakening uit op Nintendo Switch. Dit is een remake van een oude GameBoy (Color) game en mijns inziens het beste voorbeeld van hoe je een remake maakt. Link’s Awakening is voor mij de leukste (en daarmee beste?) top down Zelda-game en ik was daarom direct enthousiast toen de remake werd aangekondigd. Het is alweer 25 jaar geleden dat ik die game speelde en het werd daarom weer tijd voor een nieuwe sessie.
De nieuwe grafische stijl past perfect bij de game en er werden nieuwe quality of life toevoegingen beloofd. Zo hoef je niet meer te wisselen van item als je zware voorwerpen moet optillen (power bracelet accessoire) of wil rennen (Pegasus boots accessoire). Deze zitten nu onder een knop geprogrammeerd en daarmee zit er meer flow in de game. Bovendien kun je nu locaties op de plattegrond markeren, vergelijkbaar met Breath of the Wild, als je ergens later terug wil komen. Super handig als je een piece of heart ontdekt waarvoor je de hookshot nodig hebt als je deze nog moet verdienen.
De muziek heeft een prachtige upgrade gekregen en de toch al goede muziek klinkt nu nog beter. Er gaat een verhaal op internet rond over hoe één van de muzikanten van de remake vroeger al de muziek uit Link’s Awakening speelde op haar blokfluit terwijl haar moeder vond dat ze meer tijd moest besteden aan huiswerk. Leuke anekdote over het volgen van je droom natuurlijk. Eén van de nieuwe features die ik niet gebruikt heb is trouwens de dungeon designer. Je kunt dit zien als een mini Zelda Maker zoals we ook Mario Maker hebben maar dan veel minder uitgebreid. Je kunt hier wat verschillende kamers uit bestaande dungeons aan elkaar linken en vervolgens spelen. Dat is niet aan mij besteed.
Volgend jaar komt er nog een grote remake uit. De langverwachte Final Fantasy VII Remake. De vooruitzichten zijn vooralsnog positief en de remake van Link’s Awakening heeft me nog meer vertrouwen gegeven dat remakes het origineel kunnen overtreffen. Zolang de makers het maar met een duidelijke visie doen, en er passie in stoppen.
Qua remasters is het vaak erg wisselend wat men uitpoept. Zo zijn veel remasters niet meer dan dezelfde game met een hogere resolutie of betere framerate. Als je dan een remaster uitbrengt van een PS3-game op de PS4 ben ik niet echt onder de indruk. Ook de remaster van Grandia die ik afgelopen zomer speelde op mijn Nintendo Switch was als remaster een beetje onder verwachting. Natuurlijk was de resolutie wat hoger en was er een filter toegepast op de character sprites in de game, maar er zijn behoorlijk wat scenes waarbij die filters ineens uitgeschakeld waren. Dat is natuurlijk wat goedkoop.
De game zelf was gelukkig enorm goed, en voor mij de eerste keer dat ik ‘m kon spelen aangezien ik in 2000 geen PlayStation had. Hoofdpersoon Justin is een geboren avonturier en trekt er al snel met zijn beste vriendin op uit om een land uit een legende te ontdekken. Langs talloze gevarieerde locaties en met een enorm kleurrijke cast doorloop je de game. Ik heb er echt de hele tijd van genoten en kan iedereen die van jrpg’s houdt de game aanraden. Grandia II zat trouwens in dezelfde remaster, maar die heb ik nog niet gespeeld. Die staat voor volgend jaar ergens gepland.
Ports zijn een heel ander verhaal en vaak geen enkel probleem. Zo heb je bijvoorbeeld Red Dead Redemption II, een gigantische blockbuster die binnenkort geport wordt naar pc nadat PS4 en XBO gamers al een jaar kunnen genieten van de cowboys. Er zijn ook ports van games die al jaren oud zijn maar voor het eerst naar een nieuw platform komen, zoals Skyrim. Hier beginnen sommige gamers al wat sneller te mopperen over een gebrek aan originaliteit enzo. Desalniettemin heb ik ervan genoten zoals je hebt kunnen lezen.
Er zijn overigens ports van games die nog veeeeel ouder zijn. Kijk maar naar de Mana Collection. Hierin zitten drie games die eerder verschenen voor GameBoy en Super Nintendo. Drie games die zo’n 25 jaar geleden uitkwamen en door velen al gespeeld zijn via emulatie. De Mana Collection verandert helemaal niets aan de originele games. Het zijn regelrechte rom-dumps. Kritiek is hier al een stuk begrijpelijker als je dit nu voor 40 euro op de markt zet. Het is echter wel de eerste keer dat Trials of Mana in het Westen uitgebracht werd nadat het origineel nooit vertaald werd. Ja, en dan heb je in mijn ogen dus wel een product dat de aanschaf waard is.
De beste ports zijn echter die zoals Dragon Quest XI S voor Nintendo Switch. Vorig jaar verscheen het fantastische DQXI al voor PlayStation 4 en dit jaar voor Nintendo Switch. In dat jaar hebben de makers onder andere een volledige 2D mode toegevoegd, alsmede een orkestrale soundtrack en verschillende QOL upgrades. Dit is met recht de definitive edition. Ik ga dit dus nog een keer spelen terwijl ik dat normaliter niet zomaar doe, zeker niet binnen een jaar.
Genoeg remakes, remasters en ports dus die de moeite waard zijn. Wat mij betreft komen er bovendien nog veel meer! Ik zou namelijk graag nog eens wat GameCube games spelen die ik niet (uit)gespeeld heb door allerlei verschillende redenen. Denk aan Eternal Darkness en Paper Mario: The Thousand Year Door. Beide games mogen zo geport worden naar Nintendo Switch, al is een remaster met hogere resolutie ook zeker gewild. Nummer één op de lijst met most wanted remasters is echter Chrono Cross. Dit vervolg op mijn favoriete game aller tijden is nooit in Europa uitgebracht. Natuurlijk is het te spelen via emulatie maar ik zou ‘m graag kopen en op moderne hardware spelen. De soundtrack is in ieder geval veelbelovend. Dus ja. Doe mij die maar.
Skyrim
Enkele voorbeelden van all-time classics op het gebied van videogames zijn Chrono Trigger, Super Mario 64 en Tetris. Het maakt voor deze games weinig uit of je ze speelde toen ze voor het eerst in de winkels lagen, of dat je ze morgen voor het eerst speelt. Het blijven zeer goede games. Het wow-effect van een Mario 64 is door de 4K graphics van nu misschien wat minder, maar de strakke gameplay en enorme hoeveelheid fun die de game biedt zijn er nog steeds.
Nu ik de afgelopen weken Skyrim voor het eerst heb gespeeld denk ik dat die game ook wel in het rijtje klassiekers mag vallen. Bijna acht jaar na de release (het origineel verscheen op 11-11-11) zat ik gekluisterd aan de tv. Tientallen, zo niet honderden, skeletten, draugr, falmer, spinnen, mensen en natuurlijk draken heb ik afgeslacht met één doel: de wereld bevrijden van Alduin, een grote boze draak die de wereld bedreigt.
Sommige draken zijn overigens best behulpzaam, zoals deze Paarthurnax welke gevoiced wordt door Charles Martinet (de stem van Super Mario)
De wereld redden doe je natuurlijk niet in één dag en je gaat al helemaal niet zo snel mogelijk naar je einddoel. Nee, onderweg doe je allerlei grotere en kleinere klusjes voor de bevolking. Dit varieert van houtsblokken brengen naar de herberg tot het uitmoorden van een bandietenkamp, en van het terughalen van een verloren zwaard tot het omleggen van de keizer. Het mooie van alle missies is dat ze goed op elkaar lijken in te haken. Je hebt constant het gevoel dat je écht een verschil maakt met je keuzes.
Naast de main-quest zijn er verschillende andere grotere verhaallijnen die je kunt volgen waarbij de Dark Brotherhood (een duister gezelschap dat mensen vermoordt op commando van een lijk in een kist) één van de leukste is. De vampieren- en weerwolven zijn dan weer het minst boeiend, al eindigt die laatste wel met een mooi afscheid. Het mooie is echter dat ook de heel kleine missies, die je heel gemakkelijk kunt missen, óók waardevol kunnen zijn. Zo is er een missie die begint met het lezen van een boek dat in de bibliotheek te vinden is en je leidt naar een handig zwaard dat effectief is tegen de undead. De hele wereld van Skyrim zit vol met actie en dingen die je kunt doen. Gewoon een beetje rondlopen is enorm boeiend omdat je nooit weet wat je tegenkomt. De fast-travel opties zijn erg handig, maar lang niet altijd de ideale manier van transport.
Sommige dungeons zijn een beetje een dooie boel…
Keerzijde is wel dat je questlog overvol raakt en je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Op een gegeven moment had ik verschillende missies die ik nog moest afronden terwijl ik telkens een nieuwe begon. Niet handig, en erg zonde want de rewards zijn vaak top! Quest management is daarmee net zo belangrijk als je persoonlijke ontwikkeling. Je skills moet je namelijk wel blijven verbeteren en ook hier blinkt Skyrim in uit. Wil je zwaardvechten? Dat kan, met één hand of met twee, kies maar. Kies je voor één hand, dan kun je met je andere hand magie gebruiken, of een schild dragen. En wat dacht je van pijl-en-boog? Geen probleem!
Zelf heb ik me gericht op twee soorten combat: sluipen met pijl-en-boog en als back-up one hand combat met magie. Zo waren op het einde mijn sneak, archery, one hand combat en destruction magic erg hoog. Zaken waar ik nauwelijks iets mee deed waren restoration magic, pick pocketing en smithing. Alles kan en alles mag. De game is helemaal te kneden zoals je zelf wenst. Sinds Fallout 3 en Fallout: New Vegas heb ik geen game met zoveel opties gespeeld volgens mij.
De omgevingen in Skyrim, van de kleine dorpjes tot de grote steden, en van de groene bossen tot de duistere dungeons, alles is prachtig ontworpen. Er is ontzettend veel variatie in de landschappen en dit zorgt ervoor dat de wereld echt leeft. Ik was vooral onder de indruk van de oude vervallen dungeons waar de dwergen vroeger leefden en de steden Solitude en Whiterun. Menig maal verbaasde ik me over de grootte van het geheel en het feit dat dit draait op een kleine Nintendo Switch.
Whiterun is één van de eerste grote steden die je bezoekt en laat direct zien hoe indrukwekkend de wereld van Skyrim kan zijn
Uiteindelijk had ik voor mijn gevoel alles wel zo’n beetje gezien toen ik 80 uur op de teller had staan. Ik was net begonnen aan de vampieren questline van Dawnguard (één van de uitbreidingen) en tja, vampieren, meh. Op naar het einde dus! Daar begon ik ietwat te enthousiast aan waardoor ik snel stierf. R.I.P. Toch maar de Dawnguard dlc op m’n gemak doorlopen en met het wapen dat ik op het eind kreeg baande ik me alsnog een weg richting het einde.
De laatste wereld zit erg goed in elkaar en betrekt een hoop geschiedenis van Skyrim bij de quest. Het laatste gevecht met Alduin was weer ietwat stroef (daar merkte je een beetje dat het een wat veroudere game is) al mag dat de pret niet drukken. Na wat conversaties kun je terug naar de gewone wereld en daar is iedereen blij dat het grote kwaad geweken is. Je krijgt echter geen eind-filmpje te zien en je questlog staat nog altijd vol met side-quests en andere taken. Dat was ietwat teleurstellend, zo kan ik het toch minder goed afsluiten. Dus Bethesda, zorg ervoor dat ik aan het einde van de main-quest in The Elder Scrolls VI straks wel ‘The End’ te zien krijg. Dan is het helemaal goed!
Blood, Sweat and Pixels
Ik heb al jaren geen boek meer gelezen en het was tijd om dit wel weer te gaan doen. Geen smoesjes, gewoon beginnen. Om het wel wat gemakkelijk te houden heb ik een boek gekozen met verschillende kortere verhalen én over een onderwerp dat ik sowieso interessant vind. Zo kwam ik bij Blood Sweat and Pixels, een boek over de ontwikkeling van videogames. In totaal schrijft Jason Schreier (Kotaku) over tien verschillende games, van grote big budget AAA-titels tot indie-games gemaakt door één persoon:
Stardew Valley
Diablo III
Destiny
The Witcher 3
Halo Wars
Pillars of Eternity
Dragon Age: Inquisition
Shovel Knight
Uncharted 4
Star Wars 1313
Een aantal van bovenstaande games heb ik zelf gespeeld en het is zeer boeiend om dan te lezen hoe dat tot stand komt. Van de dappere stap van de makers van Shovel Knight tot de paniek en druk tijdens de ontwikkeling van Uncharted 4. De verhalen over games die ik niet gespeeld heb zijn overigens zeker niet minder boeiend. Zeker bij Stardew Valley heb ik diep respect voor Eric Barone die de hele game in zijn eentje maakte (en zijn vriendin die hem gedurende die jaren door dik en dun steunde). De game stond al een poosje op mijn ‘misschien ooit’-lijstje en is nu toch wel verschoven naar mijn wish-list.
Wat ik opvallend vond is dat management vaak geen idee lijkt te hebben. Bijvoorbeeld Disney die StarWars 1313 annuleert nadat het één van de most anticipated games ooit was. Ja, het past niet in ons concept. Dan heb je dus gewoon een kut concept. Nu zeggen de bedrijfsresultaten natuurlijk wat anders met die StarWars en Marvel-opbrengsten, maar toch. StarWars 1313 had een enorme blockbuster kunnen zijn.
Een ander opvallend punt is Microsoft. Die lijken soms ook geen idee te hebben hoe ze in de gamesindustrie moeten werken. Verschillende studio’s zijn natuurlijk al afgestoten door MS maar ze blijven studio’s kopen. Ik vraag me serieus af of ze ooit iets als Nintendo of Sony kunnen neerzetten. Aan de andere kant staat trouwens Bungie die zelf onder luid gejuich afscheid nam van Microsoft om er vervolgens achter te komen dat het bij Activision niet veel beter is. Destiny was een beetje een flop qua development en planning.
Ik wil niet heel veel verklappen over de verhalen omdat het toch een beetje een spoiler is, ook al zijn de meeste verhalen wel enigszins bekend. Blood Sweat and Pixels is leest lekker gemakkelijk weg en is zeer boeiend. Een aanrader voor iedereen met een beetje interesse in de verhalen áchter de games die we spelen.
2019 Hype Check
Voordat ik ga terugkijken op 2018 kijk ik eerst vooruit naar 2019. Een complete terugblik is namelijk pas mogelijk als het jaar compleet voorbij is, bovendien heb ik dan nog een paar dagen om wat meer God of War te spelen.
Goed, 2019 dus. Hoogtepunt wordt hopelijk de reis naar New York waar ik ruim een week lekker de toerist ga uithangen. Beetje buiten lopen, hamburgers eten én de Nintendo E3 Direct kijken in de Nintendo World Store. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat zijn, waarschijnlijk veel te druk en veel te schreeuwerig, maar hey, als ik er dan toch ben! De rest van de E3 zal een beetje langs me heen gaan verwacht ik. Sony heeft echter al aangegeven dat ze geen persconferentie geven tijdens de E3 dus die hebben een eigen show waarbij ze naar alle verwachting de PlayStation 5 onthullen.
Die PS5 komt mij wel echt een beetje te vroeg. Nummertje 4 is nu vijf jaar op de markt en dit jaar heb ik écht het gevoel dat alles los is gegaan. Games als Detroit, Dragon Quest XI en nu God of War laten zien wat het apparaat nog allemaal in zijn mars heeft. Bovendien heb ik nog een redelijke backlog/wish-list met titels als Final Fantasy XII, Assassin’s Creed Origins en het nog te verschijnen Kingdom Hearts III.
Met die laatste ga ik beginnen om 2019 te hypen! Kingdom Hearts is op papier de ideale franchise: Square rpg’s met een flinke lading Disney. Wat wil je nog meer? Nou, toen ik een paar uurtjes het eerste deel had gespeeld vooral fatsoenlijke besturing… In mijn herinnering was ik vooral rondjes aan het lopen in een dorpje waar telkens zwarte wezens tevoorschijn kwamen en werkte de camera absoluut niet mee. Naja, dan hoeft het van mij niet. Alle vervolgdelen heb ik maar half gevolgd omdat het een continu verhaal is en ik het begin gemist heb. Het derde deel ziet er echter zó mooi uit dat ik het gewoon ga spelen. Het verhaal slaat toch nergens meer op als ik het internet mag geloven dus dat kan ik gewoon laten gaan.
Naast Kingdom Hearts III komt er ook een game aan die geheel nieuw is: The Outer Worlds. De game is vrij recent aangekondigd en moet volgend jaar al te koop zijn. Die korte periode tussen aankondiging en release, daar hou ik van! The Outer Worlds is een game van Obsidian en zij hebben onder andere het leuke South Park: Stick of Truth ontwikkeld en natuurlijk het fantastische Fallout: New Vegas. The Outer Worlds gaat (in ieder geval in spirit) verder waar New Vegas ophield. Na New Vegas kregen we Fallout 4 van Bethesda en hoewel het best een prima game was, was het een flinke stap terug qua vrijheid. Na Fallout 4 kregen we Fallout 76 en daar wil ik het niet over hebben. Qua timing zit de aankondiging van The Outer Worlds dus wel goed, ze duiken precies in de leegte die veel Fallout-fans op dit moment voelen. Hopelijk kan de game de hoge verwachtingen waarmaken!
Een derde game die ik wil uitlichten is er eentje voor Nintendo. Nintendo kan namelijk niet ontbreken. Nooit niet. Zelfs in hun slechtste periode was er altijd wel minimaal één game die geweldig was. Nu zitten ze echter in een zeer goede periode en Nintendo Switch doet het boven verwachting goed. In 2018 was het voor mij vooral Octopath Traveler maar de massa is massaal bezig met Pokémon Let’s Go en Smash Bros. Ultimate. Miljoenen enthousiaste gamers spelen weer Nintendo. Prachtig om te zien! Anyway, mijn most anticipated upcoming 2019 game van Nintendo is Luigi’s Mansion 3. Het eerste deel was een technische showcase voor de GameCube én was ook nog eens erg leuk om te spelen. Het tweede deel voor 3DS was wederom prachtig maar niet iedereen vond de missiestructuur tof (ik wel). Voor Switch komt dan volgend jaar deel 3. We weten er nog vrij weinig van aangezien er enkel een teaser is verschenen maar het spookhuis lijkt dit keer een verlaten hotel te zijn. Als het dezelfde basis en humor houdt als de eerste twee delen heb ik er alle vertrouwen in dat dit ook weer een topgame wordt!
Naast het gebruikelijke AAA-geweld komen er volgend jaar minimaal twee toffe indies uit voor Nintendo Switch. Als eerste Wargroove, een ode aan Advance Wars. Aangezien Nintendo zelf niets meer doet met Advance Wars is het zeer welkom dat Wargroove dat gat kan vullen. Daarnaast komt de derde en laatste uitbreiding voor Shovel Knight uit. In King of Cards kunnen we in de weer met (drie keer raden…) de King of Cards! Uit de gameplay die we tot nog toe gezien hebben lijkt zijn besturing redelijk gelijk te zijn met Shovel Knight zelf, inclusief bounce-mogelijkheden. Super veel zin in!
Tot slot zijn er nog een aantal games die mogelijk in 2019 uitkomen maar nog geen officiële releasedatum hebben. Denk bijvoorbeeld aan Metroid Prime 4 (Switch) en The Last of Us 2 (PS4). Zoals altijd gaan we sowieso mooie tijden beleven. Wat een heerlijke hobby is het toch!
RPG Zomer 2018
Ahh, rpg’s, het blijft toch wel mijn favoriete genre eigenlijk. Mario-games zijn altijd awesome, maar alleen rpg’s raken me écht. Het grote voordeel is dat steeds meer games serieuze rpg-componenten krijgen. Denk bijvoorbeeld aan Horizon Zero Dawn en Deus Ex Mankind Divided. Beide absoluut geen traditionele rpg’s zoals bijvoorbeeld Final Fantasy maar beide games laten je personage groeien en sterker worden zoals jij zelf wilt. Ik zal ze nooit op een lijst met mijn favoriete rpg’s zetten, dat is voorbehouden aan games die in mijn ogen volledig rpg zijn.
Chrono Trigger is voor mij al ruim 20 jaar de beste game ooit en ook op Resetera wint de game jaar in jaar uit de titel most essential rpg. Die lijst van Resetera (voorheen NeoGAF) gebruik ik overigens om mijn prioriteiten te bepalen als het gaat om backlog/oude games. Het was bijvoorbeeld de reden dat Final Fantasy VI een van de eerste games was die ik speelde op mijn SNES Mini. Topgame trouwens!
Andere games die ik op basis van die lijst wil gaan spelen zijn Secret of Mana (SNES Mini), Final Fantasy XII (PS4) en Grandia I/II. Voor die laatste is er toevallig afgelopen week een HD remaster aangekondigd voor Switch, hoe ideaal is dat?! Minder ideaal zijn de games die lastig te spelen zijn nu. Skies of Arcadia en Chrono Cross zijn beide niet beschikbaar voor de huidige generatie consoles en de originele consoles zijn geen fijne combinatie met 4K/HD tv’s. Ik weet ook serieus niet meer of ik Skies of Arcadia voor GameCube nou wel of niet heb gehad/verkocht. Gezien het feit dat die game nu minimaal 100 euro oplevert op Ebay heb ik ‘m waarschijnlijk verkocht… Naja. Er is altijd hoop op een re-release via iets als de Virtual Console of via remasters. Van Grandia zag ook niemand dit aankomen namelijk.
Qua recente releases ben ik nog steeds bezig met het prachtige Octopath Traveler voor Nintendo Switch. Afgelopen weken was het veel te warm om te gamen en heb ik die game eigenlijk niet of nauwelijks gespeeld. Nu het afgekoeld is, én mijn vakantie is begonnen pak ik de game weer verder op. Daarna begin ik aan Cosmic Star Heroine, een game waar ik redelijk wat van verwacht gezien het feit dat het ook een ode is aan oudere rpg’s. I am Setsuna probeerde dit ook en viel tegen dus hopelijk kan CSH de verwachtingen wel waarmaken.
Volgende maand komt ook Dragon Quest XI uit en hoewel die game al lang hoog op mijn lijstje staat lijkt het erop dat ik ‘m ietsje naar achter verschuif door de vertraging met Octopath Traveler. Gelukkig heeft mijn game-planning geen keiharde deadlines zoals je soms op werk of op je studie hebt, dat zou de fun er behoorlijk uit halen. Het maakt voor een goede game ook écht niet uit wanneer je ‘m speelt. Dat heeft FFVI al wel aangetoond!
Anyway. Sinds mijn vorige blog over rpg’s zijn we ruim een jaar verder. In de tussentijd heb ik een aardig aantal rpg’s gespeeld en omdat ik geen tijd/zin heb om voor alles een volle blog te schrijven hier een aantal mini-reviews:
Final Fantasy VI: Meesterwerk. Niet alleen één van de beste rpg’s voor de oude vertrouwde Super Nintendo, maar één van de beste rpg’s ooit. Killer soundtrack, spannend verhaal met gedurfde twist en misschien wel de beste villain ooit. (10)
Xenoblade Chronicles 2: Ontzettend meeslepende game met een combat system dat in het begin veel te ingewikkeld is. Soms iets te anime, soms iets te frustrerend vanwege random belongingen, maar in the end een fantastisch mooie ervaring. (9)
Golf Story: Alle gevechten worden gehouden in de vorm van een golfwedstrijd en dus geen traditionele rpg. Wél een toffe afwisseling en lekker ontspannend om onderuitgezakt op de bank te spelen. (7)
Ni no Kuni II: Revenant Kingdom: De sequel die alles verbetert dat het eerste deel fout deed. Niet alleen rpg avontuur maar ook kingdom builder die je uitdaagt om goed na te denken. Soms wel wat zoetsappig en simpel. (7)
Octopath Traveler: Een moderne ode aan klassieke rpg’s. Uitgebreid verhaal van acht personages die elkaar helpen in hun persoonlijke zoektochten. Prachtige visuele stijl en uitdagende combat. (nog niet uitgespeeld, dus geen cijfer)
Nintendo Labo
Nintendo doet haar eigen ding. Dat is altijd zo geweest en zal hopelijk ook altijd zo blijven. Van de mega succesvolle NES en Wii tot de commerciële flops Virtual Boy en WiiU, Nintendo was altijd anders dan de rest. Ik hou daarvan. Zelfs na dertig jaar videogames spelen geniet ik nog altijd van Nintendo.
Momenteel doet de Nintendo Switch, een combinatie tussen handheld en console, het erg goed. In veel landen liggen de verkopen voor op het schema van de Wii en binnen 10 maanden zijn er al meer units verkocht als van de WiiU in vijf jaar tijd. Die successen komen doordat Nintendo a) heel duidelijk is over de Switch en de mogelijkheden en b) omdat er gewoon veel vette games zijn.
Voor Nintendo is dat echter niet genoeg, nee, zij kijken altijd verder dan de standaard. Dit keer denken ze letterlijk out of the box en kondigen ze Nintendo Labo aan. Check de video maar om een beeld te krijgen van wat het is.
Juist. Minigames die je bestuurt met accessoires van karton die je zelf maakt/in elkaar zet.
Laat het even bezinken.
Het is gericht op kinderen. Het is raar. Het is karton. Je moet zelf knutselen. Het is speelgoed. Het is awesome.
Alleen Nintendo kan dit bedenken op deze manier. De infra-rood sensor op de Joycon is ineens ontzettend logisch. HD Rumble ga je gebruiken om een doosje te laten lopen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Ik kan moeilijk bevatten hoe tof dit is, maar alle (echt alle) hands-on previews die ik gelezen heb zijn positief.
Ik heb dus ook de starter variety pack in bestelling staan. Voor 80 euro mag ik op Koningsdag lekker een beetje vouwen en piano spelen. Dat wordt super tof!
Switch genot
Dankzij mijn pre-order had ik direct op 3 maart mijn Nintendo Switch in huis. Samen met een Pro Controller, beschermhoes en natuurlijk The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Normaliter ben ik niet zo’n Zelda-fan, ik heb enkel Wind Waker en Link’s Awakening uitgespeeld, maar Breath of the Wild gooit alles over een nieuwe boeg en het concept sprak me wel aan. Dit keer zijn de traditionele dungeons en wapens weg en spelen we in een gigantische open wereld waarbij de ontdekkingsreis centraal staat.
Het verhaal stelt niet zo veel voor. Link wordt 100 jaar na een bijna fataal gevecht met Ganon wakker en moet opnieuw proberen Zelda en Hyrule te redden. Het geheel wordt wat bemoeilijkt doordat Link zijn geheugen kwijt is en alle hulptroepen van weleer inmiddels niet meer bij ons zijn. Dit wil niet zeggen dat Link het helemaal in z’n eentje moet doen. Sommige volkeren in Hyrule kunnen flink oud worden en staan ook nu weer Link bij met raad en daad.
Na een korte introductie waarin het doel (versla Ganon) en de gameplay worden uitgelegd kun je doen en laten wat je wil. Ga je direct naar Ganon? Geen probleem, je kunt de game dan makkelijk binnen een uur uitspelen als je een beetje de route kent. Je kunt echter ook de wijde wereld intrekken en doen waar je zin in hebt. Verlaat het pad, beklim de bergen, keer elke steen om en je waant je in korte tijd in de beste open wereld game ooit. Er is zoveel te doen en je kunt het allemaal doen zoals je het zelf wilt. Alles is mogelijk. Nu denk je misschien, ‘alles, dat kan nooit’, maar binnen deze game kan het wel. Hoe je puzzels oplost is geheel aan jezelf.
Zelf ben ik in totaal tussen de 85 en 90 uur bezig geweest met Zelda en daarmee is het een van de meest gespeelde games ooit voor mij. Hoewel ik niet 100% behaald heb is het geheel wel afgerond inmiddels. Ik heb alle herinneringen teruggevonden, Zelda gered (meerdere keren zelfs), de belangrijkste wapens gevonden, zo’n 100 shrines doorlopen en Eventide Island voltooid. Het was een van de beste games die ik ooit gespeeld heb, en dat zo vlak na The Witcher 3! Dit jaar is qua games fantastisch begonnen voor me dus!
De Switch zelf is ook een genot om mee te spelen. Binnen twee tellen zit je vanuit sleep mode in de game, het schakelen tussen handheld en tv-mode is nagenoeg direct. De Pro Controller is heerlijk en ook de Joycons werken goed. Het OS is wat kaal door bijvoorbeeld het ontbreken van Netflix en YouTube al mag dat geen argument zijn. Als gaming device is dit puur genieten.
Sinds gisteren heb ik ook Puyo Puyo Tetris en Kamiko gekocht, en vandaag wordt Mario Kart 8 bezorgd. Daarmee ben ik de komende weken ook wel weer zoet, in ieder geval wel tot Final Fantasy XII voor PS4 verschijnt in juli. Zoals het er nu naar uitziet zal ik dan pas weer een game gaan spelen op ‘die andere console’, en mocht ik nou al eerder uitgekeken zijn op Tetris en Mario Kart, dan koop ik I am Setsuna, Shovel Knight, Snake Pass, of één van de andere pareltjes uit de eShop. Want er is genoeg. Heerlijk.