Roy-O-Rama

Na het uitspelen van Blood & Wine kan ik het volgende direct zeggen: Dit is de beste dlc uitbreiding aller tijden en een volwaardige game an sich. Het overtreft al mijn verwachtingen.

Het begint allemaal als Geralt gevraagd wordt om naar het prachtige Toussaint te komen om de hertoging aldaar te helpen bij het verslaan van een monster. Gaandeweg kom je er, uiteraard, achter dat het niet niet zomaar een monster is dat mensen omlegt. Een gigantisch verhaal met meerdere vertakkingen ontpopt zich tot meesterwerk.

Buiten de hoofdverhaallijn zijn er zoveel ontiegelijk goede sidequests… Ik zou niet weten waar ik moet beginnen om dat te beschrijven. De ene keer wordt er gevraagd om een aanstaande bruidegom te helpen met zijn bruidschat en de andere keer help je een vervloekte vrouw haar leven terug te krijgen. Telkens heb je keuzes die misschien niet heel veel impact hebben op het geheel maar voor je gevoel oh zo belangrijk zijn.

Er is een grote sidequest waarbij je een legendarisch zwaard kunt verdienen, maar dan moet je jouw ridderlijkheid tonen. Er wordt niet verteld wat je precies moet doen, je voldoet misschien wel, misschien niet aan de gestelde eisen. Dit zorgt ervoor dat je ontzettend goed nadenkt over wat je doet, wanneer je het doet en waarom je het doet. Het moment dat je het zwaard uiteindelijk krijgt voelt zo goed!

Nadat je de laatste missie start ben je er helemaal klaar voor en verwacht je dat alles vlot afgewikkeld wordt. Niets is minder waar. Er komt nog een gi-gan-tisch slot aan dat je voert naar één van de gaafste locaties ooit. Ik weet zeker dat Pascal gaat gillen als hij hier aankomt.

Dit alles wordt gepresenteerd in de allermooiste game ooit. De developers bij CD Projekt Red zijn goden en verdienen eeuwig respect voor wat ze met deze game hebben neergezet. Ik durf de game zo naast Chrono Trigger en Super Mario 64 neer te zetten in mijn top 3 beste games ooit.

The Witcher 3, en zeker Blood & Wine, verdient dit.

Het is alweer een ruime maand geleden dat ik Final Fantasy XV uitspeelde. Al die tijd heb ik zitten denken over de manier waarop ik de game zou behandelen op mijn blog. Momenteel heb ik eigenlijk nog steeds geen idee hoe ik de game tot zijn recht laat komen in woord of beeld. Ik heb talloze screenshots gemaakt tijdens mijn gamesessies en er veel over geschreven op Facebook en FOK! Dat is dus niet wat ik hier opnieuw ga doen.

Als ik aan de game terug denk kom ik vaak uit bij het einde, dat maakte namelijk heel veel indruk. Het laatste kampvuur van de hoofdrolspelers, de scène met Noctis en Luna en vooral de aftiteling met de klanken van Stand By Me, uitgevoerd Florance + The Machine. Het nummer alleen is al ijzersterk maar als je net de game hebt uitgespeeld en je ziet alle foto’s van Prompto nog eens voorbij komen…

*stil*

Het is het mooiste einde van een epische roadtrip die je maar kunt bedenken.

Ik vind het daarom ook zo jammer dat er toch flink wat gamers zijn die de game hebben opgegeven. Ze hebben helemaal gelijk als ze roepen dat de sidequests wat simpel zijn enzo maar damn. Als je wat minder dwangneurotisch het lijstje quests afwerkt en je verdiept in het verhaal opent zich zo’n mooie game, eentje die het tien jaar wachten écht waard is geweest. Een achtbaan van gebeurtenissen en emoties die zijn gelijke bijna niet kent.

Deze Final is verre van perfect, maar het totaalpakket is zoveel meer dan de som der delen. Het is episch, prachtig, ontroerend, frustrerend, emotioneel, vrolijk, grappig, uitdagend en één daarmee van mijn favoriete Final Fantasy-games aller tijden. Ik heb er echt van genoten en kan alleen maar hopen dat er in de toekomst meer mensen van gaan genieten. Desnoods door de game een tweede kans te geven als op een later tijdstip alle dlc beschikbaar is.

Rest mij nu nog één ding, het delen van Stand By Me:

Vanochtend om 5.00 uur was het zover, Nintendo onthulde alle details omtrent de Switch-release. Naast de datum, 3 maart dus, weten we nu ook de prijs (329 euro) en welke games er tegelijk met het systeem in de winkel liggen. Het aantal launchgames valt wat tegen, eigenlijk telt alleen Zelda. De minigames van 1-2 Switch doen me helemaal niets en Just Dance laat ik ook lekker liggen. Twee teleurstellingen dus eigenlijk want ik had gehoopt op 249 euro en iets meer games. Maar goed. Het is niet anders. Zelda ziet er gelukkig wel écht episch uit:

De presentatie was overigens typisch Nintendo. Het eerste half uur was compleet gevuld met geouwehoer over de Joycons, de controllers die je aan de tablet klikt, en twee games die gebruik maken van de mogelijkheden van die Joycons. Gevolg: een ontzettende Wii-flashback met zwaaien en zwieren voor de tv. Jammer Nintendo! Ik moet overigens wel zeggen dat de techniek in die Joycons indrukwekkender is dan ik had verwacht. Ben benieuwd of er ook toffe games uitkomen die daar gebruik van gaan maken.

In de maand na de release kunnen we aan de slag met een semi-nieuwe Mario Kart. Mario Kart 8 wordt flink uitgebreid met nieuwe banen, modi en personages en zal als Mario Kart 8 Deluxe in de winkels komen te liggen. Aangezien Mario Kart 8 al ijzersterk was, en ik die eigenlijk veel te weinig heb gespeeld, is dit een mooie titel vlak na release.

De grootste verrassing voor mij was de nieuwe Super Mario game. Dit keer stapt Mario de gewone wereld in en komt hij uit zijn vertrouwde Mushroom Kingdom. In eerste instantie ziet dit er wat vreemd uit. Mario is blijkbaar ook maar half zo groot als normale mensen. Gelukkig speelt de game niet alleen in de ‘echte’ wereld maar zien we ook genoeg andere werelden in de trailer voorbij komen. Het belangrijkste is echter dat hij flink wat acrobatische mogelijkheden heeft teruggekregen.

Super Mario Odyssey staat voorlopig gepland voor een release tijdens de feestdagen 2017, dat zal dus wel november ofzo worden zodat Thanksgiving en Kerst het niet zonder Mario hoeven te doen.

De tweede verrassing was het feit dat Xenoblade 2 werd aangekondigd en in 2017 al in de winkels moet liggen! Beide Xenoblade-titels zijn erg goed, ik was onlangs nog erg lovend over Xenoblade Chronicles X, en ik kijk dan ook erg uit naar dit vervolg. Een vervolg van de eerste Xenoblade Chronicles trouwens, niet een vervolg op Xenoblade Chronicles X terwijl die met een cliffhanger eindigde. Logisch is Nintendo niet altijd…

In totaal zijn er dus vier grote first party exclusives getoond vandaag die ik allemaal day one zal aanschaffen. Wat betreft de third party games is het nog niet om over naar huis te schrijven. Het blijft Nintendo natuurlijk. Wel ben ik blij dat I am Setsuna en Puyo Puyo Tetris naar Switch komen. Samen met Yooka Laylee toch een aardig begin. Dat FIFA en Skyrim ook naar Switch komen doet me niet zoveel, die games speel ik ook niet op m’n PS4 verder.

Al met al een aantal verrassingen maar ook wat mindere punten. Voor mij echter zonder twijfel een console die ik op 3 maart ga kopen.

Uncharted 4 is voor mij het beste deel uit de serie. Het eerste deel verwonderde me met prachtige beelden en liet me zien dat ik ook best een game met shooter-elementen kan spelen. Hierna waren Uncharted 2, 3 en het Vita-deel ook allemaal erg gaaf maar 4 was nét even beter eigenlijk. Wat het precies beter maakte dan de andere delen weet ik niet. Misschien de graphics die mooier waren dan ooit? Was het de broer van Nate waardoor het familiegevoel versterkt werd? Misschien het einde dat een sprong naar de toekomst maakt? Of was het misschien Elena die samen met Nate het beste videogames-koppel ooit is?



Wat het ook precies was, het maakt niet uit. De hele franchise is ijzersterk en met A Thief’s End geeft Naughty Dog een waardig slot aan het verhaal van Nathan Drake. We komen zelfs te weten waarom hij Nathan Drake heet. Dat Uncharted als franchise nergens heen gaat is al wel duidelijk. Er is inmiddels een stand-alone uitbreiding aangekondigd met Nadine en Chloe. Beide personages spreken mij niet heel erg aan, maar dat komt omdat ze verbleken bij Elena.

Naja, veel woorden wil ik dus verder niet vuilmaken aan deze blog dus hier nog wat vakantiekiekjes uit Uncharted 4. Geniet ervan en mocht je de game nog niet gespeeld hebben? What’s wrong with you?

De eerste Xenoblade Chronicles verschijn enkele jaren geleden voor Nintendo Wii en het was een enorm grote rpg met zéér omvangrijke wereld. De game was zo groot dat ik na zo’n 50 uur nog lang het einde niet had gezien. Toen ik op dat punt een nieuw continent ontdekte vond ik dat een mooi moment om een kleine break te nemen om een andere game te spelen. Dat werden er twee, er kwam een verhuizing bij en toen verscheen WiiU alweer. Met andere woorden: Xenoblade Chronicles heb ik nooit uitgespeeld en ik heb geleerd om nooit meer een break te nemen van een game, want een break wordt een definitief afscheid.

Met Xenoblade Chronicles X wist ik dus wat me te doen stond: zorgen voor genoeg tijd en geen andere games tussendoor spelen. Sure, je kunt ff naar buiten voor Pokémon Go of op het toilet even een match four op je tablet opstarten, maar de consoles blijven uit. Het ‘probleem’ dat dan ontstaat, wanneer ga je spelen? De game verscheen vorig jaar december en dat was in dezelfde periode als Fallout 4, Final Fantasy VII en Super Mario RPG. Alle drie die games vond ik op dat moment belangrijker en daarna was ik even klaar met rpg’s.

Toen er gaandeweg 2016 steeds meer duidelijk werd over Nintendo’s nieuwste console, Nintendo Switch, werd me in ieder geval duidelijk dat ik mijn Wii U backlog moest gaan wegwerken. Tijd voor Hyrule Warriors, Bayonetta 2 en Xenoblade X dus. Daarnaast wilde ik Xenoblade X uit hebben voordat die andere grote rpg (Final Fantasy XV) in de winkels lag. Dat is uiteindelijk allemaal gelukt en wat was het een geweldige ervaring.

De introvideo toont je een episch gevecht tussen verschillende buitenaardse rassen en direct is al duidelijk dat de mensheid het lastig heeft. De hele aarde wordt zelfs vernietigd en slechts een groep mensen redt het op een ruimteschip genaamd de White Whale. Dit ruimteschip crasht uiteindelijk op de planeet Mira waar de mensheid een nieuw bestaan probeert op te bouwen. Gaandeweg ontmoet je nog verschillende andere buitenaardse wezens, sommige met goede bedoelingen, sommige met kwade. Jij als hoofdrolspeler wordt door Elma gewekt uit een soort cryostasis-unit die verderop geland is en krijgt op de weg terug naar de stad (New Los Angeles, gebouwd op de resten van de White Whale) uitleg over de combat en gameplay.

De gameplaymechanics zijn vergelijkbaar met die uit de eerste Xenoblade Chronicles. Dat betekent dat de aanvallen van je team in principe automatisch verlopen en je extra opdrachten kunt geven aan de hoofdpersoon. Elk van deze speciale aanvallen heeft een bepaalde basis (ranged attack, melee attack, boost, etc.) en als je ze goed gebruikt wordt de moraal van je team beter waardoor de gevechten soepeler verlopen. Gewoon toekijken is er dus niet bij, zeker niet bij de grotere en sterkere vijanden.

Voordeel van de game is dat je bij elke vijand kunt zien welk level ze hebben en of ze aggressief zijn. Vijanden met een laag level die niet aggressief zijn kun je zo voorbij lopen, vijanden die je kunnen horen of zien zullen aanvallen zodra ze je in de gaten hebben. Dat is prima als hun level gelijk of lager is, maar soms kun je beter gewoon gaan rennen. Er lopen en vliegen bijvoorbeeld level 90 monsters rond terwijl jij zelf max. level 60 kunt worden. Echt voor de die hards die na het uitspelen van het verhaal nog meer willen.

Zoals eerder al aangekaart is de wereld in Xenoblade Chronicles X enorm, groter dan bijvoorbeeld games als GTA V en The Witcher 3. Om die te doorkruisen moet je dus flink lopen, of gebruik maken van fast travel. Tenminste, totdat je de beschikking krijgt over Skells. Dit zijn enorme transformer-achtige mechs waar je in kunt stappen om sneller én krachtiger te zijn. De Skells zijn namelijk niet alleen een vervoersmiddel maar ook een ware vechtmachine. Die grote vijanden waar je eerst nog voor wegrende kun je nu wel proberen neer te halen.

Weer wat later in de game krijgen je Skells zelfs een flight upgrade waarmee je kunt vliegen. Vanaf dit moment opent de game zich helemaal volledig -ik was zo’n 45 uur onderweg al volgens mij- en het gevoel dat mijn eerste vlucht gaf is een gevoel dat weinig games je geven. Je voelt je helemaal vrij en onoverwinnelijk. Dat is natuurlijk niet letterlijk zo maar de eerste paar minuten in de lucht zijn zo awesome dat je echt de opluchting van de personages voelt die het idee krijgen dat New LA weer uit het dal kruipt en de vijand verslagen kan worden.

Voordat het zover is zul je wel flink moeten trainen en de juiste upgrades aanschaffen. De basis Skell die je krijgt voldoet niet, de rest moet je kopen en reken maar op flink wat kosten. De Skells die ik op het eind had kosten letterlijk miljoenen! Gelukkig hoef je nauwelijks geld uit te geven aan normale equipment, die krijg je genoeg door het verslaan van vijanden. Ook levert FrontierNav, net netwerk dat je tijdens het ontdekken van de continenten opzet, ook geld en resources op.

Xenoblade Chronicles X heeft helaas ook een aantal kleine minpuntjes. Eén van de sidekicks, Tatsu, is een soort pratende aardappel met een hoge stem. Dat haat ik. Daarnaast zijn er twee momenten in de game dat de moeilijkheidsgraad iets te stijl is en je verplicht wordt te grinden. De eerste keer is nog wel te doen, je kunt een van de nieuwe continenten gaan ontdekken en je levelt alweer bijna automatisch. De andere piek is, hoe kan het ook anders, bij de eindbaas. Dit gebeurt me vaker bij rpg’s maar Xeno X heeft een goede oplossing. Lukt het je drie keer niet om een verhaalgevecht af te ronden, dan daalt het level van je vijand(en) met 5 voor dat betreffende gevecht. Hierdoor word je automatisch relatief sterker en lukt het vaak wel om verder te geraken. Dit is overigens alléén voor dat gevecht, de rest van de game blijft hetzelfde. De puristen onder ons die ook Dark Souls leuk vinden zullen gruwen bij de gedachte van deze optie en die kiezen er dan maar voor om het niet toe te staan. Je kunt namelijk ook gewoon weigeren. Ik neem het aanbod echter met beide handen aan en hoop dat het vaker gebruikt gaat worden in games.

Afsluitend kan ik in ieder geval zeggen dat dit één van de beste games voor WiiU is en ja, dat zijn er echt behoorlijk wat. De wereld is immens, er is bizar veel te doen en de mechanics gaan zeer diep. Ik kan niets anders dan dit aanraden aan iedere rpg-fan. Je lokale MediaMarkt heeft de game waarschijnlijk voor twee tientjes liggen dus haal die game. Geef je WiiU een waardig afscheid.

Het jaar 2016 staat in Den Bosch helemaal in het teken van Jeroen Bosch, de wereldberoemde schilder uit Den Bosch (1450 – 1516). Hij schilderde vooral om mensen te wijzen op de gevaren van een leven vol zonden. De vreemde wezens uit zijn schilderijen staan symbool voor allerlei typen personen of gedragingen. Wil je meer over Jeroen Bosch specifiek weten, check dan bijvoorbeeld de website van het Jheronimus Bosch Art Center.

Aangezien ik afgelopen weekend in Den Bosch was voor de verjaardag van mijn moeder, en we allemaal een week vakantie hebben, leek het ons een goed idee om weer eens wat aan cultuur te doen in de mooiste stad van Nederland.

De dag begon met een vaartocht door de binnendieze, dit keer speciaal in thema. Dat betekent dus naast een zeer boeiende en andere blik op Den Bosch ook Jeroen Bosch. Hoogtepunt van de rondvaart was een stuk door het Hellegat. Je vaart door een ontzettend donker en smal stuk terwijl er beelden uit de schilderijen van Jeroen Bosch tot leven komen dankzij projecties op de wanden. Zeer mooi gedaan!

Een vaartocht door de binnendieze is altijd een aanrader als je in Den Bosch bent en met het Jeroen Bosch-thema is dat alleen nog maar meer het geval. Deze tocht vaart tot eind oktober dit jaar.

Na de tocht word je afgezet bij het Art Center en daar kun je veel werken bekijken. Hoewel het replica’s zijn is ook dit interessant voor de kunstliefhebber. Je mag de werken hier namelijk aanraken. Dat betekent dat je de Tuin der Lusten dicht kunt klappen bijvoorbeeld.


Toen we genoeg van Jeroen hadden was het tijd voor een drankje en, uiteraard, een echte Bossche Bol. Dat die heerlijk zijn hoef ik natuurlijk niemand te vertellen!

Om half drie stond het tweede event gepland: een beklimming van de prachtige St. Jan. Dit keer overigens niet in de toren, maar via steigers aan de zijkant naar de dakgoten. Er was namelijk vooral aandacht voor de beelden op de luchtbogen rondom het dak. Deze fabelachtige beelden passen natuurlijk perfect in het thema Jeroen Bosch.

De klim omhoog was even pittig maar eenmaal boven geniet je van een prachtig uitzicht over Den Bosch in alle richtingen. Daarnaast is het mooi om de beelden eens van dichtbij te kunnen aanschouwen én een van de nieuwste engelen te kunnen zien. Dit beeld is in 2011 toegevoegd aan de St. Jan en is helemaal bij de tijd dankzij zijn of haar (het beeld is bewust onzijdig gehouden) mobiele telefoon.

Rond 1995 las ik verschillende Nintendo-magazines zoals het Nederlandse Club Nintendo en het Australische Nintendo Magazine System. Allemaal waren ze lyrisch over de samenwerking tussen Nintendo en Square Enix, een match made in heaven voor mij als beginnend rpg-fan. De game zou Super Mario RPG gaan heten en één van de laatste toppers voor de Super Nintendo zijn voordat de Nintendo 64 zijn intrede zou doen.

Het lot bepaalde echter dat Mario RPG niet in Europa zou verschijnen en vanwege een aantal ingebouwde beveiligingen was het toen niet heel gemakkelijk om met de standaard import-converters de game te spelen. Ik was behoorlijk teleurgesteld en heb daarna een hele generatie consoles overgeslagen om me te richten op pc gaming (fuck direct x) dat relatief wel goedkoper bleek. Dat is overigens een verhaal voor een andere keer.

In 2008 kwam de game alsnog naar Europa in de Virtual Console voor Wii. Op dat moment had ik echter mijn Wii net verkocht en was ik vooral bezig met Rainbow Six op mijn Xbox 360. Al die tijd heb ik wel de behoefte gehad om de game te spelen en ik heb behoorlijk wat emulators geprobeerd. Zsnes op mijn pc draaide Mario RPG het beste, maar dan speel je op een pc. De PSP bleek niet krachtig genoeg, net als de Nintendo DS. Mijn tablet kan de game redelijk aan en toch, toch klopte het voor mijn gevoel niet.

Uiteindelijk kwam Super Mario RPG ook naar de Virtual Console voor Wii U en ik ben toen direct ingestapt. De eerste paar uur waren fantastisch en ik genoot van de muziek, de humor en de nostalgie van 16 bits-games. Langzaam veranderde mijn gevoel bij de game echter. Vanwege het isometrische uiterlijk zijn de platformsecties een gruwel om te spelen en eigenlijk zijn de gevechten behoorlijk saai en langdradig (zeker na het uitspelen van FFVII voor PS4 met de 3x speed boost…).

De game heeft de tand des tijds dus niet helemaal doorstaan. Wel heb ik doorgezet en de game uiteindelijk uitgespeeld, het is namelijk geen slechte game, enkel niet meer van deze tijd. En ondanks dat de totale ervaring ietsje tegenvalt ben ik toch blij dat ik 20 jaar na dato eindelijk Super Mario RPG kan bijschrijven op mijn lijstje uitgespeelde games. Als Nintendo en Square Enix meewerken kan ik hopelijk ook met Final Fantasy VI, Secret of Evermore, Secret of Mana en Treasure Hunter G hetzelfde doen ooit.

Momenteel speel ik Hyrule Warriors, geen rpg dit keer dus. Mijn doel om zoveel mogelijk rpg’s uitspelen dit jaar is iets gewijzigd nu alles wijst naar de release van Nintendo NX eind dit jaar. Tegen die tijd wil ik mijn Wii U backlog weg hebben. Dat betekent dat ik me ga richten op Hyrule Warriors, Bayonetta 2 en Xenoblade X. Mooie games om die kleine ondergewaarde console waardig afscheid te laten nemen!

Final Fantasy VII is in meerdere opzichten een mijlpaal in de geschiedenis van videogames. Het was de eerste Final Fantasy die voor PlayStation verscheen nadat de serie altijd bij Nintendo hoorde. Het was de eerste JRPG die bij het grote publiek in het Westen aansloeg. Het was de Final Fantasy met echte video als cutscenes. Het was de eerste 3D Final Fantasy. Enfin, we kunnen nog wel even doorgaan, maar ik denk dat het wel duidelijk is.

Of VII ook de beste Final is laat ik in het midden. Mijn eigen mening verandert ook van tijd tot tijd en ik moet zelf VI en XII nog spelen bijvoorbeeld. Daar gaat deze blog niet over ook. Ik wil vooral vertellen dat iedereen de PS4-rerelease moet gaan spelen. Je kunt dan niet alleen genieten van één van de meest bijzondere games ooit, maar ook nog eens met een aantal heerlijke ‘boost’ opties. Zo is er een boost om de game drie keer zo snel te spelen wat vooral handig is tijdens de gewone gevechten. Of wat denk je van een HP, MP en Limit Break boost waarbij je health, magic en limit breaks continu aangevuld worden.

Voor mij zijn die opties heerlijk geweest. Het verhaal ken ik namelijk wel (al waren er secties weggezonken in m’n geheugen) en de gevechten zijn voor tegenwoordige maatstaven wat langzaam soms. Aanvankelijk dacht ik dat het met de boosts misschien ook wel een aardig idee was om voor mijn eerste Platinum trophy te gaan en dat was wat naïef helaas. Niet alleen zijn sommige trophies veeeeeel te tijdrovend, zelfs met 3x speed, mijn Chocobo Racing trophy is bugged en unlockt niet. Wel heb ik alle limit breaks gehaald en heb ik de Zack-flashback gekeken. Eigenlijk zou ik Crisis Core nog eens moeten uitspelen omdat die daar zo mooi op vooruitkijkt.

Wat trophies betreft heb ik dit keer weinig echt leuke screenshots, vrijwel elke keer worden ze vrijgespeeld in het menu waardoor al die screens op elkaar lijken. Het maken van screenshots of gameplayvideo’s is in FFVII twee keer uitgeschakeld in verband met spoilers. Nu weet iedereen dat Aerith dood gaat en je Sephiroth verslaat met Omnislash, maar toch vond ik dit wel een goede functie. Dat zouden ze in meer games moeten doen want spoilers zijn killing. Het blijft wel vreemd dat men spoilers in trailers gebruikt trouwens, al is dat weer een heel andere discussie.

Recent verscheen Final Fantasy IX voor Steam (pc) en ook die maakt gebruik van verschillende boost-opties. Hopelijk brengen ze IX (en VIII natuurlijk) dit jaar naar PlayStation 4 zodat ik die weer eens kan spelen zonder mijn PSOne aan te sluiten (brrrr… scart…). VIII heb ik nooit uitgespeeld vanwege een corrupte save-game en IX zou ik graag nogmaals doorlopen. Daarna zal ik voor eens en altijd beslissen welke Final Fantasy de beste van de twee is. VII of IX. Als Nintendo dit jaar ook nog VI in de Virtual Console voor Wii U gooit ben ik helemaal blij!

De allereerste trophy kreeg ik voor het opstarten van een holotape in een oude terminal in Vault 111.


Na het doorlopen van de hele intro in de Vault was het tijd om het avontuur écht te gaan beginnen!


De Minutemen zijn een beetje de goedzakken van de Commonwealth waar Fallout 4 zich afspeelt, en ze hebben mij nodig.


Sommige Super Mutants zijn veranderd in zelfmoordterroristen en komen rennend op je af. Met een mini nuke in de hand. Schakel je ze niet op tijd uit… Tja.


Terwijl je op zoek bent naar je ontvoerde zoon krijg je hulp van allerlei personages, zo ook Nick Valentine, een Synth (robot met menselijke kenmerken).


De een zijn dood, is de ander zijn brood. Letterlijk, want het levert vaak mooie items op die je kunt verkopen.


Mooi dat de 300e kill ook direct zo’n close-up geeft!


Alles is bruikbaar in Fallout 4, dus je neemt een heleboel meuk mee. Uit deze kist kwam mijn 1000e item.


In Delfgauw lees ik vooral de Quest, in de Commonwealth ook doe-het-zelf magazines.


Heb ik net promotie gemaakt, begint Dr. Li nu al te zeuren.


Alles goed en wel meters diep onder de grond. Hier is het goed vertoeven.


Maar je kunt natuurlijk ook voor de Brotherhood kiezen op het eind.


Ik heb nog veel meer trophies gehaald, maar niet elke screenshot is geschikt voor plaatsing omdat de trophy bijvoorbeeld vrijgespeeld werd tijdens een (zwart) laadscherm. Daarnaast zou het overkill zijn. Met het doorlopen van twee volledige verhaallijnen sta ik op dik 70% wat bijzonder veel is voor mijn doen. Fallout 4 nodigt je echter uit om zoveel te doen en ontdekken dat je blijft spelen. De in-game teller gaf aan dat ik bijna vijf dagen heb gespeeld, dat is meer dan 100 uur. Hoewel dat misschien wat overdreven is, is het de game die het me dit jaar het meeste opleverde op het gebied van speelduur per euro.

Ik heb er onwijs van genoten. Wil je meer zien? Ga dan zelf spelen, of wacht op de tweede sfeerimpressie met screenshots die ik zélf heb gemaakt tijdens het spelen.

Natuurlijk ben ik bevooroordeeld als ik LEGO Jurassic World de leukste LEGO-game ooit noem. Het is gebaseerd op alle vier de Jurassic Park-films die tot nu uitgekomen zijn en door mijn roze nostalgische bril is de humor die de LEGO-games kenmerkt extra leuk.

De game is opgebouwd in vier losse verhaallijnen die de films volgen. In het begin kun je kiezen voor de eerste Jurassic Park of de meerste recente, Jurassic World. The Lost World en JPIII moet je vrijspelen door eerst Jurassic Park te spelen. Uiteraard ben ik chronologisch aan de slag gegaan en vertrok ik als eerste met Alan, Ellie en Ian naar Isla Nublar. De muziek begon te spelen en ik vond het direct awesome. Gaandeweg beleef je het hele verhaal opnieuw, met hier en daar een kleine twist zoals een raptor met pruik, of een draaimobiel voor de baby T-Rex.

De gameplay is precies zoals we gewend zijn, knok met wat vijanden, bouw wat hulpstukken met Lego-blokjes en speel scenes uit de films na. Ook nu werkt dit weer perfect en zelfs in de overkoepelende wereld tussen de levels is het leuk vertoeven.

De game is niet uitdagend, tenzij je voor 100% completion gaat, en richt zich gewoon echt op puur humorvol vermaak. Dit maakt het een ideale game voor iedereen, niet alleen de LEGO-fans, niet alleen de Jurassic Park-fans, nee voor iedereen. Dit is waarschijnlijk de grappigste game die ik dit jaar speel en ik verwacht ‘m in mijn top 5 voor 2015.

Goed, zoals aangegeven ben ik bevooroordeeld, maar ik ga ervan uit dat jij dit ook leuk vindt om te spelen.